Anabella - Rozdział LXVII (cz. 6) - De te fabula narratur

– Tak, Martusiu – uśmiechnęła się pobłażliwie Iza. – Od dzieciństwa. Chodziliśmy do jednej klasy w podstawówce. Wybacz… jakoś nigdy nie było okazji, żeby o tym wspomnieć.

– Chodziliśmy razem do szkoły, a potem też… powiedziałbym… utrzymywaliśmy stały kontakt – podjął dyplomatycznie Michał, a jego twarz oblekła się wyrazem zadowolenia, jakby cieszył się, że udało mu się sprowadzić rozmowę na zamierzone tory. – Mój stary od lat prowadzi tam firmę, a teraz też rodzina Izy zaczyna rozwijać skrzydła w biznesie, więc przy odpowiednim nakładzie pracy… i współpracy – znów podkreślił znacząco to słowo – można by rozkręcić w naszej okolicy całkiem przyjemny interes. Ja na pewno będę o tym myślał. Na początku ten pomysł wydawał mi się słaby, ale z biegiem czasu nabiera się rozumu…

Przerwał mu hałas otwierających się drzwi od auli, do której natychmiast rzucił się tłum czekających na holu studentów. Korzystając z tej okazji, Iza chwyciła Martę za ramię i pociągnęła ją w tamtą stronę, by jak najszybciej wtopić się w tłum pod pretekstem zajmowania miejsc na auli.

– Lecimy, wykład się zaczyna! – rzuciła przez ramię, spoglądając przelotnie na Radka i starannie omijając wzrokiem Michała, który stał teraz z miną wyrażającą zdezorientowanie przemieszane z nutą niezadowolenia. – To cześć wam!

– Właśnie – przyznał Zbyszek. – Musimy lecieć na psycho… Trzymajcie się, chłopaki, zdzwonilibyśmy się może któregoś dnia, co?

Jego głos ucichł w panującym na holu gwarze. Iza i Marta, popychane w cisnącym się do wejścia tłumie, jak na komendę odetchnęły z ulgą i wymieniły znaczące spojrzenia.

– Widziałaś? – szepnęła z oburzeniem Marta. – Po cholerę on tu jeszcze przylazł? To było nie tylko nie na miejscu, ale aż bezczelne!

– Prawda – przyznała Iza, nadal intensywnie skupiona na tym, by za wszelką cenę stłumić w sobie wszelkie oznaki emocji. – Nie wiem, co miało znaczyć to najście… a z drugiej strony oni obaj dobrze znają się ze Zbyszkiem, więc może to my znalazłyśmy się po prostu w niewłaściwym miejscu? No nic, było, minęło, nie przejmuj się tym, Martusiu.

– Marta! – rozległ się za nimi głos Daniela przeciskającego się przez tłum w ich kierunku. – Poczekaj na mnie, okej?

– Jasne, Dan! – zapewniła go ciepło Marta, która wraz z Izą wchodziła właśnie do auli przez wielkie dwuskrzydłowe drzwi. – Siądziemy razem, zajmę ci miejsce!

– Super! – odkrzyknął wesoło.

Kiedy weszli na tonącą w półmroku aulę, Daniel zdołał wreszcie dobić do nich i cała trójka ruszyła na poszukiwanie wolnych miejsc w głębi sali. Nagle Iza poczuła, że ktoś chwyta ją za ramię. Odwróciła się gwałtownie i w uszach aż jej zaszumiało na widok błękitnych oczu połyskujących w mdłym oświetleniu auli.

– Iza, pół minuty – poprosił szybko Michał, zatrzymując ją i odciągając bliżej ściany, gdzie było nieco luźniej. – Proszę… Chciałbym zamienić z tobą dwa słowa.

Iza, która w pierwszym odruchu zaskoczenia pozwoliła mu bezwolnie odprowadzić się na bok, teraz już ochłonęła i zatrzymała się, sztywnym gestem odsuwając ramię, za które ją przytrzymywał.

– Wydaje mi się, że nie mamy już sobie nic do powiedzenia – odparła chłodno.

Michał w zafascynowaniu patrzył na jej oświetloną rozproszonym światłem twarz, która sama w sobie nie była może uderzająco piękna, lecz miała w sobie coś, czego na próżno byłoby szukać w rysach i gestach jakiejkolwiek innej kobiety. Ten wdzięczny ruch głowy… ten blask wielkich brązowych oczu, w których można by zatonąć po same brzegi duszy… i te usta, teraz zacięte w zimnym grymasie, lecz przez to jeszcze bardziej fascynujące… usta, na których tak bardzo chciałby znów zobaczyć ów słodki uśmiech, jaki ostatnio coraz częściej wracał mu na pamięć…

(c.d.n.)