Anabella - Rozdział LXVIII (cz. 7) - Powieści dla dziewczyn

– Hmm – mruknął Pablo. – Co do Bartka, to nie sądzę… ale na wszelki wypadek wybadam go uprzednio, czy zna kogoś z Korytkowa. Jeśli zna Krzemińskiego i w dodatku w przeszłości świadczył mu jakieś usługi, to faktycznie będzie spalony. A co do twoich ludzi… Prawda, że gnojek non stop próbuje podgryzać cię na odległość, i na pewno nie robi tego bez przygotowania. Masz jakiekolwiek sygnały, że informacje o tobie i o Izie może czerpać z wewnątrz twojej firmy?

– Nie – pokręcił głową Majk, wymieniwszy z Izą skupione spojrzenia. – Aż tak, to na szczęście nie. Wszystko, co o mnie wie i z czego dotąd korzystał… nazwiska dostawców, schematy realizacji zamówień… zna sam albo ma do nich łatwy dostęp z zewnątrz. To nie są żadne poufne informacje. Ale to mnie jednak niepokoi i wolę dmuchać na zimne. Dlatego dzisiaj zrobiłem taką szopkę ze ściągnięciem was tutaj w trybie konspiry, żeby nikt nie widział nas spiskujących razem we trójkę. Może to nadmiar ostrożności, ale jednak nie zaszkodzi.

– Masz rację – pochwalił go Pablo. – Jednak ja też nie sądzę, żeby informacje, którymi ten idiota zabłysnął przed Izą, były jakoś szczególnie trudne do zdobycia. Sam przyznał, że dane na temat jej rodziny ma od tego Krzemińskiego, więc tu sprawa jest jasna. A o Kacprze mógł się dowiedzieć za pośrednictwem kogokolwiek.

– Poza tym miał błędne informacje na temat mojej relacji z nim – zauważyła Iza. – Był przekonany, że to mój chłopak, co jest nieprawdą.

– Właśnie! – podchwycił Majk. – To odsuwa podejrzenie od wielu osób, w tym od ludzi z naszego zespołu. Oni przecież wiedzą, jak sprawy wyglądają. A kojarzysz, Iza, kto mógłby tak nadinterpretowywać twoją relację z Kacprem?

– Hmm – zastanowiła się. – Właściwie to głównie w areszcie u Kacpra tak uważają. Mam wrażenie, że wszyscy tam biorą mnie za jego dziewczynę, bo zawsze odwiedzam go razem z panem Stasiem. Byłam też w domu przy jego aresztowaniu…

Pablo i Majk wymienili spojrzenia i obaj pokiwali głowami.

– Możliwe – przyznał Pablo. – Jeśli bydlak ma wtykę w sądzie, to może mieć i w więzieniu albo w policji, zwłaszcza że chwalił się możliwością załatwienia Kacprowi gorszych warunków odsiadki. To tym bardziej wyklucza składanie oficjalnego zawiadomienia do glin. Wygląda na to, że tak czy inaczej musimy rozpracować go sami.

– Co proponujesz? – zapytał Majk.

– Spotkam się z nim zamiast Lei – odparł spokojnie.

Iza zadrżała. Majk spojrzał na niego z niedowierzaniem i sceptycznie pokręcił głową.

– Jesteś pewien?

– Na sto procent – skinął głową Pablo z zaciętą, zdeterminowaną miną. – To jedyne wyjście, żeby skończyć z tym raz na zawsze. Nie wiem jeszcze, jak to zrobię i jakich użyję argumentów, ale mamy czas. Przygotuję się.

– Czekaj… a to nie zaszkodzi Izie? – zaniepokoił się Majk. – Bo jeśli to by miało…

– Nie, absolutnie – przerwał mu stanowczo. – Sam pomyśl, stary. Gdybym poszedł na spotkanie z nim piętnastego maja, to wtedy tak. Moja obecność zamiast niej rzeczywiście byłaby dla niego sygnałem, że wygadała nam wszystko, a to na pewno, bez względu na wynik naszej bardziej lub mniej dżentelmeńskiej rozmowy, uruchomiłoby z jego strony jakąś vendettę. Ale ja w żadnym wypadku nie planuję takiej akcji. Iza w ogóle się tam nie pojawi, dzień wcześniej dostarczy tylko do kawiarni kontaktowej informację o dacie i miejscu spotkania z Leą. Czyli wykona zadanie. I na tym jej rola się skończy, bo przecież nie może mieć wpływu na to, kto ostatecznie przyjdzie na to spotkanie.

– Okej – zgodził się po chwili zastanowienia Majk. – No dobra… to jest nawet niegłupie. Na Lodzi przecież bydlę się nie zemści, a ona może psychicznie nie wytrzymać i w ostatniej chwili powiedzieć mężowi o romantycznym spotkaniu z niedoszłym kochankiem… tfu! Wybacz, stary – zreflektował się, widząc skrzywioną minę przyjaciela. – Kretyn ze mnie, nie powinienem nawet tak żartować. Niemniej system rzeczywiście jest dobry, boję się tylko, żebyś na tym spotkaniu nie zatłukł palanta na śmierć. Albo on ciebie.

(c.d.n.)