Anabella - Rozdział LXVII (cz. 13) - De te fabula narratur

– Krótko mówiąc, chciałbym przeprowadzić z nią szczerą rozmowę – podjął zdecydowanym tonem. – Ale taką, na którą przyjdzie sama, z własnej woli i będzie gotowa wysłuchać to, co mam jej do powiedzenia.

– Niech to się panu nawet nie śni! – oznajmiła mu zimno Iza. – Nie ma takiej opcji.

– Owszem, jest – odparł spokojnie Krawczyk, znów zaciągając się dymem z e-papierosa. – I pani mi w tym pomoże.

– Ja?! – wykrzyknęła z oburzeniem.

– Tak, pani – skinął głową. – To jest właśnie cel naszej dzisiejszej rozmowy. Proszę wybaczyć, ale nie mam innego wyjścia, pani Izo. Od prawie roku, pomimo wielu podjętych prób i wysiłków, nie udało mi się doprowadzić do spotkania, o którym mówię, a jestem pewien, że od niego zależy… wszystko. Jak wspomniałem, nie chcę niczego robić na siłę, bo gdybym chciał, to… – jego oczy zapłonęły nagle ogniem – już dawno postawiłbym na swoim. Ale nie. Nie… nigdy – pokręcił głową. – Nie tak to sobie wyobrażam i chociaż pani może uważa mnie za łajdaka i degenerata, to jednak są granice, których nigdy nie przekroczę.

„Bogu dzięki!” – pomyślała zszokowana i roztrzęsiona z emocji Iza. – „Jeszcze tylko tego by brakowało, psycholu jeden!”

– Dlatego właśnie tak bardzo zależy mi na rozmowie z nią – podjął Krawczyk. – Na rozmowie, która, podkreślam, z jej strony byłaby całkowicie dobrowolna. Oczywiście sama z siebie nie zgodzi się na spotkanie ze mną, dała mi to do zrozumienia już wielokrotnie i wystarczająco jasno. Jednak przy pani wsparciu…

– Nie ma mowy – pokręciła głową Iza. – Nigdy!

– Ależ, pani Izo – uśmiechnął się pobłażliwie Krawczyk. – Proszę się tak nie gorączkować. Przecież dopiero zaczynamy nasze negocjacje, a mogę panią zapewnić, że jestem do nich odpowiednio przygotowany. Rozumie pani, o co chcę panią prosić, czyż nie? Jak zwykle tylko o drobną przysługę. Dla pani drobną, za to dla mnie fundamentalną i kluczową.

Iza, z zaciętą miną, kręciła przecząco głową na każde jego słowo.

– Prosto z mostu, pani Izo – ciągnął, lekceważąco ignorując ten gest. – Chodzi o to, żeby porozmawiała pani z nią osobiście i po dobroci skłoniła ją do spotkania ze mną. Spotkania sam na sam, bez świadków, na co najmniej godzinę. Oczywiście bez wiedzy pana mecenasa – zaznaczył stanowczo. – On ma o tym nie wiedzieć pod żadnym pozorem, tu chyba rozumiemy się bez zbędnych dopowiedzeń, prawda? Miejsce i datę oraz godzinę spotkania możemy ustalić dowolnie, ja ze swojej strony dostosuję się do każdych warunków. Jak pani widzi, nie proszę o wiele. Sposób, jakiego pani użyje, aby nakłonić ją do tego spotkania, jest mi całkowicie obojętny, zostawiam to w pani rękach. Interesuje mnie tylko cel… to, by do tego spotkania po prostu doszło.

– Za nic w świecie! – szepnęła gorąco Iza.

– Oczywiście nie będę szczędził środków na okazanie pani mojej wdzięczności, tego może pani być pewna – mówił dalej Krawczyk, kwitując jej uwagę drwiącym półuśmieszkiem. – Na początek zaproponuję pani dziesięć tysięcy, bezpośrednio w gotówce, żeby nie sprawiać pani kłopotów podatkowych. Ale oczywiście, jeśli obrażam panią tak niską stawką, mogę podwoić ją lub potroić w każdej chwili, na jedno pani słowo. Hmm? Co pani mi na to odpowie, pani Izo?

Iza wyprostowała się na krześle i popatrzyła mu prosto w oczy, siłą woli powstrzymując się, by nie cisnąć w niego filiżanką z kawą, jak niegdyś Karolina w Antka.

– Zdaje mi się, że już panu odpowiedziałam – zauważyła lodowato. – I to nawet kilka razy. Moja odpowiedź brzmi nie. Nie mam zamiaru z panem współpracować. A zwłaszcza w tak obrzydliwej sprawie!

– Akurat nie o to mi chodziło – odparł spokojnie Krawczyk, znów zaciągając się dymem z e-papierosa. – W tym względzie nie pytam pani o zdanie, pani Izabello. Miałem na myśli jedynie stawkę rekompensaty za pani wysiłek, a zarazem dowodu mojej wdzięczności. Zostańmy może na razie przy dwudziestu… hmm? – zerknął na nią wyczekująco.

(c.d.n.)