Anabella - Rozdział LXVII (cz. 14) - Powieści dla dziewczyn

– Pan chyba żartuje! – wycedziła z pasją Iza. – Za kogo pan mnie ma?! Pomylił pan adresy! Miałabym dla pieniędzy wspierać pana ohydne plany i pomagać panu w zniszczeniu życia moich przyjaciół?! Pan nie wie, co mówi!

– Doskonale wiem, co mówię, pani Izo – zapewnił ją stoicko. – Dos-ko-na-le. I radzę pani rozważyć moją propozycję grzecznościową, bo w przeciwnym razie będę musiał użyć mniej przyjemnych argumentów. A tego bym nie chciał.

– Niech pan sobie używa, czego pan chce – odparła z pogardą Iza, podnosząc się z krzesła i sięgając po swój sweter i torebkę, które wcześniej zawiesiła na oparciu krzesła. – Ja na tym kończę rozmowę z panem… do widzenia.

– Proszę siadać! – rzucił rozkazująco Krawczyk, również zrywając się z krzesła i mierząc ją gromiącym wzrokiem. – Natychmiast! Słyszy pani, co mówię, pani Izo? Na-tych-miast!

Ostatnie słowo wyskandował takim tonem i z taką miną, że zaniepokojona Iza posłusznie opadła na krzesło, odruchowo kładąc sobie sweter i torebkę na kolanach. Krawczyk również usiadł z powrotem, założył sobie nogę na nogę i pozornie spokojnym gestem pociągnął kolejną porcję dymu z e-papierosa, jednak wśród białych kłębów widać było, że jego oczy ciskają niebezpieczne iskry.

– Trudno, pani Izo – podjął chłodnym, rzeczowym tonem. – Nie chciałem tego robić, ale nie pozostawia mi pani wyboru. Oczywiście nie cofam mojej obietnicy dotyczącej wynagrodzenia – zaznaczył, podnosząc w górę palec. – Na to, po wykonaniu zadania, będzie pani mogła liczyć tak czy inaczej. Natomiast obok tego zmusza mnie pani do użycia innego typu argumentów, które wprawdzie stawiają pod znakiem zapytania dżentelmeńską umowę, na jaką liczyłem, ale które, jak sądzę, przekonają panią znacznie skuteczniej niż złożona przeze mnie przed chwilą promesa finansowa.

Iza słuchała go z rosnącym niepokojem, a w jej mocno bijącym sercu zaczął się rodzić strach. Wyraz oczu i ton Krawczyka wyraźnie wskazywały na to, że miała do czynienia z człowiekiem, który nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć swój cel.

– Nawiasem mówiąc, doceniam pani honorowe podejście do sprawy – dodał lekkim tonem milioner. – To po raz kolejny potwierdza, że pani jest niepoprawną, a przez to uroczą idealistką – tu uśmiechnął się lekko jednym kącikiem ust. – Jednak mniemam, że inaczej spojrzy pani na sprawę, gdy w grę wejdzie dobro bliskich pani osób… – zawiesił znacząco głos, przyglądając jej się poprzez mgiełkę pachnącego dymu. – Ściślej dobro pani siostry Amelii i szwagra Roberta Staweckiego oraz, w nieco innym względzie, dobro pana Kacpra Woźniaka, który, jak rozumiem, jest pani chłopakiem… Hmm, nie lubię tego słowa, więc ujmę to inaczej… dobro pana Kacpra, który jest pani bliskim przyjacielem – dokończył w zamyśleniu, znów pociągając dym z e-papierosa i wypuszczając go nonszalancko nosem. – Tak, zostańmy przy tym określeniu… ono zdecydowanie bardziej mi się podoba.

Iza, której twarz w mgnieniu oka zbladła jak wapienna ściana na nazwiska wymówione przez Krawczyka, patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, po raz kolejny w ciągu ostatniej półgodziny nie mogąc uwierzyć w to, co słyszy.

– Pan chce mnie zaszantażować? – wyszeptała ze zgrozą.

Krawczyk z satysfakcją przyglądał się jej zszokowanej minie.

– Hmm – uśmiechnął się lekko. – Skoro tak pani życzy sobie to ująć… Ja sam nie posuwałbym się do takich mocnych słów, po prostu kładę na stół negocjacyjny pewne argumenty. Tym mocniejsze, im większy opór napotkam z pani strony. Na tym wszak polega negocjacja. Czyż nie, pani Izo? – zapytał słodkim tonem.

Iza głęboko wciągnęła powietrze w płuca, miała bowiem wrażenie, że za chwilę zabraknie jej go w ściśniętej na kamień piersi. Skąd Krawczyk mógł znać personalia jej siostry i szwagra? O ile o Kacprze mógł się jakoś dowiedzieć, zważywszy na zaangażowanie w tę sprawę Pabla, o tyle imiona i nazwisko jej najbliższej rodziny w ustach tego człowieka były dla niej nokautującym ciosem. A zatem szantaż! Najpodlejszy z możliwych szantaż uderzający w osoby, które kochała najbardziej na świecie…

(c.d.n.)