Anabella - Rozdział LXVI (cz. 7) - De te fabula narratur

– Złoty chłopak – przyznał Piotrek. – Taki mały, a jaki równy gość. Nie odpieprza fochów, nie grymasi, tylko bierze życie na klatę takim, jakie jest. Pewnie od małego instynktownie czuje, że będzie miał w tym życiu zdrowo przewalone. I w sumie nie ma co się dziwić. Z taką matką…

Urwał, gdyż Iza chwyciła go za ramię, surowym wzrokiem dając mu znak, żeby tak nie mówił. Plecy odwróconej do nich tyłem Agnieszki poruszyły się lekko, co świadczyło o tym, że usłyszała uwagę, jednak nie skomentowała jej ani słowem, nadal zajęta karmieniem dziecka. Piotrek wzruszył ramionami.

– No co? Prawdę tylko mówię. Ale okej… Fajnych rzeczy mu naprzynosiłaś – dodał, ruchem głowy wskazując na rozłożone na brzegu tapczanu ubranka. – Ja też mam dla Pepa parę sprzętów po bratanku, na przykład ten fotelik do samochodu też jest po nim. Elegancki, zadbany, akurat się przyda, a tak to by tylko leżał gdzieś na strychu i się kurzył.

– Postaramy się, żeby Pepusiowi nigdy niczego nie brakowało – uśmiechnęła się Iza. – A jego mama zadba o to najlepiej – podkreśliła, patrząc znacząco na Piotrka, by przypadkiem nie próbował kontestować jej słów przy Agnieszce. – Już ja ją znam… Urobi sobie ręce po łokcie, ale zapewni mu wszystko.

Piotrek skrzywił się kpiąco, ale nie odezwał się, po raz wtóry zdyscyplinowany surowym spojrzeniem Izy.

– Jedźmy już – rzuciła Agnieszka, opuszczając sweter po zakończonym karmieniu i podnosząc się z dzieckiem z tapczanu. – Najadł się i zasnął na kamień, można go spokojnie ubrać. Jak chcecie, to możecie to zrobić – dodała, widząc, że Piotrek chętnie wyciąga ręce po dziecko. – Ciuchy ma przygotowane.

Przekazała mu niemowlę tak obojętnym gestem, jakby podawała mu pudło z towarem w sklepie, po czym zabrała się za pakowanie do podręcznej torby zapasowych pieluch i chusteczek. Iza przyglądała się jej spod oka ze ściśniętym sercem, jednocześnie z uznaniem zerkając na Piotrka, który położył niemowlę na tapczanie i z najwyższą ostrożnością, troskliwymi gestami ubierał je w kombinezon. W tym obrazie wysokiego, postawnego mężczyzny z twarzą pokrytą gęstym czarnym zarostem, schylonego nad maleńkim dzieckiem, którego drobniutkie rączki całkowicie niknęły w jego dużych dłoniach, gdy pieczołowicie wkładał je w rękawy kombinezonu, kryło się coś tak niezwykle ujmującego, że Iza poczuła, jak ze wzruszenia ściska jej się gardło. Człowiek ów, którego latami w myślach traktowała jak wroga, dziś budził jej najszczerszą sympatię i zaufanie, obdarzając bezinteresowną czułością niewinne dziecko tej, która niegdyś rozsiała na jego temat krzywdzące i nieprawdziwe plotki. Plotki, które posłużyły jej do odbicia Izie ukochanego chłopaka…

„Nie, stop!” – pomyślała smutno. – „Żadnych myśli na ten temat. Aga skrzywdziła najbardziej samą siebie, ja już jej przebaczyłam, a co do Piotrka to pomyliłam się na całej linii. Co do Misia zresztą też… tylko w drugą stronę.”

Schyliła się nad niemowlęciem, by pomóc Piotrkowi dopinać boczne zamki kombinezonu oraz zakładać maleństwu czapeczkę i mikroskopijne rękawiczki. Spokojny i najedzony Pepuś spał mocno, zupełnie nie przejmując się tym, co z nim robiono, dzięki czemu ubieranie poszło bardzo sprawnie i szybko. Piotrek włożył dziecko do fotelika i zapiął je w szelki zabezpieczające, zaś Iza z troską poprawiła mu szaliczek i nakryła go dodatkowym ciepłym kocykiem.

– I gotowe! – uśmiechnął się Piotrek, podnosząc fotelik i kierując się w stronę drzwi, gdzie w przedpokoju czekała już na nich ubrana w kurtkę Agnieszka. – Zabieramy naszego małego księcia na dłuuugą przejażdżkę… Ale będzie spanko! Jak z nut!