Anabella - Rozdział LXV (cz. 9) - De te fabula narratur

Majk nabrał mocno powietrza w płuca, jeszcze bardziej spoważniał i odwrócił wzrok. Iza podniosła rękę i ze współczuciem pogładziła go po policzku.

– Cierpisz, biedaku – pokiwała głową. – Ja to doskonale wiem, nie ukryjesz się przede mną. Masz jakiś kryzys i dusisz go w sobie, a ja przecież tylko czekam, kiedy zgłosisz się na terapię. Czekam na to już prawie trzy miesiące. Dlaczego nie chcesz ze mną porozmawiać, wyrzucić tego z siebie?

Uśmiechnął się lekko, jakby z pobłażaniem.

– Cóż, elfiku – odparł, przechylając głowę, by mocniej przytulić policzek do jej dłoni. – Jak by ci to powiedzieć… Życie jest zwariowane i pokrętne, potrafi zaskoczyć nas zza węgła i kiedy już myślimy, że wychodzimy z labiryntu, nagle stawia nas przed jeszcze większą ścianą. Perfidna gra… Czego byśmy nie zrobili, zawsze poprowadzi nas taką drogą, że przynajmniej w jakiejś mierze musimy przejść ją całkiem sami.

– Tak, to prawda – zgodziła się natychmiast, przypominając sobie koszmarną sobotnią noc po kłótni z Michałem. – Są takie chwile, kiedy bezwzględnie trzeba zostać ze sobą sam na sam. Ale przynajmniej w pewnym stopniu… w pozostałym wymiarze… ktoś może nam pomóc. Ja właśnie dzisiaj wygadałam się przed tobą i dopiero teraz widzę, jak bardzo brakowało mi już naszej rozmowy w trybie terapii. I naszej sesji doładowania baterii – dodała ciepło. – To jest taka niesamowita ulga, kiedy można przytulić się do drugiego człowieka… Bez tego czułabym się tysiąc razy gorzej i pewnie nie miałabym tyle siły do walki z życiem.

– Ja przecież tego nie kwestionuję – uśmiechnął się leciutko Majk. – I jeśli chodzi o doładowanie baterii, to chyba wiesz, że domagam się go bezwstydnie przy każdej możliwej okazji. Uzależniłem się już od elfikowej energii i bez niej czuję się jak flak. A co do rozmowy w trybie terapii to… owszem, chcę jej, Iza – przyznał smutno. – Bardzo chcę, nawet nie wiesz, jak bardzo… Ale to nie takie proste. Masz rację, że od paru miesięcy duszę w sobie milion niewypowiedzianych rzeczy… i najchętniej wykrzyczałbym je na głos… Zrobiłem to zresztą ostatnio – dodał ciszej, jakby zawstydzony. – Ale musiałem być z tym sam. Inaczej nie mogę… przynajmniej jeszcze nie teraz.

– Ach – szepnęła Iza, w lot domyślając się, o co mu chodziło. – Byłeś na końcu świata?

– Byłem – skinął głową. – Ciężko tam się teraz dojeżdża, bo wszędzie leży od cholery śniegu, a on w dodatku zaczyna już topnieć. Upartoliłem opla błotem po sam dach… Facet w myjni złapał się za głowę i policzył mi podwójną stawkę za doprowadzenie go do ładu – prychnął lekko śmiechem. – Jak tak dalej pójdzie, to roczne koszty mycia przekroczą wartość auta! Ale warto było. Dzięki temu ogarnąłem się trochę i uporządkowałem sobie w głowie kilka trudnych spraw… nawet jeśli finalnie na niewiele to się zda… Co mogę powiedzieć, elfiku? Życie jest tak nieprzewidywalne, że straciłem już busolę i ciężko mi pozbierać się w jeden kawałek. Ale kocham je za to… Chodź do mnie, Iza, przytul się – dodał nagle, pociągając ją ku sobie tak, by oparła się obok niego na oparciu wersalki, i obejmując ją ramieniem. – Kiedy gadam o takich rzeczach, muszę czuć cię przy sobie. Bez tego nie ma nawet połowy efektu. Gdybyś ty wiedziała, jaką moc ma ta twoja szalona terapia! Śmiałem się z niej na początku, kpiłem sobie… ech, ja głupek! Śmieszny frajer, który myślał, że nic już go nie zdziwi i że zna swoje granice…

– Ja też na początku nie wierzyłam w terapię – odparła z mimowolną satysfakcją Iza. – Wspomniałam ci o niej, ale w głębi serca miałam identyczne zdanie jak ty. I tak samo niechętnie zareagowałam na to słowo, kiedy Szczepcio powtórzył mi je po swoim koledze psychologu. Nie spodobało mi się tak jak tobie, uważałam, że jest zbyt zimne i techniczne… zbyt obojętne… Ale przecież tu nie chodzi o samo słowo, tylko o treść, jaką się w nie włoży. A my włożyliśmy w nie całych siebie…

– Właśnie tak – przyznał Majk, mocniej otulając ją ramieniem. – Całych siebie… świetnie to ujęłaś, Izula. Boże, jak ja już chciałem z tobą pogadać! Jak mi tego było trzeba!…

– A przecież wystarczyłoby, gdybyś dał mi jeden mały sygnał – odpowiedziała mu z wyrzutem. – Jedno słowo… a ty miesiącami nic i nic! Jesteś po prostu nieznośny… Powiedz mi, bardzo za nią tęsknisz? – dodała szeptem.

Majk znów uśmiechnął się lekko, jakby z rozbawieniem, jednak pozycja, w jakiej się znajdowali, sprawiała, że Iza nie mogła widzieć jego twarzy.

– Nie, elfiku – odparł cicho. – To nie w tym rzecz. Widzisz… przez długie lata byłem w takiej sytuacji, że kobieta, którą kochałem do szaleństwa, była blisko mnie. Tuż obok, na wyciągnięcie ręki. A mimo to dla mnie była dalej niż na końcu świata. I tak jest nadal… nic się nie zmieniło.

Iza pokiwała ze zrozumieniem głową. Choć sama znała uczucie, które opisywał, w jej przypadku zaistniał przynajmniej pewien krótki czas spełnienia marzeń, podczas gdy on nie zaznał tego nigdy.

– Co zrobić? Taki już mój los – ciągnął w zamyśleniu. – Dlatego tęsknota nie jest dobrym słowem. Raczej bezsilność… poczucie niemożności… a do tego paniczny strach przed utratą tego, co ma się w danym momencie. Nawet jeśli to jest niewiele… ale jednak jest… to nie chce się tego stracić.

– Aha – szepnęła Iza. – Rozumiem, co masz na myśli.

(c.d.n.)