Anabella - Rozdział LXVIII (cz. 4) - De te fabula narratur

– Po drugie sprawa jest natury obyczajowej – ciągnął Pablo. – Policja niechętnie bawi się w rozwiązywanie takich intryg, dopóki nie ma w nich wyraźnego aktu złamania prawa. Po trzecie taka rozmyta groźba zaszkodzenia rodzinie Izy czy Kacprowi, w dodatku wygłoszona w cztery oczy, bez świadków, sama w sobie nie jest podstawą do wszczynania postępowania.

– Kapuję – szepnął Majk. – No cóż, spryciarz… jak by na to nie spojrzeć.

– Szukam jakiegoś zahaczenia prawnego, ale skoro nie widzę go od razu, to znaczy, że albo go nie ma, albo jest za słabe, żeby iść tą drogą – kontynuował w zamyśleniu Pablo. – Pod stalking to też nie podchodzi, bo nie mamy dowodów na to, że w przypadku Lei czy Izy występuje uporczywe nękanie. Owszem, my wiemy, ile nerwów to kosztuje i co czują osoby zainteresowane, ale to za mało, żeby przekonać policję, że mamy do czynienia z przestępstwem. Bydlak odzywa się tylko raz na jakiś czas, a przy stalkingu jednym z kryteriów jest częstotliwość, więc jego działanie nie spełnia tego warunku.

– Czyli rozumiem, że zgłoszenie sprawy na policję odpada – podsumował Majk, patrząc na niego z uwagą. – I to znaczy, że musimy poradzić sobie sami?

– Na to by wyglądało. Poza tym nie wiemy, kto jest jego informatorem. Skoro ma wtyki w sądzie… a musi mieć, skoro groził Izie, że załatwi Kacprowi niekorzystny wyrok… chyba że blefował… Ale jeśli nie blefował, to równie dobrze jak w sądzie może mieć też wtyki w policji. A wtedy zawiadomienie, które byśmy złożyli, naraziłoby Izę na jego zemstę.

– Odpada! – przerwał mu stanowczo Majk. – Cholera, masz rację, nie pomyślałem o tym! No trudno, załatwimy to sami, a dopiero w ostateczności, gdyby sprawa się… tfu!… zaogniła, rozważymy zawiadomienie policji. Może w takim razie trzeba by się postarać o te dowody, o których mówisz?

– Myślę nad tym – przyznał Pablo. – Chociaż na pewno tych dowodów nie będą zbierać dziewczyny, co do tego chyba jesteśmy zgodni. Natomiast my… trzeba to dobrze przemyśleć, bo zastawianie pułapek i przeprowadzanie prowokacji to miecz obosieczny. Z drugiej strony nie ma chyba innego wyjścia. Wiesz, co myślę? – dodał, patrząc na niego z zastanowieniem. – Że chyba pogadam o tym prywatnie z Wojtkiem.

Majk pokiwał powoli głową.

– Aha – odparł ostrożnie. – Niegłupi pomysł. Co prawda mieliśmy ograniczać krąg osób poinformowanych, ale akurat Wojtka można by wtajemniczyć. Pogadać z nim poufnie i zapytać, jak on to widzi z perspektywy prokuratora.

– Tak właśnie sądzę. Zapytałbym go o radę na planie czysto przyjacielskim, bez oficjalnych zawiadomień, a w razie czego, gdyby w maju zadziało się coś grubszego, byłby już wdrożony w temat. To nie jest od rzeczy… Ejże, nie martw się, Iza! – dodał ciepło, widząc niepewną i jakby na nowo wystraszoną minę dziewczyny. – Wojtek to zaufana osoba, nie wygada nikomu, a tylko może nam pomóc.

– Oczywiście – szepnęła Iza, kiwając głową. – Ja przecież nic nie mówię, wy we dwóch najlepiej wiecie, co robić…

– Rzecz w tym, że właśnie jeszcze nie wiemy – uśmiechnął się lekko Pablo. – Ale coś wymyślimy. Znajdę sposób, żeby raz a dobrze rozprawić się z tym bydlakiem. Jednak przede wszystkim musimy pomyśleć, jak ochronić przed nim ciebie i twoich bliskich, to jest teraz priorytet. Zacznijmy od Kacpra…

– Myślisz, że sędzia, który rozpatruje jego sprawę, może mieć układ z Krawczykiem? – zagadnął Majk, który przez cały ten czas przenosił wzrok z Pabla na Izę i z powrotem.

– Dunikowski? – zastanowił się Pablo.

– No… bo chyba tylko on mógłby mieć wpływ na to, jaki wyrok dostanie Kacper, nie? Więc wniosek nasuwa się sam.

– Hmm – pokręcił głową. – Szczerze mówiąc, nie podejrzewałbym go o to, bardzo cenię tego człowieka. Ale kto wie? Pozory czasem mylą. Poza tym Krawczyk może mieć na niego jakieś haki i zastosować podobny szantaż jak w przypadku Izy. Nie wiemy tego, a nie możemy go pytać, bo wydałoby się, że wiemy o sprawie. Dla dobra Izy to nie może wycieknąć poza ścisłe grono kilku osób.

(c.d.n.)