Anabella - Rozdział LXVII (cz. 5) - De te fabula narratur

Znów zapadła dość niezręczna cisza, bowiem zarówno romaniści, jak i Daniel doskonale znali sprawę Radka i Marty. Wyczuwając w zachowaniu Marty dyskretną niechęć i niezadowolenie oraz nie rozumiejąc, czego Radek może jeszcze szukać w jej towarzystwie, milczeli zachowawczo, by nie popełnić jakiejś niepotrzebnej gafy. Zresztą sam Radek nie wykazywał wielkiego entuzjazmu dla tej rozmowy i on również zdawał się unikać wzroku Marty, co tym bardziej obciążało już i tak gęstą atmosferę.

– To wy już na magisterce? – zagadnęła neutralnie Kinga, dla bezpieczeństwa zwracając się nie do Radka, a do Michała.

– Aha – potwierdził swobodnie, zamaszystym ruchem dłoni odgarniając sobie włosy z czoła.

Iza kątem oka wychwyciła ten gest i na króciutki moment na sercu zrobiło jej się ciepło i przyjemnie, a przez jej palce przebiegł delikatny prąd, jakby gest ten zaktywował wspomnienie dotyku jego włosów… pięknych chwil, gdy wsuwała w nie dłonie na korytkowskiej łące… gdy powoli przesiewała je przez palce… Dziś, po latach, w jej wspomnieniu włosy te były się dużo miększe i delikatniejsze niż wówczas… lecz przecież właśnie w tym tkwił ich urok… w tej aksamitnie miękkiej fakturze, którą tak uwielbiała…

– I obaj jesteście na zarządzaniu? – zapytała Weronika.

– Tak – odparł z powagą Michał. – Kończymy pierwszy rok, w przyszłym już dyplom i trzeba będzie uderzyć w dorosłe życie. Ja zresztą już teraz wdrażam się w interes, nie ma co tracić czasu. Im szybciej wejdzie się w biznes, tym potem lepsze efekty.

– No proszę, jakie odpowiedzialne podejście – uśmiechnęła się Monika, zerkając na niego z uznaniem i nieskrywanym zaciekawieniem.

– Michu ma firmę po ojcu – wyjaśnił jej Zbyszek. – Za parę lat będzie potentatem i zawojuje całą wschodnią Polskę. Zobaczycie! Może zatrudnimy się u ciebie, co, stary? – zażartował. – Jakaś mała współpraca z Francją, Belgią czy Kanadą… Jako romaniści jesteśmy do usług.

Towarzystwo parsknęło śmiechem.

– Czemu nie? – podchwycił żywo Michał, znów zerkając spod oka na Izę. – O umiędzynarodowieniu oferty na pewno muszę pomyśleć, to w pewnym sensie podstawa przy prowadzeniu hotelu na zadupiu. Więc na pewno będę potrzebował ludzi ze znajomością języków. Do pracy… i do współpracy – podkreślił znacząco. – Najlepiej bliskiej i stałej.

Rysy twarzy Izy nawet nie drgnęły na tę otwartą aluzję, o której marzyła od lat, lecz która teraz wzbudziła w niej tylko odruch politowania. Jasne, bliska i stała współpraca… do czasu, aż Krzemińscy postawią na swoim i zdobędą upragnioną ziemię. A potem ta współpraca nagle przestanie być potrzebna… Ech, jakże dobrze znała ten schemat!

– Czyli będziesz prowadził hotel? – zainteresowała się Weronika. – Na jakimś zadupiu? To znaczy gdzie dokładnie?

– U mnie na Podlasiu – odparł spokojnie Michał. – A właściwie to… u nas – sprostował, spoglądając otwarcie na Izę, na co wszyscy pozostali również odruchowo popatrzyli na nią.

– Oni są z Izą z jednej wiochy – dopowiedział wyjaśniająco Radek.

Kinga, Monika i Weronika wydały przeciągły okrzyk zdziwienia.

– Co? – zdumiała się Marta, patrząc na Izę szeroko otwartymi oczami, przenosząc na chwilę wzrok na Michała i znów spoglądając na nią. – Chcesz powiedzieć, że znacie się od dawna?

(c.d.n.)