Anabella - Rozdział LXVII (cz. 11) - De te fabula narratur

– Znakomicie – podjął z satysfakcją Krawczyk, upijając łyka kawy i ostrożnie odstawiając filiżankę na spodeczek. – No to cóż. Zacznę od tego, że zawiodłem się na pani… bardzo się zawiodłem, pani Izo.

Ręka Izy trzymająca łyżeczkę znieruchomiała na chwilę, po czym znów ruszyła, powoli mieszając w kawie niknącą powoli warstwę spienionego mleka.

– Za każdym razem, kiedy na panią liczyłem, pani bardzo sprytnie mi się wymykała – ciągnął z niezadowoleniem milioner. – Najpierw odrzuciła pani moją ofertę pracy… bardzo korzystną dla pani ofertę, bo może być pani pewna, że nie żałowałbym środków finansowych na godziwe wynagrodzenie dla pani. Nie wiem, co było powodem pani decyzji, być może niechęć względem mnie… cóż, nie łudzę się, że pani jakoś szczególnie za mną przepada – uśmiechnął się z pobłażaniem. – Ale mniejsza o to. Następnie nie chciała pani ubić ze mną interesu, ani nawet dowiedzieć się, na czym miałby polegać… Jednak i to pani wybaczam, kładąc to karb pani dziewczęcego idealizmu, który na swój sposób nawet mnie urzeka… Owszem, urzeka mnie. Ale tylko do czasu.

Ostatnie słowa zostały wymówione chłodniej, twardo. Iza nie poruszyła się, nadal powoli mieszając łyżeczką swoje cappuccino i całą siłę woli skupiając na tym, żeby zachować podobnie kamienną twarz jak przy lutowej rozmowie z Michałem. Krawczyk znów sięgnął po swoją kawę i upił kolejnego łyka.

– Do czasu, pani Izo – powtórzył znacząco. – I ten czas już się skończył.

W jego głosie zabrzmiała teraz ostrzegawcza nuta. Przez głowę Izy przebiegła trzeźwa myśl, że to w sumie dobrze, iż zabronił jej sobie przerywać, bowiem dzięki temu nie musiała zastanawiać się nad tym, co powinna mu odpowiedzieć i jak zareagować. Wystarczyło tylko słuchać.

– Jednym słowem, od dziś przestaję bawić się z panią w podchody – podjął poważnym tonem Krawczyk. – Oboje doskonale wiemy, co nas poróżniło. Mnie zarówno z panią, jak i z panem Michałem… oraz z panem mecenasem Lewickim – nazwisko Pabla wycedził przez zęby z ostentacyjną niechęcią. – Znając pani idealistyczne podejście do życia, jestem skłonny zrozumieć pani stanowisko i nawet do pewnego stopnia je docenić. Jednak… proszę wybaczyć, ale nie zamierzam go już dłużej tolerować. Nie w momencie, kiedy sprzeciwia się ono moim interesom… i pragnieniom – dodał ciszej.

Iza podniosła na niego zaniepokojony wzrok, lecz natychmiast odwróciła go, widząc w jego oczach ten sam szaleńczy blask, jaki zaobserwowała już wcześniej, w czasie ich wrześniowej rozmowy w Anabelli. Po karku przebiegł jej lodowaty, nieprzyjemny dreszcz. Puściła trzymaną w dłoni łyżeczkę, która pozostała zanurzona w pozbawionym już pianki cappuccino i wzdrygnęła się na myśl o aluzji, jaką zawarł w swym ostatnim słowie. Tymczasem Krawczyk stanowczym ruchem dłoni odsunął od siebie wypite do połowy macchiato, aż filiżanka szczęknęła o spodeczek, i położywszy oba łokcie na stoliku, jeszcze mocniej przechylił się w jej stronę.

– Czy pani wie, co to znaczy bardzo czegoś pragnąć, pani Izo? – zapytał płomiennym, drżącym od emocji półgłosem. – Ale nie tylko tak połowicznie, z marginesem na inne opcje. Chodzi mi o takie pragnienie, którego nie da się zwalczyć… takie, dla którego zrobiłoby się wszystko… Czy pani w ogóle potrafi to pojąć?

Wiedząc, co miał na myśli, Iza aż zadrżała z oburzenia.

– Potrafię – zapewniła go, podnosząc głowę i patrząc mu prosto w oczy. – Oczywiście, że potrafię. Ale nigdy nie zrozumiem pragnień, które są chore. Chore i złe.

– Prosiłem, żeby pani mi nie przerywała – przypomniał jej uprzejmym tonem Krawczyk. – To z mojej strony było pytanie retoryczne, a nie takie, na które chciałem znać pani odpowiedź. Znam ją zresztą aż za dobrze, więc proszę sobie darować… Zatem wie pani, o jakim pragnieniu mówię, czyż nie? – podjął, znów ściszając głos i nadając mu miękką modulację. – Ona… Leokadia… moje największe marzenie, pragnienie, pasja i nieszczęście w jednym. Wszystko zamknięte w tych cudownych niebieskich oczach…

(c.d.n.)