Anabella - Rozdział LXVI (cz. 3) - De te fabula narratur

– Gratulacje, kochani! – wołały jedna przez drugą koleżanki z zespołu, wylewnie ściskając rozpromienionego Antka i zawstydzoną, zarumienioną po uszy Karolinę. – Antek, nareszcie! Dawaj pyska! Buziaki, Karolcia! A nie mówiłam? To była tylko kwestia czasu! Bardzo się cieszę! Ale czad! To nasza pierwsza para w zespole! Musimy zrobić imprezę!

– Gratki, Antek! – rzucił wesoło Chudy. – Stawiasz mi piwo, bo od początku trzymałem za ciebie kciuki!

– Ja dowiedziałam się pierwsza, tylko nic nie mówiłam! – oznajmiła ze śmiechem Iza, całując Karolinę w oba policzki. – Widziałam was na ulicy, łobuzy! Nawet nie próbowaliście na mnie spojrzeć!

– No co ty, Iza, w takiej sytuacji to jest wybaczalne! – zaśmiała się Wiktoria.

– Tak to jest, kiedy świata się za sobą nie widzi! – pokiwała głową Ola. – A ja już dawno powtarzałam, że…

Urwała i wszyscy wydali zgodny okrzyk aprobaty, gdyż nad głowami Antka i Karoliny rozsypał się nagle deszcz błyszczących confetti, które, sfruwając, wypełniły przestrzeń całej dyżurki dla kelnerek, gdzie tłoczyło się rozradowane towarzystwo. Była to inicjatywa Zuzi, która, zachwycona nowiną, cichutko podbiegła do szafki pod ścianą, otworzyła szufladę z ozdobami i gadżetami, jakie zostały tam po balu sylwestrowym, rozpakowała jedną z paczuszek confetti i nabrawszy ich pełne dłonie, rzuciła w górę na znak radości. Zebrani w pomieszczeniu koledzy nagrodzili ten pomysł gromkimi brawami, a Klaudia i Kamila, zainspirowane pomysłem Zuzi, wyjęły z szuflady dwie kolejne paczki confetti i razem z nią garściami rzucały je w górę, co wywołało jeszcze większe salwy śmiechu i okrzyków.

– A co tu się dzieje? – rozległ się nagle w progu zdumiony głos szefa.

Rozbawione towarzystwo umilkło tylko na jedną sekundę, po czym znów gruchnęło śmiechem i jedno przez drugie rzuciło się do wyjaśnień.

– Ach! – roześmiał się Majk, ściskając rękę Antka i klepiąc go po plecach. – No proszę! Brawo, Antonio! Chyba się nie pomylę, jeśli powiem, że wszyscy na to czekali! No to cóż, stary… na co jeszcze czekasz? Gorzko!

– Właśnie! – podchwyciły natychmiast dziewczyny. – Gorzko! Słyszysz, Antek? No już! Szef ma rację! To jest polecenie służbowe! Gooorzko!!!

Uszczęśliwiony Antek nie dał się długo prosić i objąwszy ramionami Karolinę, schylił się do jej ust. Ich pierwszy publiczny pocałunek został skwitowany nowym gromkim aplauzem i kolejną falą gratulacji.

– No dobra, zakochana para, a teraz jazda do roboty! – zarządził Majk, z lekką dezaprobatą rozglądając się po pokoju pokrytym zdeptaną warstwą confetti. – I ktoś będzie musiał ogarnąć ten śmietnik…

Zuzia natychmiast podskoczyła w jego stronę z miną wskazującą na to, że poczuwa się do odpowiedzialności.

– Ja to zaraz posprzątam, proszę pana szefa – zapewniła go skwapliwie. – Za chwilę wszystko będzie dokładnie wyzbierane!

– Świetnie, proszę pani Zuzi! – skinął głową jak zawsze rozbawiony jej sformułowaniami Majk. – No już, Antonio, koniec imprezy! Szef potwór przyszedł rozdzielić romantycznych kochanków i bezlitośnie wysłać ich do roboty. Karolina na salę, a ty zasuwasz szykować nagłośnienie!

– Tak jest, szefie! – odparli jednocześnie Antek i Karolina, na co reszta kolegów wybuchła śmiechem i wraz z nimi po kolei opuściła dyżurkę.

(c.d.n.)