Anabella - Rozdział LXVII (cz. 16) - De te fabula narratur

– Nie będę niepotrzebnie przedłużał i opisywał pani natury tego konfliktu, bo sama zna go pani od zarania – ciągnął stoickim tonem milioner. – W każdym razie zapewniam, że znam sprawę w najmniejszych szczegółach i choć darzę panią szczerą sympatią… nawet jeśli pani mi jej nie odwzajemnia, co stwierdzam z głębokim żalem… to niestety pani opór w kwestii, o której dziś rozmawiamy, zmusza mnie do tego, by w odpowiednim momencie stanąć po stronie pana Romana i pomóc mu rozstrzygnąć spór na niekorzyść pani rodziny.

Iza przełknęła ślinę, czując, że robi jej się ciemno przed oczami. A więc jednak… Krzemiński współpracował z Krawczykiem! Zgadali się przeciwko niej i jej rodzinie! Strach pomyśleć, co będzie jeśli obaj połączą siły i spróbują zniszczyć z takim trudem i poświęceniem wypracowany biznes Roberta i Amelii… Amelii, która obecnie była w ciąży i której nerwy należało za wszelką cenę chronić…

„Szuja!” – pomyślała z pasją, myśląc połowicznie o Krawczyku, a połowicznie o starym Krzemińskim. – „Łajdak, drań, kanalia!”

– To od niego wie pan wszystko, prawda? – zapytała cicho, patrząc Krawczykowi prosto w oczy. – Od Romana Krzemińskiego, tak?

– Domyślna pani jest – uśmiechnął się Krawczyk. – No cóż, nie będę zaprzeczał… tak, od niego. Z panem Romanem znaliśmy się z widzenia już wcześniej, ale w ostatnim czasie uznałem za stosowne nieco… hmm, pogłębić naszą znajomość. Tak więc rozumie pani, pani Izo, że przy mojej pomocy, po uruchomieniu odpowiednich znajomości i środków finansowych, we dwóch możemy zdziałać nieporównanie więcej niż każdy z nas z osobna. Jednak interes nie zna sentymentów – zaznaczył, patrząc na nią wymownie. – I jeśli pani odda mi tę niewielką przysługę, o którą panią proszę, moja znajomość sytuacji związana z ziemią w Korytkowie posłuży nie panu Romanowi, ale pani. Bo wtedy ja bez wahania stanę po stronie pani oraz pani rodziny i pomogę państwu rozwiązać ten w istocie nieprzyjemny konflikt… rozstrzygnąć go definitywnie na państwa korzyść.

Iza patrzyła na niego z mieszaniną obrzydzenia i przerażenia. A zatem na tym miał polegać szantaż! Miała wybierać między dobrem Lodzi a dobrem Amelii! Poświęcić spokój ducha przyjaciółki, by ochronić siostrę… Namówić Lodzię na spotkanie sam na sam z Krawczykiem za plecami Pabla!

„Nigdy!” – pomyślała stanowczo. – „O nie, psycholu… po moim trupie!”

– Przejdźmy do konkluzji, pani Izabello – podjął Krawczyk, sięgając po e-papierosa i chowając go do eleganckiego etui, a następnie do wewnętrznej kieszeni marynarki. – Nie chcę zajmować pani więcej czasu, rozumiem, że pani śpieszy się do swoich zobowiązań… Podsumowując, moja propozycja jest, mam nadzieję, jasna. Z pani strony małe pośrednictwo… uzgodnienie terminu mojego spotkania z… nią… – przy tym zaimku głos zadrżał mu lekko. – Spotkania oczywiście sam na sam i bez niczyjej wiedzy. Ten punkt bardzo podkreślam – zastrzegł, a w jego głosie zabrzmiała ostrzegawcza nutka. – Mamy o tym wiedzieć tylko my we troje, czyli pani, ona i ja. Nikt inny. O panu mecenasie już wspomniałem – skrzywił się, jakby wypił łyżkę octu. – Ale to samo dotyczy również innych osób, na przykład pana Michała czy kogokolwiek innego z jej otoczenia. Nikt ma nic o tym nie wiedzieć i tutaj naprawdę nie żartuję, pani Izo. Nie żar-tu-ję – wyskandował dobitnie. – Rozumie pani?

Iza milczała, gorączkowo zastanawiając się, co powinna zrobić w tej sytuacji i jak zareagować, by nie popełnić jakiegoś karygodnego błędu. Zła na samą siebie za zbyt gwałtowne okazanie emocji w kwestii Amelii, uznała, że tym razem musi być ostrożniejsza. Tak, musiała działać ostrożnie… na tyle twardo, na ile zdoła… a najlepiej odwlec to jakoś… zagrać na czas…

– Będę wiedział, czy spełniła pani ten warunek – kontynuował spokojnym tonem milioner. – Mam kilka znakomitych źródeł informacji, więc rzecz mi nie umknie. Dlatego ostrzegam… tak po przyjacielsku, pani Izo. Całkowicie po przyjacielsku. Nie radzę pani robić dywersji, bo jeśli przed kimkolwiek puści pani przysłowiową farbę, będę zmuszony podjąć nie tylko działania, o jakich wspominałem, ale również inne, znacznie bardziej radykalne. Podejmę je oczywiście z wielką przykrością, bo zapewniam panią, że nie chciałbym tego robić, ale w takich okolicznościach będę do tego zmuszony.

(c.d.n.)