Anabella - Rozdział LXVII (cz. 7) - De te fabula narratur

– Nieprawda – odpowiedział łagodnie, schylając się do niej tak mocno, że wionęła na nią mgiełka zapachu jego mocnych korzennych perfum. – Mamy bardzo dużo, Iza. Może nawet więcej niż kiedykolwiek. Ale to nie jest rozmowa na tutaj i teraz…

Iza dostrzegła, że Marta, która wraz z Danielem zajęła miejsca w jednym ze środkowych rzędów siedzeń, rozgląda się za nią zdezorientowana jej nagłym zniknięciem. Kiedy w następnym momencie spotkał się ich wzrok, Iza natychmiast, ignorując to, co mówił do niej Michał, podniosła rękę i pomachała z daleka do koleżanki, dając jej znak, że zaraz do nich dołączy. Marta z ulgą pokiwała głową, pokazując jej na migi, że trzyma dla niej miejsce, za co Iza podziękowała jej promiennym uśmiechem.

– Spotkasz się ze mną? – zapytał cicho Michał. – Bardzo mi na tym zależy, chciałbym wyjaśnić parę spraw. Co, Izka? Może jakoś na dniach… w tym tygodniu?

Iza ocknęła się i uśmiech zniknął jej z twarzy. Odwróciła się do niego, jednak nadal unikała jego oczu, skupiając wzrok na zapiętym guziku jego morelowej koszuli.

– Wybacz, ale teraz nie będę miała czasu – oznajmiła z powagą owemu guzikowi. – Jestem zawalona pracą i innymi zobowiązaniami.

Większość studentów usiadła już, tylko spóźnialscy przebiegali jeszcze w przejściach między siedzeniami, szukając wolnych miejsc, a środkiem auli, w stronę stołu dla prowadzącego, kroczyła już obładowana książkami wykładowczyni.

– A po weekendzie? – nie dawał za wygraną Michał.

– Po weekendzie też nie – pokręciła głową Iza. – Przepraszam cię, Misiu, naprawdę muszę już iść. Zaczynam wykład… Cześć, na razie.

Oderwawszy wzrok od jego guzika, czym prędzej odwróciła się i pobiegła w stronę rzędu siedzeń, w którym czekali na nią Marta i Daniel. W uszach nadal jej szumiało, ale jednocześnie była dumna z siebie, że tak dobrze udało jej się odegrać swą niewdzięczną grę. Nie dała nic po sobie poznać, nie zdradziła się ani jednym gestem, ani jednym drżeniem głosu… I teraz nadal będzie grać, aż skończą się zajęcia… i dzisiejsza zmiana w pracy… aż wróci do domu i będzie mogła na spokojnie to przemyśleć. A na razie spokój. Nie myśleć o tym. Trzeba notować wykład.

Michał, który po jej odejściu odruchowo cofnął się w stronę wyjścia, odwrócił się jeszcze i śledził wzrokiem jej sylwetkę, obserwując, jak zajmuje miejsce przy Marcie i Danielu, wymienia z nimi jakieś uwagi, po czym sięga do torebki po notes i długopis, które kładzie sobie w gotowości na kolanach. Ponieważ jednak gwar na auli cichł już w oczekiwaniu na początek wykładu, a jeden z ostatnich wchodzących studentów zamykał za sobą drzwi, Michał nie miał innego wyjścia, jak wycofać się na pusty już teraz korytarz. Drzwi auli zatrzasnęły się za nim i na holu zapanowała cisza.

– A, tutaj jesteś, Michu! – rozległ się za jego plecami pełen ulgi głos Radka. – Nie mogłeś powiedzieć, gdzie polazłeś? Szukałem cię jak głupi!

– Sorry – mruknął Michał. – Musiałem coś załatwić.

– I co, udało się? – zagadnął Radek, przyglądając mu się spod oka.

– Nie – uciął Michał tonem wskazującym na to, że nie chce już rozmawiać na ten temat.

Jednak na jego twarzy nie było widać złości. Malowały się na niej wyłącznie rozczarowanie, niezadowolenie i pewien rodzaj przygnębienia, jakiego przyglądający mu się podejrzliwie kolega jeszcze nigdy u niego nie widział.