Anabella - Rozdział LXV (cz. 6) - De te fabula narratur

– No to dał czadu, stary frajer! – zaśmiał się Majk, z ciekawością przeglądając papiery spadkowe Izy. – Ech, cwaniak! Nic mi o tym nie powiedział, prosił tylko o dobrego notariusza… Zawiozłem go do tego Zimkowskiego, współpracuję z nim czasami, to dobry kumpel Kajtka i rzetelny fachowiec. Szczepek był z niego bardzo zadowolony. No proszę… nie sądziłem, że zrobi ci taką niespodziankę! Jak teraz sobie przypominam, to faktycznie sypał różnymi aluzjami i robił tajemnicze miny, ale skąd miałem wiedzieć, że zapisze ci mieszkanie! Ja też myślałem, że to tylko taka stara dziupla lokatorska, którą po jego śmierci z powrotem przejmie miasto.

Siedzieli na wersalce pana Szczepana zasypani porozkładaną wokół dokumentacją, którą Iza otrzymała dziś od notariusza. Majk był tym równie zaskoczony jak ona, jednak bardzo się ucieszył, z całego serca doceniając gest staruszka.

– Jak by na to nie spojrzeć, jesteś przecież krewną jego żony – zauważył. – Chociaż on te sprawy notarialne załatwiał już wcześniej, jeszcze zanim dowiedział się o waszym pokrewieństwie, więc i tak kluczowe było twoje podobieństwo do Hani… no i to, że strasznie cię polubił. Tak czy inaczej gratulacje, elfiku! – dodał, na chwilę ujmując jej dłoń i ściskając ją serdecznie. – Szczepek sprezentował ci własną chatę!

– Tak… choć powinien był pomyśleć też o tobie – odparła oględnie Iza, z radością odwzajemniając mu uścisk. – Ty przecież pomagałeś mu tak samo jak ja, tyle razy kupowałeś mu różne rzeczy…

– Ja nie potrzebuję chaty – zapewnił ją spokojnie Majk. – Szczepek doskonale wiedział, że materialnie niczego mi nie brakuje, sam mu to wiele razy mówiłem. Ale pomyślał i o mnie, o to się nie martw.

– W jakim sensie? – zaciekawiła się.

– W takim, że dał mi od siebie coś bardzo cennego – odparł w zamyśleniu, powoli składając dokumenty na jeden stosik. – Podwójnie cennego, bo nie tyle chodzi o sam przedmiot, co o instrukcję jego użycia. Trudną, prawie niemożliwą, ale tak jednoznaczną, że pomógł mi tym poukładać pewne rzeczy w głowie… no, ale mniejsza o to. Może kiedyś ci opowiem – dodał wymijająco.

– Okej – pokiwała głową Iza. – Nie będę dopytywać. Wiem, że mieliście ze Szczepciem swoje męskie tajemnice i nic mi do tego… A powiedz mi, Majk, jak myślisz, dałoby się odrestaurować takie meble? – zmieniła temat, ruchem ręki wskazując na komodę i stojącą pod oknem szafę. – Są stare i pewnie każdy inny by je wyrzucił, ale ja, kiedy zrobię tu remont, chciałabym choć część z nich zachować. Mają dla mnie wartość sentymentalną, kojarzą mi się ze Szczepciem.

– Podejrzewam, że to będzie cię kosztowało o wiele więcej, niż gdybyś kupiła nowe – odparł z zastanowieniem Majk. – Ale są szpenie, którzy odnawiają takie rzeczy i robią z nich cacka. Trzeba by się rozejrzeć po rynku… Widzę, że już planujesz remont? – uśmiechnął się. – Chciałabyś wprowadzić się tutaj jak najszybciej?

– Nie, przeciwnie – pokręciła głową. – Nie miałabym serca zostawić teraz pana Stasia, a póki co dobrze mi się z nim mieszka, tym bardziej że nie ma Kacpra, więc mamy mnóstwo miejsca. A co do remontu, to mam zamiar działać bardzo powoli, część prac wykonam sobie sama, zresztą muszę je porozkładać w czasie również ze względu na budżet… Ale najważniejsze, że teraz będę miała cel w życiu. Taki konkretny i konstruktywny. Jak ja się cieszę, Majk! – dodała w natchnieniu. – Pierwszy raz w życiu mam kawałek miejsca na własność i tylko dla siebie! W tym jednym pokoju z kuchnią zbuduję sobie moje małe królestwo.

Zatoczyła dłonią przestrzeń wokół siebie, wyobrażając ją sobie przemienioną… jasną, przytulną… taką, do której zawsze chciałoby się wracać, by chronić się w niej przed złem i smutkami tego świata. Spokojną, przyjazną przestrzeń, podobną do tej, jaką było również mieszkanie Majka… Skromny, ale ładnie i wygodnie urządzony dom, w którym byłoby wszystko, co jest potrzebne do życia… Jej przyszłą przystań i azyl. Jej mały wymarzony świat.

Majk przyglądał jej się spod oka z leciutkim uśmiechem, który tlił się bardziej w jego oczach niż na wargach.

– Królestwo Isabelle – wyszeptał, wiodąc wzrokiem za ruchem jej dłoni.

– Właśnie tak – uśmiechnęła się Iza. – Moje małe, prywatne królestwo, do którego od czasu do czasu będę mogła wpuszczać tylko wybrane osoby. Ale i tak będzie tylko moje, a na centralnym miejscu na ścianie będzie wisiało to zdjęcie – wskazała mu z daleka odłożoną na stół fotografię ślubną pana Szczepana i Hani. – Jestem to winna Szczepciowi, a poza tym chcę, żeby on i Hania już zawsze patronowali temu miejscu. Przynajmniej dopóki ja będę tu mieszkać. Tak mi dzisiaj dobrze i lekko na duszy, Majk… – dodała ciszej. – Wstępuje we mnie nowa nadzieja!

(c.d.n.)