Anabella - Rozdział LXVII (cz. 9) - De te fabula narratur

Dziewczyna stała na środku chodnika jak sparaliżowana, zaskoczona nie tylko tym, że w ogóle go widzi, ale również jego wyglądem, który od czasu ich ostatniego spotkania przed świętami Bożego Narodzenia, radykalnie zmienił się na gorsze. Już wówczas Krawczyk wyglądał źle, jednak widok, jaki dziś ujrzała przed sobą, był zaiste przygnębiający. Mężczyzna schudł o kolejnych kilka, jeśli nie kilkanaście kilogramów, jego pokryte kilkudniowym zarostem policzki zapadły się, a oczy, które błyszczały jakimś niezdrowym blaskiem, były podobnie podkrążone jak u pana Szczepana w czasie, gdy czuł się najsłabiej. Choć nadrabiał sprężystym chodem i wykwintnym garniturem, w jego budzącej litość postaci trudno było rozpoznać dawnego zabójczo przystojnego Sebastiana Krawczyka o idealnej, wysportowanej sylwetce i twarzy filmowego amanta.

Jednak myśl ta nie zajęła na długo uwagi Izy, bowiem cały jej umysł zdominował niepokój i obawa przed tym, czego mógł chcieć od niej ów człowiek, który od pewnego czasu stał się niebezpiecznym wrogiem nie tylko Lodzi i Pabla, ale również Majka, a w konsekwencji i jej samej. Jak by na to nie spojrzeć, spotkanie to nie wróżyło niczego dobrego.

Tymczasem Krawczyk podszedł do niej i ująwszy jej dłoń, którą podała mu odruchowo, nawet nie myśląc nad tym, co robi, ucałował ją z szarmanckim ukłonem. Iza szybko cofnęła rękę, bowiem ten dżentelmeński gest z jego strony bardziej ją zaniepokoił, niż jej pochlebił. Krawczyk uśmiechnął się nieznacznie.

– Witam panią, pani Izo – rzucił spokojnym, opanowanym tonem, bez protestu puszczając jej dłoń. – Co za miłe spotkanie! Dawno się nie widzieliśmy, czyż nie?

Znajomy tembr jego głosu i maniera, z jaką wymawiał niektóre słowa, przyprawiły Izę o nieprzyjemny dreszcz. Ileż by dała za to, by nie musieć rozmawiać z tym człowiekiem! Choć miała wielką ochotę po prostu odwrócić się i uciec, nie mogła jednak zachować się jak niezrównoważona małolata, tym bardziej, że przecież reprezentowała Anabellę, a zaognianie relacji na linii zawodowej na pewno nie byłoby korzystne dla firmy Majka.

– Rzeczywiście – przyznała chłodno. – Ja jednak wcale za panem nie tęskniłam… nawet wręcz przeciwnie.

– Ach, doprawdy! – roześmiał się Krawczyk, a w jego ironicznym tonie zabrzmiała nuta szczerego rozbawienia. – Co za rozczarowanie! Jestem tym zdruzgotany, pani Izo. Po prostu zdruz-go-ta-ny!

Skandujący ton jego głosu, choć pozornie żartobliwy, w uszach Izy zabrzmiał dziwnie złowrogo, jakby zawierał w sobie pogróżkę. Znów po całym ciele przebiegły jej zimne, nieprzyjemne ciarki.

– Ale niestety ja również muszę panią rozczarować – podjął Krawczyk, nieco poważniejąc. – Albowiem pomimo tego, że pani się za mną nie stęskniła, ja będę zmuszony narzucić dziś pani moje towarzystwo. I to na co najmniej godzinę… chyba że dogadamy się wcześniej.

Iza wyprostowała się, zmrożona tymi słowami aż do szpiku kości.

– Jak to… dogadamy się? – wyszeptała z niepokojem.

– Tak po prostu i zwyczajnie – odparł spokojnie. – Jako osoba doświadczona w sferze biznesu chyba wie pani, na czym polega dogadanie się, czyż nie? Zazwyczaj ma formę negocjacji uwieńczonych porozumieniem… i w istocie od tego chciałbym zacząć. Zatem pozwoli pani, że zaproszę ją na małą kawę, przy której będziemy mogli bez przeszkód porozmawiać. Tu nieopodal widziałem całkiem przyjemną kawiarnię… Oferta kawy wygląda tam zachęcająco, a w razie gdyby pani była głodna, będziemy mogli również zamówić coś do jedzenia. Idziemy, pani Izo.

Ostatnie słowa zostały wypowiedziane uprzejmym acz nakazującym tonem nieznoszącym sprzeciwu, który Iza doskonale znała i bardzo u niego nie lubiła. Myśl o tym, że za chwilę ma usiąść z nim w jakiejś kawiarni, by prowadzić jakieś podejrzane negocjacje, które, jak się domyślała, prawdopodobnie znowu miały dotyczyć Lodzi, sprawiła, że ogarnęła ją panika oraz gorące pragnienie jeśli nie uniknięcia, to przynajmniej odroczenia tej rozmowy. Zachowawczo cofnęła się o krok.

(c.d.n.)