Anabella - Rozdział LXVI (cz. 6) - De te fabula narratur

– Tu jest przewijak – poinformował Izę Piotrek, który w międzyczasie odstawił fotelik na podłogę, sięgnął po leżący obok ściany przewijak i umieścił go na łóżeczku dziecka. – No, już. Możesz go kłaść. Pieluchy są tutaj, czekaj, wyjmę jedną…

Iza położyła śpiącego wciąż chłopca na przewijaku i oboje z Piotrkiem pochylili się nad nim w skupieniu, by wykonać czynność przewijania i ubierania jak najdelikatniej, w nadziei, że może uda się to zrobić, nie budząc go ze snu.

– I posmaruj go tym, żeby się nie zaparzył – dodał Piotrek, podając jej zdjętą z półki nad łóżeczkiem butelkę z oliwką dla niemowląt.

– Aha, okej – skinęła głową Iza, ostrożnie przewijając dziecko, którą to czynność kilka razy miała już okazję poćwiczyć na małym Edziu. – Dobra, podaj mi już pieluszkę…

Jej uwadze nie umknęła sprawność, jaką w obsłudze niemowlęcia wykazywał Piotrek, który, co wiedziała z relacji Amelii, od samych narodzin małego Pepusia skwapliwie korzystał z każdej okazji, by pomóc Agnieszce przy dziecku i chociaż na chwilę ponosić je na rękach lub przytulić. Postawa ta budziła wielkie uznanie zarówno Amelii, jak i Roberta, tym bardziej, że Agnieszka z trudem znosiła obecność Piotrka i na każdym kroku manifestowała wobec niego jawną niechęć, tolerowała jednak jego wsparcie, z doskonałą obojętnością pozostawiając mu wolną rękę w zajmowaniu się jej synkiem. On sam również podkreślał, że robi to tylko dla dziecka, którego było mu gorąco żal, zanim jeszcze się urodziło.

– Nie mogę już na nią patrzeć – mruknął do Izy, kiedy Agnieszka wyszła z pokoju, by założyć buty. – Bez przerwy tylko stroi fochy i zachowuje się jak święta krowa. Gdyby nie była kobietą, to już dawno strzeliłbym jej za to w zęby. Ty wiesz, że ona reaguje dopiero wtedy, kiedy Pepi wyje z głodu tak głośno, że mało się nie udusi? – dodał z oburzeniem, pomagając Izie zapiąć małemu śpioszki. – W ogóle jej to nie rusza. Nie rozumiem, jak tak można, ja pierdzielę… taki fajny dzieciak…

Uśmiechnął się, bowiem w tym momencie obracany na wszystkie strony chłopiec obudził się i otworzył oczka. Były jasnoniebieskie, zupełnie jak oczy Agnieszki, Izie zaś przywiodły na myśl oczy zmarłego pana Szczepana.

„Nawet oczka ma prawie dokładnie w tym samym kolorze” – pomyślała wzruszona, nachylając się, by ostrożnie pogładzić dziecko po pokrytej jasnym puszkiem główce. – „Mały Szczepcio-Pepcio…”

– Siema, młody! – zagadnął do niego Piotrek, podstawiając pod jego maleńką rączkę palec, który chłopczyk natychmiast ścisnął z całej siły. – Co tam u ciebie ciekawego? Wyspałeś się? Zaraz pojedziemy na długą i fajną wycieczkę, wiesz? Na pewno ci się spodoba!

– Ale przed wyjazdem chyba jeszcze powinien coś zjeść – zauważyła Iza, oglądając się za siebie, bowiem do pokoju właśnie wróciła Agnieszka. – Aga, jak myślisz? Pepcio zbudził się przy ubieraniu, może trzeba by go jeszcze raz nakarmić, żeby za pół godziny nie rozpłakał wam się w samochodzie?

Agnieszka skrzywiła się i pokiwała głową.

– Racja… daj, nakarmię go.

Podeszła do przewijaka, z którego Piotrek właśnie podniósł dziecko, z niechęcią przejęła je z jego rąk i usiadła z nim na tapczanie, by podać mu pierś. Iza i Piotrek dyskretnie odwrócili się i stanąwszy przy oknie, czekali na zakończenie karmienia.

– Grzeczniutkie dzieciątko – zauważyła Iza, specjalnie mówiąc na tyle głośno, żeby Agnieszka mogła to usłyszeć. – W ogóle nie marudzi. Jestem tu od ponad dwóch godzin i jeszcze ani razu nie słyszałam jego płaczu, a przecież na pewno już był głodny.

(c.d.n.)