Anabella - Rozdział LXV (cz. 4) - De te fabula narratur

Sfatygowane drzwi ustąpiły jak zawsze z leciutkim skrzypnięciem, którego nigdy nie udało się z nich wyeliminować pomimo wielokrotnego oliwienia. Oto pożółkła tapeta w staromodne kwiatki na ścianach niewielkiego przedpokoju… teraz słabo je widać, bo na dworze już powoli robi się ciemno, ale Iza zna ten wzór na pamięć. Obszerny pokój, kuchnia i łazienka… Wszystkie pomieszczenia idealnie wysprzątane, tak jak zostawiła je ostatnim razem, tuż po pogrzebie pana Szczepana. Nie sądziła, że niebawem wróci tutaj jako właścicielka tych niewielkich włości. Tak… niewielkich i skromnych, wszak to tylko podupadła, dwudziestosześciometrowa kawalerka w starej kamienicy… lecz dla niej całe królestwo, własne miejsce na ziemi! Jej prywatny kawałek świata! Dom, do którego zawsze przychodziła z taką radością i z którym wiązało się dla niej tyle ciepłych wspomnień! Dom, który teraz miał być jej własnym domem…

„Zostawiłeś mi tu cząstkę siebie, Szczepciu” – myślała ze wzruszeniem, chodząc z kąta w kąt i dotykając dłońmi znajomych sprzętów i mebli. – „I ty, i Hania…”

Popatrzyła na portretowe zdjęcie Hani, które nadal stało w srebrnej ramce na szafce przy wersalce, po czym podeszła do komody i otworzyła szufladę, w której leżały schowane inne fotografie. Wciąż nie zapalając światła, choć w pokoju panował już mocny półmrok, wyciągnęła spośród nich ślubne zdjęcie pana Szczepana z Hanią i wpatrzyła się w rozjaśnione blaskiem szczęścia oczy przystojnego młodego mężczyzny… te same oczy, które niespełna dwa tygodnie temu zamknęły się na zawsze.

– Nigdy cię nie zapomnę – wyszeptała do niego z czułością. – Oprawię sobie to zdjęcie i powieszę je na ścianie, żeby zawsze mi o was przypominało. Dziękuję ci, Szczepciu. Mam nadzieję, że jesteś już szczęśliwy…

Zapadający zmrok kładł na fotografii cienie, które igrały ze zmysłami… Iza drgnęła, gdyż zdało jej się, że patrzący na nią ze zdjęcia mężczyzna uśmiecha się do niej porozumiewawczo, a oczy lśnią mu jak oświetlone zabłąkanym promykiem słońca. Lecz nie… to było tylko złudzenie…

Ostrożny szmer dobiegający z przedpokoju i cichy dźwięk zamykających się drzwi wejściowych zaalarmowały ją na chwilę, gwałtownie przyśpieszając bicie jej serca. W uchylonych drzwiach, w coraz bardziej gęstniejącym półmroku dostrzegła czarno ubraną, znajomą sylwetkę… Odetchnęła z ulgą.

– Iza?

– Tu jestem, Michasiu.

Majk zajrzał do pokoju i podszedł do niej powoli. W półmroku widziała na jego twarzy zdziwienie przemieszane z niepokojem.

– Wszystko w porządku, elfiku? – zapytał półgłosem, zerkając na fotografię, którą trzymała w dłoni. – Nie zapaliłaś światła… Oglądasz zdjęcia po ciemku?

– Aha – pokiwała głową. – Tylko że jeszcze dziesięć minut temu było dużo jaśniej. To dziwne, jak o tej porze roku szybko potrafi się ściemniać na dworze, prawda?

Majk przyglądał jej się podejrzliwie, bez cienia uśmiechu.

– Odczytałem twojego smsa – powiedział powoli, tonem wciąż podszytym niepokojem. – Chciałaś, żebym tu przyszedł, więc rzuciłem wszystko i przyjechałem. Nie wiem, dlaczego akurat tutaj, do Szczepka… ale mniejsza o to. Co się stało?

– Nic złego – zapewniła go szybko, zmieszana jego słowami. – Wybacz, Majk, nie chciałam, żebyś z tego powodu odrywał się od pracy… tylko żebyś ewentualnie przyjechał, gdybyś akurat był wolny. Przepraszam, nie sprecyzowałam tego. Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam ci w czymś ważnym… i tym bardziej dziękuję ci, że przyjechałeś – dodała ciszej. – Chciałam tylko coś ci powiedzieć… zapytać… ale przede wszystkim przeprosić cię.

– Przeprosić? – powtórzył Majk, unosząc brwi w geście zdziwienia. – Za co?

– Za to, że w tamtą sobotę nie chciałam z tobą rozmawiać w trybie terapii – odpowiedziała ze skruchą, odkładając zdjęcie na komodę i spoglądając mu prosto w twarz. – Że przerwałam doładowanie elfową energią i uciekłam jak głupia. Wiem, że masz mi to za złe, widzę to po tobie od paru dni. Nie chcesz ze mną gadać i w ogóle…

Majk drgnął i aż cofnął się o krok, ze zmieszaniem odwracając oczy.

(c.d.n.)