Anabella - Rozdział LXVIII (cz. 2) - Powieści dla dziewczyn

– Wiem – skinął głową Pablo, a oczy rozbłysły mu nagle jak lampartowi szykującemu się do skoku na innego drapieżnika. – Już ja mu dam szczęście, gnojowi…

– Ale serio, uważaj na siebie – podjął poważnym tonem Majk. – Zwłaszcza za kierownicą. Miej oczy dookoła głowy i pełne skupienie uwagi, dopóki sprawa się nie skończy. Wprawdzie do piętnastego maja wszyscy jesteśmy w miarę bezpieczni, bo frajer będzie liczył na to, że Iza załatwi mu potajemną schadzkę z Lodzią, ale potem… Tfu, bydlak jeden! – skrzywił się nagle z odrazą. – Sam chętnie wystrzelałbym go po tym głupawym pysku. No, ale już, spokojnie! – dodał, widząc, że Pablo z całej siły zaciska dłonie w pięści. – Nie unoś się, Pablo, mnie też szlag trafia, ale emocje musimy teraz schować do kieszeni i pomyśleć, jak inteligentnie i ostrożnie z tego wybrnąć. Nie możemy sobie pozwolić na popełnienie choćby najmniejszego błędu.

– Zgadza się – przyznał Pablo, opierając łokcie na kolanach, a głowę na rękach. – Ale chwila. Daj mi teraz dwie minuty, Majk… Zaraz będę myślał.

– Jasne – szepnął ze zrozumieniem Majk.

Oboje z Izą ze współczuciem przyglądali się jego przygarbionej sylwetce i dłoniom, które, jak było widać nawet z daleka, ciągle mocno drżały mu z emocji. Na palcu jednej z nich lśniła złota ślubna obrączka, która przyciągnęła uwagę dziewczyny. Był to niby tylko symbol, lecz kryło się pod nim tak wiele… ogrom uczuć, emocji, rodzinnych powiązań i misternych konstrukcji… cały ułożony świat, który jakiś intruz po raz kolejny usiłował zburzyć i obrócić w pył!

Iza jednak była dobrej myśli. Swoją reakcję nerwową przeżyła już wcześniej i teraz odczuwała może nie tyle spokój, bo o to w tej sytuacji byłoby jej trudno, ale przynajmniej ulgę i przekonanie, że mówiąc o wszystkim Majkowi i Pablowi, postąpiła słusznie. Cieszyła się również z tego, że dzięki tej decyzji nie zostanie z problemem Krawczyka sama. O ileż łatwiej niosło się balast, gdy rozkładał się na ramiona trzech osób!

Szybka i zdecydowana reakcja Majka, któremu otwarcie wyznała wszystko zaraz po przyjściu do pracy, a także to, jak poważnie potraktował szantaż Krawczyka, przywróciła jej bezcenne poczucie bezpieczeństwa. Żal jej było Pabla, to prawda… jednak wiedziała, że tak było najlepiej. Tym bardziej że Majk zapewnił ją, iż po pierwszym nieuniknionym szoku Pablo szybko się pozbiera i dzięki temu będzie mógł działać, a z ich trójki to właśnie on, ceniony adwokat z siecią znajomości w wyższych sferach finansowych, politycznych i prawniczych, miał największe możliwości skutecznego zneutralizowania Krawczyka.

– Okej, ogarnąłem się – oznajmił wreszcie po kilku minutach absolutnej ciszy, podnosząc głowę i wyprostowując się na swoim miejscu. – Sorry, Majk… Wymiękłem i przez moment miałem we łbie wojnę mrówek, ale już wracam do pionu.

– Spokojnie, rozumiemy to – zapewnił go łagodnie Majk. – Wszystkich nas to walnęło jak piorun z jasnego nieba. Mieliśmy nadzieję, że cymbał jednak odpuści i co najwyżej powyżywa się na mnie i na mojej firmie, ale Lodzię zostawi już w spokoju. A teraz widzimy, jak to wygląda… dużo gorzej, niż myśleliśmy. Najbardziej martwi mnie u niego ta determinacja, bo nie wiadomo, do czego to bydlę może się posunąć.

– Niech tylko spróbuje! – wycedził przez zęby Pablo. – Jeden głupi numer i będą go żyletką ze ściany zeskrobywać, plasterek po plasterku… No, ale okej, do rzeczy – zreflektował się, spoglądając na Majka, a potem na Izę. – Trzeba podjąć jakieś wstępne decyzje co do naszych dalszych działań.

– Właśnie – skinął głową Majk. – No to mów. Co proponujesz?

(c.d.n.)