Anabella - Rozdział LXVII (cz. 2) - De te fabula narratur

Kiedy wyszła z kamienicy i wspięła się chodnikiem w górę Bernardyńskiej, kierując się w stronę centrum miasta, jak zwykle wyrosła przed nią ogromna bryła kościoła Nawrócenia Świętego Pawła, której tylna, pozbawiona okien ściana monumentalnie górowała nad ulicą. W ostatnich tygodniach Iza zachodziła tam dosyć często, by pomodlić się za duszę pana Szczepana, a przy okazji również za innych drogich zmarłych, nie zapominając o pani Ziucie. To, co kilka dni wcześniej powiedziała Majkowi na cmentarzu, było prawdą – pamięć o zmarłych, modlitwa za ich dusze oraz duchowa rozmowa z nimi były ważną częścią jej życia, jego dodatkowym wymiarem i wartością.

Dziś również na widok kościoła zwolniła kroku i z zastanowieniem zerknęła na zegarek. Do wyjścia do pracy miała jeszcze ponad godzinę, co oznaczało, że nic się nie stanie, jeśli poświęci pół kwadransa na modlitwę i krzepiące skupienie myśli… Skręciła zatem ku wejściu, które znajdowało się po przeciwnej stronie od ulicy, i cichutko wsunęła się do środka, gdzie trwały przygotowania do popołudniowego nabożeństwa. Jako że zbliżały się święta Wielkiej Nocy, dekoracje wnętrza utrzymane były w wielkopostnym fiolecie, a w ławkach siedziało lub klęczało całkiem sporo osób.

Dziewczyna jak zwykle przycupnęła w jednej z ostatnich ławek, uklękła i przymknąwszy oczy, wyciszyła zmysły, starając się nie dopuszczać do swego umysłu żadnych dźwięków z zewnątrz. Tylko w ten sposób mogła wywołać z pamięci obrazy twarzy drogich osób, które odeszły na zawsze, a o których nigdy nie chciała zapomnieć. Piękna twarz młodej matki… nieco rozmazana lecz rozpoznawalna twarz ojca i jego postawna sylwetka, a w szczególności silne ramiona, które pamiętała chyba najlepiej… pomarszczona twarz pana Szczepana, na której zdegradowane rysy nakładały się te młodsze, znane jej ze starej fotografii… delikatna, pełna wewnętrznego uroku twarz Hani… i wreszcie prześladująca ją twarz „cyganki” o śniadej cerze i płomiennych, czarnych jak węgiel oczach…

„Byliście… żyliście na tym świecie… a teraz już was nie ma” – dumała, podczas gdy twarze te przewijały się powoli przed oczami jej duszy. – „Ale przecież nie zniknęliście bez śladu… Żyjecie w lepszym świecie, a w tym naszym też będziecie żyć dopóty, dopóki wasze twarze pozostaną w ludzkiej pamięci. Czyli przynajmniej do końca mojego życia, bo ja o was nigdy nie zapomnę!”

Lecz czas był już iść… Podniósłszy się z kolan, cichutko wyszła z kościoła i ruszyła alejką w stronę ulicy z przyjemnym uczuciem duchowego oczyszczenia i uspokojenia, jakie zawsze ogarniało ją w tym wyjątkowym miejscu. Kiedy dochodziła już do chodnika, z naprzeciwka nadeszła zmierzająca w kierunku kościoła starsza pani, która zapewne udawała się na wielkopostne nabożeństwo. Iza zwolniła kroku, rozpoznawszy w niej kobietę, z którą już raz rozmawiała niemal dokładnie w tym samym miejscu, a która teraz również rozpoznała ją z daleka, natychmiast obdarzając ją życzliwym uśmiechem.

– Dzień dobry – ukłoniła się grzecznie Iza.

– A dzień dobry, dzień dobry, drogie dziecko – odparła kobiecina, dziarsko opierając się na lasce, która w marszu stukała lekko o płytki chodnika. – Do kościoła lecę, na Gorzkie Żale, a na mieście korki i dopiero teraz dojechaliśmy… – wyjaśniła, nie zatrzymując się. – Jeszcze się nie zaczęło?

– Jeszcze nie – zapewniła ją Iza, mimochodem rejestrując użytą przez nią w nieuzasadniony sposób liczbę mnogą. – Spokojnie pani zdąży, proszę się nie śpieszyć.

– Oj, to dobrze! – odetchnęła z ulgą starsza pani, nieco zwalniając kroku w chwili, gdy mijała dziewczynę. – Dziękuję ci, dziecko, i niech ci Pan Bóg błogosławi… pomodlę się za ciebie!

– Dziękuję pani – odpowiedziała cicho Iza.

Przystanęła na chodniku i przez chwilę patrzyła za staruszką, która, nadal postukując swą laską, weszła już w alejkę prowadzącą do wejścia do kościoła. Iza z uznaniem pomyślała, że jak na swój wiek, na oko równie zaawansowany jak wiek pana Szczepana, poruszała się bardzo energicznym krokiem. Przypomniawszy sobie zeszłoroczną rozmowę z ową panią na temat intencji modlitwy, dziewczyna pożałowała, że staruszka nie miała dziś czasu na dłuższą rozmowę, gdyż wtedy mogłaby ją poinformować o śmierci swojego leciwego przyjaciela i poprosić o to, by pomodliła się już nie za jego zdrowie, ale za spokój jego duszy.

„No trudno” – pomyślała, śledząc wzrokiem przygarbioną sylwetkę kobiety, która wchodziła już do wnętrza kościoła. – „Może innym razem trafi się jakaś dłuższa chwila na rozmowę? Na pewno… A teraz muszę już biec, bo nie zdążę wykąpać się po tym sprzątaniu ani zjeść obiadu!”