Anabella - Rozdział LXVIII (cz. 9) - De te fabula narratur

Wszyscy troje wyszli do przedpokoju i kiedy za Pablem zamknęły się drzwi, Iza popatrzyła niepewnie na Majka.

– To ja chyba też już…

– Nie ma mowy – przerwał jej stanowczo. – Ty zostajesz.

Zamknął drzwi wyjściowe na zamek, odwrócił się do niej i uśmiechnął się.

– Nigdzie cię dzisiaj nie puszczę, elfiku – oznajmił jej spokojnie. – Po pierwsze nie mam samochodu, zostawiłem go na Zamkowej, więc nawet nie mam czym cię odwieźć. Po drugie na piechotę też razem nie będziemy paradować po mieście, przynajmniej dzisiaj trzeba zachować ostrożność. A po trzecie…

– Mogłabym wziąć taryfę… – zauważyła nieśmiało Iza.

– A po trzecie – powtórzył z naciskiem, nie zważając na jej słowa – byłbym ostatnim frajerem, gdybym przepuścił okazję zatrzymania cię u mnie na noc. Oczywiście na tych samych warunkach co zawsze – zaznaczył na widok jej niepewnej miny. – Jesteś tu stałą lokatorką, jak zwykle dostaniesz do dyspozycji sypialnię, w szafie czeka na ciebie koszula babci, a w łazience twój własny grzebień i szczoteczka do zębów. Wyślesz smsa do pana Stasia i sprawa załatwiona. No co, elfiku? – mrugnął do niej. – To przecież już tradycja naszej terapii, nie możesz mi odmówić.

Iza uśmiechnęła się leciutko, zastanawiając się, co powinna mu odpowiedzieć. Choć była zmęczona i najchętniej pojechałaby do domu, by wyspać się we własnym łóżku, myśl o pozostaniu na nocleg u Majka, w znajomym mieszkaniu, z którym wiązała same ciepłe i przyjemne skojarzenia, była nad wyraz kusząca. Poza tym nie miała wątpliwości, że Majk rzeczywiście nie zgodzi się wypuścić jej do domu, wszak jeszcze nigdy nie zdarzyło się, by przywiózł ją do siebie i nie zatrzymał na noc. To powoli stawało się już swego rodzaju tradycją… tradycją, w której ona sama nie widziała nic złego. A zresztą… Czy maskarada z koszulą nocną babci Majka nie była zbyt urocza, by z czystym sercem miała z niej zrezygnować? Tak bardzo potrzebowała odpoczynku psychicznego po tym ciężkim i nerwowym dniu… Poza tym jutro… jutro zjedliby razem śniadanie! Ach! Na to nie było kontrargumentu!

Przechyliła głowę i zerknęła na niego spod oka z przekornym uśmiechem.

– No… dobrze – odparła powoli. – Mogę zostać, ale tylko pod jednym warunkiem.

– Spełniam każdy w ciemno – zadeklarował szybko. – No? Gadaj! Pod jakim?

– Że jutro usmażysz mi na śniadanie twoją autorską jajecznicę – oznajmiła z powagą.

Oboje popatrzyli po sobie i jak na komendę wybuchli śmiechem.

– Ależ to oczywiste! – zapewnił ją wesoło Majk, obejmując ją ramieniem i pociągając w stronę kuchni. – Tego nawet nie musisz negocjować, jajecznica jak zawsze jest w pakiecie! A teraz chodź, wykombinujemy sobie jakąś kolację. Ja potem tylko na moment podskoczę do firmy, wpadnę na krótką kontrolę i przywiozę tu opla, żebym jutro miał czym podwieźć cię na uczelnię. Na którą masz?

– Na dziesiątą – odparła ostrożnie Iza. – Ale rano jeszcze będę musiała zajrzeć do domu, żeby przebrać się w coś świeżego. Więc musiałabym wyjść od ciebie najpóźniej wpół do dziewiątej…

– O tym jeszcze pogadamy – przerwał jej Majk, wprowadzając ją do kuchni. – Na dziesiątą… okej. Teraz najważniejsze, że uspokoiłaś się trochę i poprawił ci się humor, już nie wyglądasz jak blade widmo z trzęsącymi się łapkami – uśmiechnął się do niej. – To co? Czas na kolację, przez te nerwy pewnie od rana nic nie jadłaś… Mam rację? No właśnie. Ja zresztą też już jestem głodny. No to do roboty! Wstawiamy wodę na herbatę i robimy kanapki. Z czym wolisz, z pomidorem czy z ogórkiem kiszonym?