Anabella - Rozdział LXVIII (cz. 11)

Świadomość powróciła jej jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, drwiąco wykrzywiona twarz Krawczyka znikła niczym rozpryśnięta bańka mydlana i rozmyła się w białawej mgle. Roztrzęsiona jak w ataku febry Iza z trudem otworzyła oczy i w półmroku rozpoznała znajome wnętrze sypialni Majka oraz zarys jego postaci owiniętej w szary frotowy szlafrok, ten sam, który kiedyś pożyczyła od niego po kąpieli. Jak przyjemnie było przytulić policzek do fałdy tego miękkiego materiału przesiąkniętego znajomym zapachem… poczuć ciepło drugiego człowieka…

– Już dobrze, elfiku… to był tylko zły sen – mruczał uspokajająco Majk, tuląc ją do siebie i gładząc po włosach. – No już, maleńka… już… To tylko koszmar, już minął…

W pamięci rozdygotanej nerwowo Izy rozbłysła dawna scena z wczesnego dzieciństwa… korytkowska łazienka z wydętą w otwartym oknie białą firanką, stłuczona buteleczka wody kolońskiej i uścisk silnych ramion ojca. Już dobrze, cichutko, kochanie, nic się nie stało… – znów słyszy w tle jego głos, czuły, troskliwy, kojący… tak samo kojący jak ten…

– Oprzyj się o mnie i uspokój się powoli – mówił łagodnie Majk. – Biedactwo, cała się trzęsiesz… Nie bój się, jestem przy tobie… jestem, Izulka…

Drżąc jak osika, nadal roztrzęsiona ale już świadoma tego, że nic jej nie grozi i że to naprawdę był tylko sen, Iza przylgnęła policzkiem do jego piersi i ufnie przymknęła oczy. Majk sięgnął jedną ręką po kołdrę, która w międzyczasie w całości zsunęła się na podłogę, i troskliwie okrył nią dziewczynę, wciąż tuląc ją do siebie w ochronnym geście.

– Już w porządku? – zapytał, kiedy po kilku długich minutach uspokoiła się i przestała drżeć.

Iza pokiwała głową.

– Tak… przepraszam, Majk – szepnęła. – Miałam okropny koszmar… z Krawczykiem w roli głównej…

– Domyśliłem się – westchnął, nadal gładząc ją po włosach. – Po takiej akcji jak wczoraj to nic dziwnego, podejrzewałem, że to nie spłynie po tobie tak łatwo i bydlak będzie teraz niszczyć cię psychicznie. Starasz się o nim nie myśleć, ale to w tobie tkwi i podświadomie odreagowujesz to w snach. Biedactwo… Pamiętasz ten sen?

Iza znów pokiwała głową.

– Aha. Pamiętam każdy szczegół.

– Chcesz mi go opowiedzieć? Może lżej ci się zrobi, jak to z siebie wywalisz?

Uznawszy, że chyba ma rację, Iza nieco łamiącym się półgłosem opowiedziała mu zapamiętaną senną wizję. Kiedy doszła do chwili, gdy Amelia i Robert znikają w czarnej czeluści za plecami Krawczyka i dobiega stamtąd straszliwy, przejmujący krzyk Agnieszki, znów zadrżała i mocniej przylgnęła do piersi Majka, zanurzając policzek we frotowe poły jego szarego szlafroka. Tak przyjemnie pachniał męskim mydłem i eau de Cologne…

– I wtedy ja też zaczęłam krzyczeć – dokończyła smutno. – Myślałam, że krzyczę tylko we śnie… a krzyczałam naprawdę… i obudziłam ciebie…

– To dobrze – zapewnił ją szybko. – Tak właśnie powinno być. Po takim koszmarze najważniejsze to poczuć przy sobie czyjąś obecność, wiem coś o tym. Tym bardziej się cieszę, że zatrzymałem cię u mnie na noc. Na stancji zostałabyś z tym całkiem sama, a tak stary frajer Majk przynajmniej do czegoś się przydał. Już jest lepiej prawda?… Super – uśmiechnął się, czując, że kiwa głową. – To teraz połóż się jeszcze i spróbuj zasnąć…

Przechylił ją na poduszkę, którą ułożył nieco wyżej, opierając ją o ścianę.

– Zostaniesz jeszcze chwilę ze mną? – poprosiła, posłusznie układając się na poduszce. – Jeszcze chociaż kilka minut…

– Oczywiście, elfiku – zapewnił ją łagodnie. – Zostanę przy tobie, aż zaśniesz.

Okrył ją szczelniej kołdrą i ułożył się obok niej w pozycji półleżącej, tak że nadal mogła przytulać głowę do jego piersi. Oboje czuli, jak bardzo to ją uspokajało… Milczeli teraz, a przez zaciągnięte zasłony sypialni przeświecały już pierwsze promyki świtu, co znaczyło, że musiało już być między czwartą a piątą nad ranem.

„Jeszcze tylko dwie minutki” – myślała leniwie Iza, z błogością przymykając oczy i wtulając policzek w pachnące szare frotte Majkowego szlafroka. – „Dwie minutki, a potem ty też wracaj spać, Michasiu… przeze mnie się nie wyśpisz…”

Myśl powoli rozmyła się w jej głowie… pod przymkniętymi powiekami robiło się coraz jaśniej… a potem coraz ciemniej… Ukojona ciepłem i poczuciem bezwzględnego bezpieczeństwa Iza znów niepostrzeżenie zapadła w sen.