Anabella - Rozdział LXVI (cz. 12) - De te fabula narratur

– Następna rozprawa jest wyznaczona na dwudziestego czwartego kwietnia – relacjonowała Iza Majkowi, kiedy zielony opel zbliżał się powoli do przycmentarnego parkingu. – Wiadomo, że to kolejny miesiąc czekania, ale przynajmniej coś poszło do przodu. A następnym razem będziemy już zeznawać… znaczy ja i pan Stasio… Co prawda jesteśmy mniej ważnymi świadkami, ale każde dobre słowo na temat Kacpra może mieć znaczenie.

– Jasna sprawa – przyznał Majk, zjeżdżając z ulicy na parking i zajmując jedno z wolnych miejsc. – Tak czy inaczej, jeśli Pablo się tym zajmuje, to masz gwarancję, że Kacper wyjdzie z tego na najlepszych możliwych warunkach. A na jakich, to już inna rzecz… No, jesteśmy na miejscu.

Samochód zatrzymał się i silnik umilkł. Oboje wymienili spojrzenia i uśmiechnęli się do siebie. Był dwudziesty szósty marca, od pogrzebu pana Szczepana minął już pełny miesiąc, czyli okres, jaki oboje przyjęli za umowny czas żałoby. Tuż po pogrzebie umówili się, że w tym czasie, na znak pamięci o zmarłym przyjacielu, będą ubierać się w żałobną czerń, zaś tego dnia porzucą ją i przyjadą razem na cmentarz, by złożyć symboliczną wiązankę kwiatów na grobie pana Szczepana i Hani. Iza poszła nawet w tej symbolice o krok dalej, przywdziewając dziś białą sukienkę, którą trzy miesiące wcześniej miała na sobie na wigilijnym spotkaniu u pana Szczepana i w której do złudzenia przypominała Hanię, zwłaszcza gdy związała sobie włosy w podobny wysoki kok.

Ponieważ marcowe słońce grzało wyjątkowo mocno, po wyjściu z samochodu Iza rozpięła na sobie wiosenny płaszczyk i zdjęła z szyi kolorową woalową apaszkę, tę samą, którą kiedyś przez nieuwagę zostawiła w Anabelli, tańcząc w nocy z Tomem, i którą na szczęście udało jej się odzyskać, gdy jedna ze sprzątaczek znalazła ją dzień później odwieszoną na oparciu krzesła. Schowawszy ją do kieszeni, ruchem dłoni wskazała Majkowi jedyny czynny dziś stragan ze zniczami i ozdobami nagrobnymi.

– Zobacz, mają świeże kwiaty! – zauważyła z entuzjazmem. – Muszę koniecznie kupić chociaż kilka, a do tego przynajmniej dwie nowe lampki. Ach, białe tulipany! – zawołała z zachwytem, schylając się nad wazonem wiosennych kwiatów wyeksponowanych na brzegu stoiska. – Jakie piękne! Idealne!

– No to zabieramy je wszystkie! – odparł wesoło Majk, który z uśmiechem na twarzy przyglądał się spod oka jej jasno ubranej, promieniejącej energią postaci. – Cholera, ale gorąco! Wiesz co, elfiku? Wybieraj kwiaty i lampki, a ja wrócę tylko na moment do samochodu i zostawię sobie kurtkę, bo inaczej zaraz się w niej ugotuję.

– To weź i moją – poprosiła Iza, zdejmując z siebie płaszcz i podając mu go. – Masz rację, grzeje jak w środku lata!

Kiedy Majk, ubrany teraz tylko w niebieską koszulkę polo, udał się do auta, aby odnieść ubrania, znów schyliła się nad stoiskiem, zajęta wybieraniem odpowiednich, jej zdaniem, zniczy i świeżych świerkowych gałązek. Wreszcie po kilku minutach oboje, obładowani zakupami, ruszyli tonącą w słońcu cmentarną alejką w stronę grobu pana Szczepana i Hani.

– Trzeba posprzątać te resztki starych kwiatów – powiedziała energicznie Iza, schylając się nad grobem, na którym pozostały ozdoby i kwiaty przyniesione miesiąc wcześniej przez uczestników pogrzebu pana Szczepana. – Muszę wylać tę wodę z wazonu i nalać nowej. Jak myślisz, chyba to ujęcie wody przy ogrodzeniu powinno dzisiaj działać? Już jest ciepło…

– Zostaw, elfiku, czarną robotą ja się zajmę – zatrzymał ją Majk, pośpiesznie zbierając z grobu zeschnięte kwiaty i wieńce. – Masz białą sukienkę, jeszcze się pobrudzisz… A swoją drogą pięknie w niej wyglądasz – dodał, zerkając na nią z uśmiechem.

– Dziękuję – odwzajemniła mu uśmiech. – To sukienka à la Hania, kupiłam ją specjalnie dla Szczepcia i zawsze mi się z nim kojarzy, więc będę zakładać ją na okazje z nim związane. Poczekaj potrzymam ci to. Wyniósłbyś to na śmietnik?

– Jasna sprawa. Ty zajmij się rozkładaniem nowych gałązek, a ja zaraz skoczę z tymi śmieciami i po wodę dla tulipanów.

(c.d.n.)