Anabella - Rozdział LXVI (cz. 11) - De te fabula narratur

Już kilka minut później okazało się, że miał rację, bowiem po otwarciu sali rozpraw Iza i pan Stanisław zostali bez przeszkód wpuszczeni do środka i poproszeni o zajęcie miejsc przeznaczonych dla publiczności wśród kilku innych nieznanych im osób, które prawdopodobnie miały wystąpić dziś w charakterze świadków. W następnej minucie na sali pojawił się również wprowadzony przez dwóch strażników Kacper. Iza zadrżała na widok jego wychudzonej, przygarbionej sylwetki, która w ciągu dwóch miesięcy, jakie upłynęły od czasu ich ostatniego spotkania, jeszcze bardziej zmieniła się w proporcjach, jednak szczególnie silne wrażenie zrobił na niej przygnębiony i zrezygnowany wyraz jego twarzy oraz oczu, w których nie było ani śladu dawnej żywotności i energii.

„Biedny Kacperku” – pomyślała z żalem, próbując nawiązać z nim kontakt wzrokowy, kiedy usiadł na swoim miejscu na ławie oskarżonych. – „Nie załamuj się tak, proszę… zobaczysz, że jeszcze wszystko będzie dobrze, wszystko powoli się ułoży!”

Kacper, który chyba nie spodziewał się na rozprawie obecności życzliwych mu osób, w pierwszej chwili nie zwrócił uwagi na część sali przeznaczoną dla publiczności, dlatego, kiedy podniósł głowę i wychwycił wzrokiem ciepłe spojrzenie dziewczyny, aż podskoczył z zaskoczenia i radości, a jego przygaszone oczy na kilka sekund rozbłysły dawnym blaskiem. Chcąc bez słów podtrzymać go na duchu, Iza uśmiechnęła się do niego promiennie i dyskretnym gestem dłoni dała mu znak, że wszystko będzie dobrze. W następnej chwili do ławki Kacpra podszedł Pablo i pochyliwszy się w jego stronę, przez kilka minut udzielał mu instrukcji przed rozpoczęciem rozprawy. Kacper słuchał go uważnie, kiwając głową.

– Ależ on wychudł, pani Izo – szepnął do niej pan Stanisław. – Prawie go nie poznałem. I niech pani zobaczy, jakie ma worki pod oczami. Oj, niedobrze z nim, niedobrze! – pokręcił z zafrasowaniem głową. – No i co ja dzisiaj bratu i bratowej przez telefon powiem? Jeszcze bardziej się załamią.

– Niech pan teraz o tym nie myśli, panie Stasiu – odszepnęła Iza, nadal uśmiechając się do Kacpra, który od czasu do czasu zerkał w jej stronę ponad ramieniem adwokata. – Lepiej niech pan się uśmiecha i z daleka okazuje mu wsparcie, to mu najbardziej pomoże. A resztę zostawmy w rękach fachowców. Zobaczy pan, że jak dostanie wyrok, od razu lepiej się poczuje, bo będzie wiedział, na czym stoi. Najgorsza jest ta niepewność.

– No tak… no tak – przyznał pan Stanisław, posłusznie przybierając pogodną minę i posyłając Kacprowi nieco wymuszony uśmiech. – Chociaż to i tak dzisiaj się nie wyjaśni…

Pablo zakończył już rozmowę z Kacprem i poklepawszy go lekko po przedramieniu, wrócił na swoje miejsce, po drodze ściskając na powitanie rękę prokuratorowi, który zasiadł po przeciwnej stronie i od kilku minut rozkładał sobie na blacie dokumenty. Maciej, który na rozprawie Kacpra występował już jako pełnoprawny adwokat, siedział schylony nad swoimi papierami, analizując je ze skupioną miną, a kiedy z powrotem usiadł przy nim Pablo, podsunął mu jedną z kartek, długopisem wskazując jakiś fragment tekstu, i obaj zatonęli w przyciszonej dyskusji. Obserwująca ich Iza pomyślała, że, jak by na to nie spojrzeć, Kacper był w znakomitych rękach i należało być jak najlepszej myśli co do wyniku postępowania, tym bardziej że swoją karę chłopak de facto już otrzymał.

Głuchy stuk i hałas przy bocznych drzwiach prowadzących na salę rozpraw wyrwały ją z zamyślenia.

– Proszę wstać, sąd idzie.