Anabella - Rozdział LXVIII (cz. 3) - De te fabula narratur

– Przede wszystkim chciałbym oszczędzić nerwów Lei – zaznaczył stanowczo Pablo. – Już wystarczająco nacierpiała się przez tego gnoja, nie chciałbym, żeby znowu niepotrzebnie się tym gryzła, a Edi żeby cierpiał razem z nią. Nie, do tego już nigdy nie dopuszczę. Od rozwiązania tej sprawy jestem ja i tak powinno być od samego początku. Dlatego jestem ci niezmiernie wdzięczny, Iza, że tym razem nie ukryłaś niczego przede mną – dodał, spoglądając poważnym wzrokiem na Izę, a potem przenosząc go na Majka. – I tobie, stary druhu, za tę błyskawiczną interwencję. Dzięki wam mogę ochronić moją rodzinę i jednocześnie pomóc Izie skutecznie ochronić jej bliskich. To nieoceniony atut w tej podłej sytuacji.

– Mnie nie dziękuj – pokręcił głową Majk, zagryzając wargi. – Osobiście mam cholerne wyrzuty sumienia, przecież to przeze mnie ten kretyn poznał Lodzię. Gdybym z nim nie współpracował, nasz dzisiejszy problem w ogóle by nie powstał.

– Trudno jest przewidywać takie rzeczy – zauważył spokojnie Pablo. – Nie obwiniaj się o to, Majk. Ja sam sobie też zarzucam ślepotę i brak przenikliwości, ale teraz to już i tak nie ma znaczenia… Tak czy inaczej, wracając do tego, co powiedziałem, nie chciałbym mieszać w to Lei. Powiem jej o wszystkim w odpowiedniej chwili, ale na pewno nie teraz, kiedy sprawa stoi na ostrzu noża. Dlatego, wyprzedzając ewentualne pomysły, jakie mogłyby nam przyjść do głowy, podkreślam, że nie ma opcji, żeby moja żona wzięła udział w jakiejkolwiek intrydze przeciwko temu bydlakowi. Nie… na to nigdy się nie zgodzę.

– O jakiej intrydze mówisz? – zainteresował się Majk.

– No choćby o takiej najprostszej, zakładającej, że Lea występuje w roli przynęty – wyjaśnił mu ponuro. – Od razu mówię, że to nie wchodzi w grę.

– Ależ absolutnie! – podchwycił natychmiast Majk. – No co ty! Żadnego implikowania w to dziewczyn! Typ jest niebezpieczny i nigdy nie wiadomo, co mu odwali. Lodzi nie zobaczy nawet z daleka, Izy zresztą też, bo na to z kolei ja się nie zgodzę – podkreślił stanowczo, spoglądając przy tym na Izę, która w odpowiedzi posłała mu smutne lecz pełne wdzięczności spojrzenie.

– To oczywiste – zgodził się Pablo. – Dlatego mówię od razu, że to odpada. O Izie za chwilę pogadamy, bo ona jest tu kluczowa, natomiast zacząłem od Lei, żeby jasno postawić sprawę. Moją rodzinę w tej aferze reprezentuję ja i nie chciałbym, żeby moja żona w jakikolwiek sposób na tym ucierpiała.

– Jasna sprawa – skinął głową Majk. – To ona jest stawką w tej ohydnej grze, dlatego musimy trzymać ją od tego najdalej, jak tylko się da. Poza tym im mniej osób będzie o tym wiedziało, tym lepiej.

– Otóż to – przyznał Pablo, przesuwając dłonią po czole. – To też zresztą trzeba dograć i ustalić, komu o tym mówimy. Na początek rozważyć, czy nie zgłosić sprawy na policję…

– Ach! – szepnęła zaniepokojona Iza.

– To była moja pierwsza intuicja – podjął Pablo, zerkając na nią z zastanowieniem. – Ale po namyśle dochodzę do wniosku, że składanie oficjalnego zawiadomienia do służb minęłoby się z celem. Po pierwsze, nie mamy twardych podstaw… oczywiście w moim odczuciu twardszych już nie trzeba, ale w świetle prawa to bydlę nie zrobiło nic, co można by mu zarzucić i niezbicie udowodnić. Gnojek wie, jak lawirować na granicy wykroczenia, ale jednak go nie popełnić.

– A czy szantażowanie Izy nie jest wykroczeniem? – zapytał z namysłem Majk. – Groził jej, że zemści się na jej rodzinie i na Kacprze, jeśli nie wykona jego poleceń. Masz tu ewidentne wymuszenie korzyści za pomocą gróźb karalnych.

– Zgoda – przyznał z pobłażaniem Pablo. – Tylko gdzie masz na to dowody? Zeznania Izy to za mało, gnojek wyprze się wszystkiego i będziesz miał słowo przeciwko słowu. Nie zapominaj, że w takich sprawach obowiązuje domniemanie niewinności, Iza musiałaby niepodważalnie udowodnić swoją rację. Czyli musielibyśmy mieć jakiś namacalny dowód, coś takiego jak ten list, który niepotrzebnie zniszczyła Lea… a nic takiego nie mamy.

– Fakt – pokiwał głową Majk.

(c.d.n.)