Anabella - Rozdział LXVI (cz. 9) - De te fabula narratur

– Znakomicie, pani Izabello – pochwalił Izę instruktor nauki jazdy po zakończonej lekcji i zaparkowaniu samochodu we wskazanym miejscu. – Jeszcze kilka godzin dla utrwalenia i będzie pani mogła zapisać się na egzamin. To co, wpisujemy panią na następną jazdę na środę rano?

– Tak, bardzo proszę – zgodziła się Iza, odpinając pas bezpieczeństwa. – Na ósmą trzydzieści, jak zawsze. Dziękuję i do widzenia.

Pochwała instruktora, jak i własne przekonanie o umiejętnościach zdobytych w zakresie prowadzenia auta, przyniosły jej niekłamaną satysfakcję, tym bardziej, że od stycznia musiała mocno się nagimnastykować, żeby wpleść kurs nauki jazdy w swój i tak napięty już do granic możliwości harmonogram. Z początku zestresowana i realizująca kurs wyłącznie w trybie zadaniowym, w ostatnim czasie nabrała wprawy i w prowadzeniu samochodu zaczęła odnajdywać coraz większą przyjemność, choć nadal nie mogła do końca wyzbyć się ze świadomości faktu, iż przed laty w wypadku komunikacyjnym zginął jej ojciec.

Przed budynkiem, w którym mieścił się ośrodek nauki jazdy, czekała na nią Marta, która, zachęcona rekomendacją koleżanki, wybrała tę samą szkołę co ona i tego dnia przyszła z nią po raz pierwszy, by zapisać się na kurs na kategorię A. Marcowe słońce świeciło już na tyle mocno, że można było chodzić bez czapki, dlatego z daleka łatwo było dostrzec jej lśniące, rozpuszczone blond włosy. Iza jednak od razu zauważyła, że koleżanka, którą przez lekcją jazdy zostawiła przy wejściu do budynku w radosnym nastroju, siedziała teraz na ławce smętna i bez cienia uśmiechu.

– Co się stało, Martusiu? – zdziwiła się, podchodząc do niej i z niepokojem przyglądając się jej niewyraźnej minie. – Nie udało ci się zapisać na kurs?

Marta pokręciła głową na znak, że to nie o to chodzi.

– Udało mi się – zapewniła ją z westchnieniem, wyciągając z kieszeni telefon i podając go Izie. – Załatwiłam wszystko bez pudła. Ale zobacz to… przeczytaj sobie.

Na ekranie otwarta była skrzynka smsowa z wyświetloną wiadomością. Iza zerknęła na nadawcę i wzdrygnęła się.

– Od Radka? – szepnęła zdziwiona. – Czego ten cymbał jeszcze chce od ciebie?

– Przeczytaj – powtórzyła smutno Marta.

Iza usiadła obok niej na ławce i spojrzała na treść wiadomości. Marta, moglibyśmy się zobaczyć? Mam do ciebie małą sprawę. Radek. Sms był krótki i neutralny, jednak ona z doświadczenia wiedziała, jak wielkie wrażenie mógł zrobić na dziewczynie, która ledwo co zdążyła posklejać w jeden kawałek połamane serce. Czego mógł chcieć od niej Radek? Naprawdę miał jakąś ważną sprawę czy tylko chciał się z nią podrażnić i celowo podgrzać atmosferę?

„Do takiego typa wszystko jest podobne” – pomyślała, oddając Marcie telefon. – „Może mu się nudzi? Niewykluczone. Mnie już nic z jego strony nie zdziwi.”

– Co o tym myślisz? – zapytała cicho Marta.

– Nie wiem – odparła zgodnie z prawdą. – Mam bardzo mieszane uczucia.

– Ja właśnie też. Ale chyba się nie zgodzę – westchnęła Marta, wygaszając telefon i chowając go do kieszeni. – Powiedz, Iza, po co miałabym się z nim spotykać? To bez sensu.

Iza pokiwała powoli głową.

– Bez sensu – przyznała. – Nie wiadomo, czego on chce, ale jeśli to naprawdę coś ważnego, to zawsze wie, gdzie cię szukać. A jeśli to z jego strony tylko jakiś kaprys, to szkoda twoich nerwów i czasu. Ja zresztą też ostatnio dostałam takiego smsa – dodała ciszej. – I nie odpowiedziałam na niego, bo… bo to nie miało sensu, tak jak słusznie mówisz.

– Dostałaś smsa od tamtego chłopaka? – zaciekawiła się Marta, zerkając na nią z nagłym ożywieniem. – Od tego twojego… tego, o którym mi opowiadałaś?

– Właśnie od niego – uśmiechnęła się z trudem Iza, walcząc z drżeniem głosu. – Ale wiem na sto procent, że wcale nie chodziło mu o mnie, miał do mnie interes czysto materialny. Sprawa jest już definitywnie zamknięta… więc ja też walczę ze sobą tak jak ty, Martusiu. Ja też chcę się z tego wyleczyć.

Marta przyglądała jej się badawczo.

– Rozumiem… Czyli nie odpowiedziałaś mu na smsa? – upewniła się.

– Nie. Wykasowałam go.

– W takim razie ja zrobię tak samo – zadecydowała stanowczo Marta, z powrotem wyciągając telefon z kieszeni, by otworzyć skrzynkę i wykasować smsa od Radka. – Masz rację, Iza, nie ma sensu tego ciągnąć i rozdrapywać, już wystarczy mi, że dzisiaj straciłam przez to humor. Dobra, wywalam to do kosza… o! I załatwione. A teraz opowiedz mi, jak ci poszła jazda – dodała weselszym tonem, podnosząc się z ławki. – Bo ja też jestem już zapisana na mój kurs i mam nadzieję, że za parę tygodni sama będę miała co ci opowiadać!