Anabella - Rozdział LXVI (cz. 2) - De te fabula narratur

Zakończywszy dyplomatycznie rozmowę z Victorem, który z radością odliczał już tygodnie do planowanego przyjazdu do Polski, Iza schowała telefon i z uśmiechem ruszyła w stronę całującej się pary, zastanawiając się, w jaki sposób żartobliwie skomentować tę scenę. Oni jednak tak dalece byli zajęci sobą, że dookolny świat zdawał się dla nich nie istnieć, w związku z czym zupełnie nie zauważyli przechodzącej tuż obok koleżanki, która, mijając ich, celowo zwolniła kroku, a nawet zatrzymała się na chwilę, jednak, nie widząc reakcji, z rozbawieniem ruszyła w swoją stronę.

Do Anabelli weszła w jak najlepszym humorze, postanawiając, że nikomu nie będzie opowiadać o tym, co widziała na ulicy, by zainteresowani sami mogli ogłosić kolegom radosną nowinę w odpowiednim dla siebie czasie. W połowie sali wpadła na Zuzię, która niosła w obu rękach ręcznik papierowy i płyn do czyszczenia blatów. Od tygodnia najmłodsza członkini zespołu pracowała na nowym stanowisku, gdyż po powrocie pani Wiesi ze zwolnienia lekarskiego została oddelegowana z kuchni do sprzątania stolików oraz innych drobniejszych prac na sali i zapleczu, a także do stałej pomocy przy obsłudze dostaw.

Na widok Izy dziewczyna zatrzymała się i grzecznie dygnęła.

– Jak tam, Zuziu? – zagadnęła Iza, z uśmiechem przyglądając się jej drobnej buzi o jeszcze na wpół dziecięcych rysach i dużych, szmaragdowo-zielonych oczach, które patrzyły na nią spod przyciętej na pazia grzywki. – Radzisz sobie w nowej roli?

– Tak jest, proszę pani – zapewniła ją Zuzia. – Właśnie sprawdzam, czy wszystkie stoliki są czyste, pani Lidia mi kazała.

– Super, to leć, nie przeszkadzaj sobie – odparła wesoło, na co dziewczyna ponownie dygnęła przed nią i odeszła do swojej pracy.

Iza pozdrowiła po drodze Alę, Klaudię i Gosię, które wyszły z tacami z zaplecza, udając się na obsługiwane przez siebie sektory sali, po czym na znak Wiktorii zatrzymała się przy barze. W oczy rzucił jej się szklany wazonik, w którym tkwiła niewielka wiązanka różowych goździków.

– Iza, czekaj, mam do ciebie dwa słowa – rzuciła Wiktoria, wprawnie nalewając piwo dla dwóch klientów naraz. – Po pierwsze szef kazał ci powiedzieć, że musiał wyjść na dwie godziny i będzie dopiero po dwudziestej, bo spotyka się z kimś tam… mówił nazwisko, ale zapomniałam… I żebyś ogarnęła papiery, które zostawił ci na biurku.

– Okej – skinęła głową Iza.

– A po drugie był u mnie jakiś facet w sprawie większej imprezy na kwiecień. Odesłałam go do ciebie. Ma tu wrócić za jakieś pół godziny.

– W porządku – odparła Iza, z uśmiechem wskazując na stojące na barze kwiaty. – A te kwiatki od kogo dostałaś? Pewnie Grzesiek przysłał ci na Dzień Kobiet?

– A nie, te są od naszych chłopaków z Anabelli! – wyjaśniła jej wesoło Wiktoria. – Wszystkie dostałyśmy z automatu po trzy różowe goździki. Ładne, nie? Dla ciebie też są, Zuzia wstawiła je do wody, kazałam jej postawić je na biurku w gabinecie szefa.

– Aha… dzięki! – zaśmiała się Iza. – Widzę, że nasi panowie załatwili rzecz hurtowo! To pewnie był pomysł Chudego, on nie bawi się w sentymenty… ale mimo wszystko to bardzo miłe z ich strony! Super, Wika, dzięki, lecę do roboty!

Dziarskim krokiem weszła na zaplecze i upewniwszy się po drodze, że w kuchni wszystko gra, a świeża rekonwalescentka czyli pani Wiesia z entuzjazmem i bez przeszkód pracuje na swoim stanowisku, udała się do gabinetu szefa. Ledwie weszła do środka, zatrzymała się zaskoczona, gdyż na biurku zastała nie jeden, a dwa wazony z kwiatami – w jednym z nich tkwiły wspomniane przez Wiktorię trzy różowe goździki od kolegów, zaś w drugim ogromny bukiet żółto-pomarańczowych frezji, które roznosiły wokół słodki, intensywny zapach.

„Ach, frezje!” – pomyślała wzruszona, podchodząc do biurka i schylając się nad wazonem, by zanurzyć twarz w kwiatach. – „Frezje w moim kolorze… Jak pięknie pachną! I taki ogromny bukiet… Jesteś szalony, szefie… po prostu szalony!”

Z uśmiechem zdjęła płaszcz, odwiesiła go na wieszak przy drzwiach, wyjęła swój telefon i położyła go na biurku, po czym, jeszcze raz pochyliwszy się nad frezjami, wciągnęła w nozdrza ich przyjemny zapach i zasiadła w fotelu, by zająć się pozostawionymi jej przez Majka fakturami. W tym momencie rozległ się dźwięk przychodzącego smsa; Iza odruchowo sięgnęła po telefon i zerknęła na wyświetlacz. Imię Michał sprawiło, że serce gwałtownie załopotało jej w piersi i potrzebowała dobrych kilku sekund, by opanować emocje. Wiadomość była krótka i lakoniczna.

Najlepsze życzenia z okazji Dnia Kobiet. Michał.

„Sms z życzeniami? Do mnie?” – zdumiała się Iza. – „Przecież miałam iść do diabła… Ach!” – zrozumiała nagle. – „To pewnie standardowy sms, który automatycznie wysłał do wszystkich swoich damskich kontaktów z listy. Na pewno. Czyli nic osobistego, załapałam się tylko na okazyjną masówkę… Nie ma się czym przejmować.”

Uspokojona tą interpretacją, zamknęła skrzynkę smsową, odłożyła telefon na brzeg biurka i ze skupioną miną pochyliła się nad fakturami, wdzięcznym gestem lewej dłoni odgarniając kosmyk włosów, który opadł jej na twarz.