Anabella - Rozdział LXVI (cz. 4) - De te fabula narratur

Iza i Majk wyszli za nimi na samym końcu, zostawiając w pomieszczeniu tylko Zuzię zajętą zbieraniem confetti. Na korytarzu zaplecza wymienili rozbawione spojrzenia.

– To nasza pierwsza para w ekipie Anabelli – zauważyła wesoło Iza. – Przynajmniej odkąd ja tu pracuję.

– I chyba nawet pierwsza w całej historii firmy – przyznał z zastanowieniem Majk. – Jakoś nigdy dotąd takie rzeczy się nas nie trzymały. Ciekawe… Może to znak, że nadszedł czas na zmiany?

– Sugerujesz, że będziemy mieć kolejne takie pary? – uśmiechnęła się. – Hmm… to by było interesujące, chociaż na razie zbytnio nie widzę kandydatów. Chudego w ogóle takie rzeczy nie biorą, a tylko on ewentualnie zostałby na placu boju, bo Tym i Tom mają już przecież dziewczyny spoza ekipy…

Przerwała sama sobie na wspomnienie przygnębionego nastroju Toma w ostatnich tygodniach. Dziś był wszak Dzień Kobiet, a Tom stał samotnie w kącie, do nikogo się nie odzywał i nawet nie przyszedł na zaplecze, żeby pogratulować Antkowi. To by potwierdzało smutne przypuszczenia kolegów, że z Darią coś musiało się popsuć.

– Nigdy nie wiadomo – uśmiechnął się tajemniczo Majk, zerkając na nią przez ramię. – Życie czasami pisze najbardziej niespodziewane scenariusze i nawet ci, których spisano już na straty, nagle mogą zaskoczyć.

– Prawda! – przyznała wesoło Iza, sięgając po jedną z tac leżących pod blatem baru, gdyż właśnie opuścili zaplecze i znaleźli się na sali. – Chociaż w przypadku Antosia to było całkowicie do przewidzenia. No cóż, pożyjemy, zobaczymy. Lecę na salę, szefie, muszę pomóc dziewczynom, zwłaszcza że Karolcia będzie pewnie dzisiaj totalnie rozkojarzona! Ale potem, jak trochę się rozluźni, chciałabym pokazać ci kilka papierów i pogadać o nowym zamówieniu na catering, pół godziny temu rozmawiałam z klientem… Aha! – zatrzymała się nagle i podniósłszy na niego wzrok, zniżyła głos prawie do szeptu. – Przede wszystkim dziękuję ci za frezje. Są prześliczne… i tak pięknie pachną!

Majk patrzył jej w oczy z uśmiechem, który nie schodził mu z twarzy.

– Nie ma za co, elfiku – odpowiedział równie cicho. – To zasłużony hołd dla najważniejszej osoby w mojej firmie. Miałbym pozwolić na to, żebyś dostała dzisiaj tylko jakieś trzy marne różowe goździki?

Iza roześmiała się i pokręciła głową, siłą powstrzymując się, by nie ucałować go w policzek. Nie mogła jednak pozwolić sobie na taki poufały gest na środku sali, wyciągnęła zatem tylko rękę i ukradkiem ująwszy jego dłoń, uścisnęła ją krótko na znak wdzięczności.

– Dziękuję, Majk – powtórzyła szeptem, przechylając głowę w nieświadomie kokieteryjnym geście. – Jesteś najlepszym szefem na świecie… Nikt tak jak ty nie umie zadbać o stałą motywację swoich pracowników!

To powiedziawszy, puściła jego dłoń i ruszyła z tacą na salę, by zbierać zamówienia w sektorze A. Rozpromieniony Majk jeszcze przez chwilę stał bez ruchu, śledząc wzrokiem jej oddalającą się sylwetkę w czarnej żałobnej sukience przepasanej białym kelnerskim fartuszkiem, po czym pokiwał lekko głową i z uśmiechem zawrócił na pięcie, by udać się do swojego gabinetu.