Anabella - Rozdział LXVI (cz. 14) - De te fabula narratur

– Podrzucę cię do firmy, a sam podjadę załatwiać tego Banasika – zapowiedział rzeczowo Majk, kiedy wyszli już z cmentarza i wracali do samochodu. – Muszę odwalić to dzisiaj, bo ta sprawa już mi spędza sen z powiek. Ogarniesz za mnie teren do dwudziestej, dobrze?

– Oczywiście, szefie – skinęła głową Iza.

– I jeszcze jedna rzecz – przypomniał sobie Majk, zerkając na nią z zastanowieniem. – Rozmawiałaś może z Lodzią o Krawczyku?

– Nie – zdziwiła się. – Nie widziałam się z Lodzią już ze dwa tygodnie, ostatnio byłam u niej tuż przed moim wyjazdem do Korytkowa, dała mi trochę ubranek po Edziu dla małego Pepusia. A co, chcesz mi powiedzieć, że psychol znowu się uaktywnił? – zapytała z niepokojem.

– Tak jakby – mruknął Majk, odblokowując samochód z zamka i otwierając przed nią drzwi z prawej strony. – Wsiadaj, elfiku… On de facto przez cały czas jest aktywny w tle.

Zatrzasnął za nią drzwi i obszedł samochód, by wsiąść od strony kierowcy.

„Aktywny w tle” – powtórzyła w myślach Iza, czując nieprzyjemny ścisk w sercu. – „Czyli nadal coś wywija. Mam nadzieję, że już nie atakuje Lodzi… Niedobrze. Czyżby to jeszcze nie był koniec tej przygody?”

– Gadałem wczoraj z Rogalskim – podjął Majk po zajęciu miejsca za kierownicą i uruchomieniu silnika. – Niechcący wyszło z rozmowy, że Krawczyk robił do niego podchody, podobne jak wcześniej do Ćwiklińskiego. No i najlepsze… trzymaj się, mała! Ta nasza ostatnia wtopa z gościem od cateringu to też prawdopodobnie była jego robota.

– Nie żartuj! – szepnęła zmrożona Iza.

Jego uwaga odnosiła się do traumatycznego wydarzenia sprzed kilku dni, kiedy to ekipa Anabelli miała obsłużyć cateringowo dużą imprezę integracyjną w jednej z lubelskich firm. Jak zwykle wymagało to zatrudnienia na godziny dodatkowych rąk do pracy i logistycznego przesunięcia części pracowników z Zamkowej na obsługę w terenie, nie mówiąc już o przygotowaniu dużego zamówienia w postaci jedzenia, napojów i alkoholu. Dlatego, kiedy rano w dniu imprezy szef otrzymał od klienta telefon z informacją o tym, że ów w ostatniej chwili rezygnuje z usługi, w zespole zapanowało zdezorientowanie połączone z irytacją.

Szczególnie zła na siebie była Iza, wyrzucając sobie, że nie dopilnowała, by Majk podpisał umowę z odpowiednią klauzulą bezpieczeństwa, bowiem wszystko było załatwiane w pośpiechu i częściowo na zasadzie wzajemnego zaufania. Jedyną rzeczą, która mogła zminimalizować straty i pokryć część poniesionych kosztów, był wpłacony przez klienta dość wysoki zadatek, który niefortunnie uśpił czujność zarówno szefa, jak i Izy, jednak nic nie mogło zwrócić im poświęconego czasu i wysiłku ani straconych nerwów, nie wspominając już o przykrej sytuacji i utracie zaufania wynajętych dorywczo pracowników. Przez dwa dni Iza chodziła jak struta, nie mogąc pogodzić się z poczuciem, że nie dopilnowała sprawy, mimo że Majk bagatelizował, zapewniając ją, że nie takie wpadki zdarzały mu się już w jego dziesięcioletniej karierze restauratora. A teraz nagle okazywało się, że za tą sprawą prawdopodobnie stał Krawczyk!

– Nie żartuję – pokręcił głową. – Po rozmowie z Rogalskim skojarzyłem sobie kilka kluczowych faktów i cóż… wszystko wskazuje na to, że to kolejny uroczy figiel naszego milusińskiego. Okazuje się, że zna się z Pagockim, Rogalski widział ich ostatnio w banku, załatwiali razem jakieś interesy. Jak widzisz, świat jest mały… Żałuję tylko, że nie prześwietliłem frajera i dałem się podejść jak dzieciak. No, ale trudno, dostałem kolejną nauczkę na przyszłość. Tak czy inaczej mam podstawy podejrzewać, że co najmniej po raz trzeci w ostatnich trzech miesiącach szanowny pan Sebastian umoczył swoje brudne paluszki w moich firmowych sprawach.

– Drań! – oburzyła się Iza, zaciskając dłonie w pięści. – Co za bydlak!

Majk zerknął na nią z rozbawieniem, powoli wycofał auto z miejsca parkingowego i wyjechał na ulicę.

– Spokojnie, nie stresuj się, elfiku – odpowiedział wesoło. – Nic wielkiego się nie stało, przy takich obrotach, jakie mamy obecnie, wchłoniemy tę stratę jak gąbka. Tyle że na drugi raz trzeba się pilnować, i to podwójnie.

– Na drugi raz nie będzie żadnej prowizorki na chybcika – zapewniła go stanowczo Iza. – Dopilnuję każdej literki w każdej, nawet najmniejszej umowie. Ja też dostałam nauczkę i wyciągnę z tego odpowiednie wnioski.

(c.d.n.)