Anabella - Rozdział LXVI (cz. 10) - De te fabula narratur

Korytarz sądu okręgowego, w którym miała się odbyć pierwsza rozprawa Kacpra, był przepełniony ze względu na niewielką przestrzeń starego budynku sądowego w centrum miasta oraz z uwagi na fakt, iż w sąsiednich salach rozpraw toczyły się jednocześnie różne inne postępowania. Iza i pan Stanisław, którzy dopiero następnym razem mieli być przesłuchani przed sądem w charakterze świadków, skromnie przystanęli w kącie korytarza, niepewni, czy dziś w ogóle zostaną wpuszczeni na rozprawę.

– Bratowa wydzwania co godzinę, pyta o Kacpra, a ja ciągle nic nie wiem – westchnął pan Stanisław. – Ale postoimy, poczekamy i może czegoś się dowiemy. Ja to bym chciał go chociaż z daleka zobaczyć, pani Izo – dodał smutno. – Chociaż mu ręką pomachać, żeby wiedział, że o nim pamiętamy. Po tym, co mówił pan Maciej, to u niego z głową nie najlepiej… Załamany, że hej!

– Biedny Kacper – szepnęła ze współczuciem Iza. – Ale co się dziwić, panie Stasiu? Już ponad trzy miesiące siedzi w tym areszcie i nie wiadomo, co dalej. Nawet święty fioła by dostał. Oby dzisiaj coś już wreszcie się ruszyło!

W tym momencie w tłumie dostrzegła znajomą twarz, a za nią drugą. Byli to dwaj adwokaci Kacpra, którzy, odziani już w urzędowe togi, zmierzali na salę sądową, niosąc w rękach teczki z dokumentami. Dostrzegłszy stojącą pod ścianą Izę, Pablo skręcił w jej stronę, by przywitać się i uścisnąć jej dłoń, co w ślad za nim zrobił także jego młody kolega Maciej. Obaj podali również rękę panu Stanisławowi, który, zestresowany sytuacją, przyglądał im się z respektem, nie śmiejąc odezwać się ani słowem.

– Nie jest tak źle – zapewnił ich spokojnie Pablo, uśmiechając się lekko do Izy. – Nawet odrobinę lepiej, niż dotąd myśleliśmy, nie, Maciek? Mamy opinię biegłego lekarza, która wskazuje, że w ostatnich tygodniach stan zdrowia poszkodowanego uległ znacznej poprawie i jest szansa, że w ostatecznym rozrachunku wyjdzie z tej przygody w lepszym stanie, niż przewidywano na etapie sporządzania aktu oskarżenia. Chyba nie muszę wam tłumaczyć, że to dla Kacpra bardzo korzystna okoliczność… choć obawiam się, że i tak, w przypadku tak udokumentowanego aktu agresji, ciężko będzie zejść z wymiarem kary poniżej roku. Tak naprawdę, jeśli ostatecznie uzyskamy dla niego tylko rok, będzie można mówić o sukcesie.

– Oczywiście bez zawiasów – doprecyzował wyjaśniająco Maciej.

Iza i pan Stanisław z westchnieniem pokiwali głowami.

– Powalczymy o niego na tyle, na ile się da – zapewnił ich Pablo, dyskretnie zerkając na zegarek. – Nie mogę obiecywać cudów, bo w tym przypadku cudów trudno się spodziewać, ale dopilnujemy, żeby wyrok nie wykraczał znacząco ponad absolutne minimum sprawiedliwości. Wprawdzie dopiero zaczynamy, ale dzisiaj będą podniesione najbardziej kluczowe kwestie, w tym ocena skutków zdarzenia, która zmienia się na korzyść Kacpra.

– Wpuszczą nas na salę? – zapytała Iza.

– Oczywiście – skinął głową Pablo. – Nie ma przeszkód, chyba że wpłynął jakiś wniosek o częściowe wyłączenie jawności rozprawy, ale wątpię… Rozprawa z założenia jest jawna, zresztą nie sądzę, żeby sprawa Kacpra cieszyła się jakimś wielkim zainteresowaniem, więc raczej nikt nie będzie zaprzątał sobie tym głowy.

(c.d.n.)