Anabella - Rozdział LXV (cz. 8) - De te fabula narratur

– Oby tak było – przyznał Majk, który słuchał jej w skupionym milczeniu, od czasu do czasu uchylając przymknięte powieki, by zerknąć badawczo na wyraz jej twarzy. – Chociaż obawiam się, że musisz być gotowa na różne scenariusze, bo skoro aż tak bardzo zależy im na tej ziemi, to raczej nie zostawią sprawy w zawieszeniu. W każdym razie, jak by na to nie spojrzeć, wyrabiasz się, elfiku. Jeszcze trochę i ja sam zacznę się ciebie bać.

W jego głosie, obok żartobliwego tonu, zabrzmiało szczere uznanie i coś w rodzaju satysfakcji. Iza prychnęła śmiechem.

– A co myślisz! Sam kiedyś powiedziałeś, że zrobisz ze mnie postrach Anabelli! – przypomniała mu wesoło. – Rzucałeś mnie na głęboką wodę, robiłeś mi ćwiczenia z asertywności, to teraz będziesz zbierał gorzkie owoce swoich nieprzemyślanych pomysłów!

– Jak na razie zbierają je inni – zauważył z zadowoleniem Majk. – A ja tylko słucham o tym i podziwiam efekty mojej pracy. Dużo dałbym za to, żeby zobaczyć minę tego frajera… ojca Miśka… kiedy mój mały elfik wykopywał go z domu na zbity pysk. Ech! – zaśmiał się rozbawiony. – To musiał być bezcenny widok! Jestem z ciebie dumny, moja amazonko. Pokazałaś palantowi jego właściwe miejsce.

Pochwała ta, podobna do tej, jaką usłyszała już z ust Roberta, odrodziła w niej poczucie satysfakcji i przeświadczenia, że zrobiła dokładnie to, co powinna była zrobić w tamtej sytuacji. Tak, powinna być z siebie dumna, tak jak dumni byli z niej inni… Lecz oto w jej pamięci znów mignął błękit oczu Michała… oczu sypiących iskry gniewu… W jej uszach odezwał się jego odległy głos… Ta działka nie jest mi do niczego potrzebna i szlag mnie trafia, jak pomyślę, że mam się z tobą kłócić o jakiś głupi kawałek ziemi… Zrobiłem ci w życiu parę przykrości, zgoda. Ale przecież gdybyśmy jeszcze raz o tym pogadali… Dlaczego nadal mi nie wierzysz?!…

– Jedyne, co nadal mnie męczy… tak odrobinę… to brak całkowitej pewności co do jego intencji – podjęła po chwili milczenia. – Mówię o Misiu. Przeanalizowałam to na wszystkie możliwe sposoby i na dziewięćdziesiąt dziewięć procent wygląda na to, że chodziło mu o tę działkę, a cała reszta to z jego strony była tylko gra. Ale jednak ten jeden procent…

Majk podniósł głowę z jej kolan, po czym, wróciwszy do pozycji siedzącej, położył jej obie dłonie na ramionach i popatrzył jej w oczy.

– Posłuchaj mnie, elfiku – powiedział poważnie. – Wiem, co czuje człowiek, który łudzi się jednym procentem nadziei. Uwierz mi… wiem to doskonale. Ale właśnie dlatego, jako twój nadworny, doświadczony życiem terapeuta, mówię ci wprost: jeden procent to za mało. O wiele za mało. Dla jednego procenta nie warto nawet ściągać bagnetu z ramienia.

Zamilkł na chwilę, wpatrując się w jej wielkie brązowe oczy, które w świetle lampki lśniły ciepłym, intrygującym blaskiem.

– Ten jeden procent nie bierze się z twardych faktów, tylko lęgnie się w głowie pod wpływem silnych pragnień – podjął po chwili. – Powstaje w naszej wyobraźni. Jest złudzeniem, Iza. I jeśli przez całe życie będziemy ulegać złudzeniom, ryzykujemy tym, że stracimy z oczu coś, co jest realne – zniżył głos do szeptu. – Coś, co jest naszą prawdziwą nadzieją… taką nie na jeden, ale na sto jeden procent… Coś, co w ostatecznym rozrachunku może okazać się tą jedyną, właściwą drogą…

Głos uwiązł mu w gardle, jakby to, co wypowiedział, kosztowało go zbyt wiele emocji. Iza westchnęła i powolutku pokiwała głową, siłą woli starając się wygasić w pamięci dręczący blask błękitnych tęczówek.

– Masz rację – szepnęła.

– Jesteś bardzo dzielnym elfikiem – ciągnął Majk, przyglądając się badawczym wzrokiem jej posmutniałej twarzy. – Wspaniałą, silną kobietą, która nie da sobie napluć w kaszę byle frajerowi. Wybacz, że tak go nazywam, ale choćbym na łbie stanął, nie potrafię wzbudzić w sobie szacunku do kogoś, kto od lat traktuje cię w taki sposób. Co prawda jakoś szczególnie mnie to nie rusza, bo wiem, że ten facet nie jest ciebie wart, ale fakt pozostaje faktem. W sobotę zadałem ci tamto niefortunne pytanie… odpowiedziałaś na nie twierdząco… rozumiem to. I wiem, jak ze sobą walczysz. Ja sam też przeszedłem ostatnio przez kilka ciężkich momentów, a nie wiadomo, ile jeszcze takich przede mną – dodał ciszej, zagryzając wargi. – Być może więcej, niż bym chciał i niż zdołam unieść.

Iza natychmiast podniosła na niego oczy.

– Ach, wiedziałam to! – podchwyciła skwapliwie. – Czułam to, Michasiu… Jak dobrze, że o tym wspominasz! Ja już od grudnia widzę, że coś z tobą jest nie tak, ale za każdym razem, kiedy chcę o tym pogadać w trybie terapii, ty schodzisz z tematu i zaczynasz dopytywać o mnie. O sobie nie mówisz mi nic, i to już od dawna. Nie zaprzeczysz chyba? Zaczęło się od mojego wyjazdu do Bressoux… nawet trochę wcześniej… A odkąd wróciłam, widzę to bardzo wyraźnie. Widzę, że znowu cierpisz…

(c.d.n.)