Anabella - Rozdział LXVII (cz. 3) - De te fabula narratur

– Nie, Dan, koloryzujesz! Wcale tak nie było! – zaprotestowała z urazą Marta wśród gromkiego śmiechu koleżanek i kolegów. – Jechałam całkiem powoli… przynajmniej jak na moje możliwości!

Zebrane wokół niej towarzystwo skwitowało to jeszcze głośniejszym wybuchem śmiechu. Cała gromada romanistów, w tym Marta, Iza, Weronika, Kinga i Monika oraz Kuba i Zbyszek, a także Daniel, który dołączył do nich na trwającej właśnie przerwie między zajęciami, stali pod aulą w oczekiwaniu na wspólny wykład z psychologii, obowiązkowy dla wszystkich studentów drugiego roku na wydziale. Rozmowa zainicjowana przez Daniela toczyła się wokół pasji motocyklowej Marty, która była w trakcie kursu na prawo jazdy, a w międzyczasie pod okiem kolegi dodatkowo ćwiczyła w terenie technikę prowadzenia motocykla, Daniel bowiem z coraz większym zaufaniem pozwalał jej poprowadzić swoją yamahę na krótkich odcinkach poza miastem. Rozentuzjazmowana tym Marta za każdym razem jeździła coraz szybciej, zaś w dniu wczorajszym rozpędziła się prawie do stu kilometrów na godzinę, co Daniel relacjonował właśnie w żartobliwym tonie jej kolegom.

– Siedziałem za nią z tyłu i nie ukrywam, że sam miałem śmierć w oczach! – zaśmiał się, zerkając z sympatią na lekko urażoną minę Marty. – Już kombinowałem, w jaki sposób się katapultować, żeby dać sobie chociaż minimalną szansę na przeżycie, ale na szczęście okazało się, że Martka wie, co robi. No i powiem wam, że finalnie jestem pod wrażeniem jej umiejętności, a zwłaszcza odwagi. Jak na amatorkę, to naprawdę rewelacja. Jak to się mówiło po francusku, Martik?… chapeau bas!

Romaniści, na czele ze skrajnie rozbawioną jego opowieścią Izą, przeciągłym okrzykiem uznania docenili w jego ustach prawidłowo wymówione francuskie wyrażenie, zaś Marta aż zarumieniła się z satysfakcji wobec pochwały, jaką kolega publicznie wygłosił na jej temat. Iza przyglądała się obojgu ze szczerą radością, bowiem zarówno jedno, jak i drugie zdawało się aż kipieć energią i dobrym samopoczuciem. Szczególnie widoczny był szampański humor Daniela, który ze swobodą, jakiej Iza chyba jeszcze nigdy u niego nie widziała, opowiadał o ostatniej motocyklowej eskapadzie Marty, sypiąc żartami jak z rękawa i brylując w towarzystwie jak rasowy wodzirej.

– Nooo… kobieta, która lubi szybkość i rasowy dźwięk silnika, to marzenie każdego motocyklisty! – zażartował Zbyszek, mrugając do niego porozumiewawczo.

– I nie tylko motocyklisty – doprecyzował znacząco Kuba.

– Ale po naszej Marci to bym się tego nie spodziewała!– zauważyła wesoło Weronika. – Kto by pomyślał, że ma takie szalone hobby!

– Cicha woda – przyznała Kinga. – A swoją drogą, Martuś, w tym nowym skórzanym kombinezonie wyglądasz tak genialnie, jakbyś się w nim urodziła!

Marta znów pokraśniała z zadowolenia i dumy. Pochwała tym razem odnosiła się do jej najnowszego kombinezonu motocyklowego, który zaledwie półtora tygodnia wcześniej zakupiła sobie za własne pieniądze, a kilka dni temu, jadąc z Danielem na motocykl prosto z uczelni, przebrała się weń w uczelnianej łazience, wywołując tym euforyczny podziw kolegów i koleżanek z roku. Iza również była zdania, że Marta wyglądała w nim wspaniale, bowiem kombinezon idealnie pasował do jej figury, a czerwone wszywki przy mankietach i zamku nadawały mu wyrazistości na tle czarnej skóry, świetnie podkreślając jasnopiwne oczy dziewczyny o pięknym bursztynowym odcieniu.

– To prawda – przyznał wesoło Daniel. – Jak tylko Martka zakłada tę swoją drugą skórę, od razu uwalnia się w niej ukryta, prawdziwa natura!

– Natura amazonki i awanturniczki! – zaśmiał się Zbyszek, po przyjacielsku obejmując Martę ramieniem. – Ale to u Marty jest tak sympatyczne i urocze, że można tylko patrzeć i podziwiać! Nawet kiedyś przejechałbym się z nią jako pasażer, ale najpierw muszę sprawdzić, czy Daniel dożyje do końca roku.

Towarzystwo znowu gruchnęło śmiechem, a Zbyszek żartobliwie zarobił od Marty po głowie teczką na dokumenty. Posypały się kolejne uwagi i docinki, z których Marta zaśmiewała się na równi z innymi, uznawszy, że nie ma sensu gniewać się o takie przyjacielskie żarty, zwłaszcza że ich autorzy pomiędzy wierszami zawierali wyrazy szczerego uznania dla jej pasji i umiejętności.

(c.d.n.)