Anabella - Rozdział LXVII (cz. 12) - De te fabula narratur

Iza patrzyła na niego, nie wierząc własnym uszom. Spodziewała się po tej rozmowie wszystkiego, ale na pewno nie tego, że otwartym tekstem będzie jej opowiadał o swoim patologicznym uczuciu do Lodzi!

– Wstydziłby się pan! – prychnęła z oburzeniem. – Ona jest mężatką! Ma dziecko…

– Dziecko mi nie przeszkadza – zapewnił ją spokojnie Krawczyk. – Jestem skłonny zaakceptować je bezwarunkowo, to w końcu krew z jej krwi. A co do bycia mężatką… Wybaczy pani, pani Izo, ale pani jest jeszcze naiwną młodą kobietą z głową pełną śmiesznych ideałów – skrzywił się z pobłażaniem. – Niewiele pani wie o życiu, a zwłaszcza o tym, jak łatwo mogą minąć takie rzekomo wielkie uczucia jak jej… do niego… gdy ktoś zaoferuje więcej… znacznie więcej. Nie-po-rów-ny-wal-nie więcej.

Jego skandujący ton sprawił, że Izie aż zrobiło się ciemno przed oczami.

– Jak pan śmie! – zawołała zbulwersowana, zrywając się z krzesła. – Tak jawnie mówić mi o tym!… takie rzeczy!…

– Proszę usiąść, pani Izabello – wycedził lodowato Krawczyk, na co Iza, nadal drżąc z oburzenia, opadła z powrotem na swoje miejsce. – Uprzedziłem panią, że nie będę owijał w bawełnę i jak pani widzi, dotrzymuję słowa. A pani mnie wysłucha – zaznaczył z naciskiem. – Wysłucha mnie pani od początku do końca i dogadamy się.

– Nie mam zamiaru się z panem dogadywać – wyszeptała płomiennie Iza, kręcąc głową. – W żadnej, najmniejszej sprawie… nigdy!

– Spokojnie, pani Izo – uśmiechnął się lekko. – Proszę się nie denerwować. Tak jak powiedziałem, jest pani jeszcze młoda i do pewnych spraw podchodzi pani zbyt idealistycznie. Życie panią tego oduczy, to tylko kwestia czasu… ale to już nie mój problem. Tak czy inaczej – podjął, sięgając po swojego e-papierosa i zaciągając się pachnącym dymem – wie pani już, czego ogólnie chcę. Dopowiem tylko, że to nie jest z mojej strony zwykły kaprys, jakich w przeszłości miewałem mnóstwo. Tym razem to jest pasja, która jest w stanie przełamać we mnie barierę… hmm… dotąd nie do przełamania. Przynajmniej nie do przełamania od czasu, gdy… pani wybaczy, że będę niezręcznie szczery… od czasu, gdy rozstałem się z moją byłą żoną.

Tu skrzywił się lekko i znów, nieco nerwowym gestem, podniósł e-papierosa do ust. Iza słuchała go z miną wyrażającą jawne obrzydzenie.

– Jednak teraz – podjął po chwili – jestem gotów postawić wszystko na jedną kartę. Wszystko. Cały mój majątek, całego siebie i nawet jeszcze więcej, w zależności od tego, jakie warunki postawi ona… Proszę usiąść, pani Izo! – rzucił ostro, gdyż Iza znowu z oburzeniem poderwała się z krzesła. – Ostrzegam panią! Tym razem nie żartuję!

– Pan jest łotrem i degeneratem! – oznajmiła mu wzburzona Iza, siadając z powrotem na krześle. – Najgorszym łajdakiem, jakiego ziemia nosi!

– Być może – wzruszył ramionami Krawczyk, a przez jego twarz przebiegł wyraz rozbawienia. – Doprawdy, pani Izo… radzę pani powstrzymać się od ocen moralnych, to nie ma nic do rzeczy. Dziś nie rozmawiamy o moralności, a o interesach.

– Interesach! – prychnęła.

– Tak, o interesach – potwierdził spokojnie. – Zaraz przejdę do sedna sprawy, muszę tylko dokończyć poprzednią myśl. Otóż… jak pani zapewne wie, Leokadia nie chce ze mną rozmawiać… twierdzi nawet, że nie chce mnie znać – w jego głosie zabrzmiała smutna nutka. – Jak sądzę, zachodzi tu wielkie nieporozumienie co do moich intencji, które ona ocenia niewłaściwie. Dlatego potrzebuję chociaż godziny spokojnej rozmowy z nią w celu wyjaśnienia tego wszystkiego i przedstawienia mojego prawdziwego stanowiska. Jednej godziny, pani Izo. Jednej, ale konstruktywnej. Takiej, gdzie nie będzie przymusu… bo ja do niczego i pod żadnym pozorem nie mam zamiaru jej przymuszać. Za bardzo ją szanuję i… uwielbiam – zniżył głos do szeptu. – Tak bardzo, że… ech!

Przerwał sam sobie, pokręcił głową, po czym znów wciągnął w płuca aromatyczny dym i wydmuchał go przez usta i nos, aż białe kłęby na chwilę przysłoniły Izie jego postać.

(c.d.n.)