Anabella - Rozdział LXVII (cz. 17) - Powieści dla dziewczyn

Siedząca nieruchomo Iza słuchała go zmrożona, z zaciśniętymi wargami i kamienną twarzą, za wszelką cenę starając się nie pokazać po sobie emocji.

– Jak pani widzi, wszystko zależy od pani – uśmiechnął się do niej przyjaźnie. – I jeśli dobrze się pani spisze, zapewniam po raz kolejny, że nie będę szczędził środków na to, by wyrazić pani moją wdzięczność. Naturalnie zdaję sobie sprawę z tego, że sprawy nie da się załatwić w jeden dzień – zaznaczył. – Dlatego nie będę naciskał pani w tej chwili, ale, zgodnie z zasadą, jaką od lat z powodzeniem stosuję w interesach, dam pani czas na spokojne zorganizowanie się. Doskonale rozumiem, że to może wymagać czasu. Przynajmniej kilku tygodni. Zgadza się pani ze mną, pani Izo?

Iza niechętnie pokiwała głową, w duchu zadowolona, że Krawczyk znów, podobnie jak rok temu, zostawia jej pole do gry na zwłokę. W tym jednym punkcie zgadzała się z nim w stu procentach – potrzebowała czasu.

– Znakomicie – skinął głową z satysfakcją. – Jak pani może zdążyła już zauważyć, jestem bardzo cierpliwy. Ale oczywiście bez przesady. Mamy teraz początek kwietnia, za chwilę będą święta… Hmm… dobrze. Dam pani czas do połowy maja – oznajmił zdecydowanym tonem. – Dokładnie do piętnastego. Rozumiemy się?

Iza milczała, nerwowo zagryzając wargi.

– Mniemam, że tak – podsumował po chwili ciszy. – A zatem tego dnia, piętnastego maja, spotkamy się tutaj, w tym samym miejscu i o tej samej godzinie. Którą teraz mamy? – odchylił mankiet marynarki i zerknął na wystawny złoty zegarek, który nosił na nadgarstku. – Za dwadzieścia szesnasta. No dobrze… więc niech będzie piętnastego maja o szesnastej, tu, w tej kawiarni. Liczę wtedy na pani obecność, jednak gdyby pani coś wypadło, bo i tak przecież może się zdarzyć, proszę zostawić dla mnie wiadomość u którejś z pań kelnerek. Wystarczy mi podpisana przez panią kartka z datą i godziną oraz miejscem spotkania, którą ustali pani z… nią… Jak wspomniałem, dostosuję się do każdego terminu i każdych warunków, które ona wyznaczy. Czy wszystko jest jasne, pani Izo?

Iza podniosła się z krzesła, mierząc go z góry pełnym odrazy spojrzeniem.

– Owszem, wystarczająco jasno przedstawił mi pan swoje stanowisko – odpowiedziała zimnym, pełnym pogardy tonem. – A ja ze swojej strony pragnę powtórzyć, że jest pan draniem, świnią i łajdakiem, jakiego świat nie widział. Trudno mi znaleźć słowa, które mogłyby w pełni pana opisać, więc nawet nie będę się wysilać. Gardzę panem. Czy teraz łaskawie pozwoli mi pan odejść?

Krawczyk również zerwał się z miejsca, odruchowo zapinając sobie guzik marynarki.

– Ależ oczywiście, pani Izabello – zapewnił ją grzecznie. – Skoro wszystko jasne i jesteśmy umówieni, nie będę pani dłużej zatrzymywał. Miło mi, że zechciała pani dotrzymać mi towarzystwa przy kawie…

Mówiąc to, skłonił się szarmancko i sięgnął po jej dłoń, którą dziewczyna w ostatniej chwili zdążyła cofnąć i schować za plecami. Krawczyk uśmiechnął się z rozbawieniem, jednak posłusznie zrezygnował z zamierzonego gestu i poprzestał na kolejnym uprzejmym ukłonie. Przepełniona najwyższą odrazą Iza wzruszyła tylko ramionami i zebrawszy z krzesła swoje rzeczy, nie zaszczycając go już najmniejszym spojrzeniem, bez słowa i z dumnie podniesioną głową odeszła od stolika, po czym opuściła kawiarnię na uginających się nogach, które tuż za progiem lokalu z nerwów omal nie odmówiły jej posłuszeństwa.