Anabella - Rozdział LXV (cz. 5) - De te fabula narratur

– Przepraszam cię – ciągnęła smutno Iza. – Poniosły mnie emocje, nie byłam wtedy sobą. Wiem, że mogłeś pomyśleć, że gardzę rozmową z tobą i całą naszą terapią. Ale tak nie było, uwierz mi, Majk. Po prostu wtedy trudno mi było rozmawiać na ten temat… na jego temat – poprawiła się, na chwilę zniżając głos do szeptu. – Teraz już się pozbierałam i jest dobrze. Męczy mnie tylko to, że ty mogłeś się na mnie pogniewać.

– Ja? Pogniewać się? – wyszeptał z niedowierzaniem Majk. – Na ciebie?…

– To mnie w tym wszystkim martwiło najbardziej – mówiła dalej, przyglądając mu się poprzez pogłębiające się ciemności. – Zwłaszcza że w pracy ciągle miałam wrażenie, że unikasz mnie i nie chcesz ze mną gadać. Ale jeśli myliłam się i nie gniewasz się… a widzę, że chyba rzeczywiście nie… to Bogu dzięki.

Majk uśmiechnął się leciutko i pokręcił głową.

– Gdzież ja bym się na ciebie gniewał, elfiku? – zapytał łagodnie. – Co ty znowu wygadujesz? To raczej ja powinienem cię przepraszać… Mówiłem ci już kiedyś, że jestem frajerem w gorącej wodzie kąpanym i często szybciej gadam, niż myślę. Walczę z tym od lat, ale nadal zdarza się, że bez zastanowienia chlapnę coś niepotrzebnego i potem tego żałuję. Muszę wreszcie się tego oduczyć – westchnął. – A zwłaszcza zadawania głupich pytań.

– Nie, nie mów tak, proszę! – podchwyciła szybko Iza, spontanicznym gestem kładąc mu dłoń na ramieniu. – Nie chcę, żebyś przede mną grał. Twoje pytanie nie było głupie. Głupia była raczej moja reakcja na nie… Prawda, że w pierwszej chwili to pytanie trochę mnie zabolało, ale przecież wiem, że zadałeś je po to, żeby mi pomóc… w trybie terapii…

Majk znów odwrócił oczy, wbijając je ciemną w podłogę, na którą od okna padała smuga rozproszonego światła odległych ulicznych latarni.

– Widziałeś, że wtedy rozmawiałam z Misiem, prawda? – upewniła się Iza, na co on pokiwał głową twierdząco. – No właśnie. Widziałeś też na pewno, jak to się skończyło… Nie? – zdziwiła się, gdyż tym razem ruch jego głowy był przeczący. – No okej… W każdym razie skończyło się bardzo źle. A jednocześnie chyba dobrze – dodała w zamyśleniu. – Może właśnie najlepiej, jak mogło się skończyć.

Na te słowa Majk podniósł czujnie głowę i wpatrzył się w jej zatopioną w gęstniejącym mroku twarz. Milczał, lecz w jego dotąd przygaszonych oczach nagle rozbłysło światło, które zdawało się na nowo wlewać życie w całą jego postać. Nie odrywając od niej wzroku, wyprostował się i znajomym gestem dłoni odgarnął sobie włosy z czoła.

– Pokłóciłaś się z nim? – zapytał cicho.

– Aha – skinęła głową, w zamyśleniu zapatrując się w okno. – Na śmierć. Poszło o tę głupią działkę w Korytkowie, pamiętasz. Próbował wziąć mnie pod włos, a kiedy to się nie udało, tak się wkurzył, że omal mnie nie rozszarpał. I na koniec posłał mnie do diabła.

W jej głosie, pomimo smutku, przy ostatnich słowach zabrzmiał ironiczno-żartobliwy ton. Gdyby teraz patrzyła na Majka, mogłaby dostrzec, że jego twarz rozpromieniła się w ciemnościach jak oświetlona tropikalnym słońcem, mimo że z wierzchu starał się przybrać jak najpoważniejszą minę.

– Opowiesz mi o tym? – zapytał.

Pokiwała głową i oderwawszy wzrok od okna, przeniosła go na niego.

– Jasne, szefie – uśmiechnęła się swobodnie. – Jeśli tylko będziesz chciał słuchać, opowiem ci wszystko po kolei. A zapewniam cię, że jest co opowiadać… Ale najpierw muszę ci coś pokazać! – dodała energicznie. – Być może od dawna o wszystkim wiesz, a może właśnie nie… Poczekaj, zapalę lampkę i pójdę po mój plecak. Musisz koniecznie zerknąć na kilka dokumentów!