Anabella - Rozdział LXVII (cz. 15) - Powieści dla dziewczyn

– Zacznijmy od sprawy pana Kacpra – podjął spokojnym tonem Krawczyk, obserwując spod oka jej zmienioną twarz. – Tego skądinąd sympatycznego pana, o którym niejedno słyszałem, choć niestety nie miałem zaszczytu poznać go osobiście. Jak wiemy, ostatnio co nieco powinęła mu się noga, nad czym oczywiście ubolewam. Z moich informacji wynika, że jest to osoba szczególnie pani bliska ze względu na zaangażowanie uczuciowe…

– Myli się pan – przerwała mu pogardliwym tonem Iza, na gorąco dochodząc do wniosku, że w tej sytuacji odcięcie się od Kacpra nie zaszkodzi mu, a wręcz go ochroni. – Ma pan bardzo słabych informatorów, na pana miejscu cofnęłabym im wypłatę i premię za takie nierzetelne dane. Kacper to mój współlokator ze stancji, mieszkamy w sąsiednich pokojach i tyle. Nic więcej mnie z nim nie łączy. Oczywiście lubię jego stryja, a mojego gospodarza… samego Kacpra zresztą też… ale nic poza tym.

– Hmm – mruknął Krawczyk, a przez jego twarz przebiegł wyraz niezadowolenia przemieszanego z dyskretnym rozczarowaniem. – Proszę wybaczyć w takim razie… Jednak to i tak niewiele zmienia. Nawet jeśli z panem Kacprem łączą panią jedynie stosunki czysto przyjacielskie, mniemam, że nie będzie pani chciała stać się przyczyną jego cierpienia.

– Co pan ma na myśli? – wyszeptała zmrożona Iza.

– Nic wielkiego – zapewnił ją Krawczyk. – Tylko nieco gorszy wyrok… trochę dłuższy czas spędzony w więzieniu, na które swoją drogą w pełni zasłużył… oraz znacząco gorsze warunki odsiadki. Jestem w stanie mu to załatwić. Oczywiście nie będę czerpał z tego żadnej przyjemności, ale jeśli pani mnie do tego zmusi… cóż, nikt nam nie obiecywał, że w życiu czekają nas same przyjemności, czyż nie?… Nie pije pani kawy? – dodał, ruchem podbródka wskazując jej filiżankę z cappuccino. – Zdążyła już wystygnąć, a pani nawet jej nie skosztowała.

Iza siedziała nieruchomo, ignorując filiżankę, którą jej wskazywał, i starając się ochłonąć na tyle, by odzyskać głos.

– No dobrze, nie będę nalegał – podjął Krawczyk, odkładając e-papierosa na brzeg stołu i opierając się plecami o oparcie krzesła. – A zatem, jeśli chodzi o pana Kacpra, myślę, że postawiłem sprawę wystarczająco jasno. Czy na tym etapie chciałaby pani ustosunkować się do mojej propozycji?

Spojrzał na nią wyczekująco. Iza znów nabrała powietrza w płuca, siłą zmuszając się do tego, żeby wydać z siebie głos.

– Jak pan śmie! – rzuciła, z trudem łapiąc oddech. – Pani mi grozi… szantażuje mnie pan…

– Ależ skąd – uśmiechnął się. – Prowadzę z panią tylko twarde, męskie negocjacje. Oczywiście staram się nie zapominać, że pani jest kobietą… bardzo wrażliwą i delikatną, jeśli wolno mi podkreślić ten fakt… ale niestety tym razem jestem zmuszony od tego abstrahować. A więc, skoro nadal pani nie przekonałem, przejdę do sprawy pani siostry i szwagra, czyli państwa Staweckich zamieszkałych we wsi Korytkowo w okolicach Radzynia Podlaskiego. Notabene w pani rodzinnej miejscowości, w której pani siostra i jej mąż prowadzą prosperujący sklep spożywczo-przemysłowy oraz…

– Skąd pan to wie?! – przerwała mu Iza, w nadmiarze emocji znów zrywając się z krzesła na równe nogi. – Pan mnie szpieguje?! Zbiera pan informacje o mojej rodzinie i chce mnie pan tym zaszantażować?! Jakim prawem?!

– Proszę usiąść, pani Izo – odparł łagodnie Krawczyk, uprzejmym gestem wskazując jej krzesło. – No już… proszę usiąść i ochłonąć.

W jego głosie zabrzmiała nutka z trudem skrywanej satysfakcji, która zaalarmowała Izę, wskazując jej, że niepotrzebnie okazała aż takie emocje. Wszak w ten sposób jasno podpowiedziała mu, gdzie był jej najsłabszy punkt…

– Proszę odetchnąć i wybaczyć mi, że będę kontynuował – podjął Krawczyk, kiedy z powrotem usiadła na krześle. – Jest mi niewymownie przykro, że narażam panią na takie nieprzyjemne emocje, ale nie pozostawia mi pani wyboru. Otóż, jeśli chodzi o pani siostrę i jej męża, wiem, że aktualnie mają zatarg o niewielki, ale sporny kawałek ziemi z jednym z sąsiadów, panem Romanem Krzemińskim.

Iza zadrżała. Nazwisko ojca Michała w ustach Krawczyka zabrzmiało w jej uszach jak dźwięk niemożliwy, pochodzący z innej planety lub innej galaktyki… Jej serce szarpnęła kolejna fala emocji. Czy Krawczyk osobiście znał starego Krzemińskiego? A jeśli znał i informacje o Amelii i Robercie miał właśnie od niego?

(c.d.n.)