Anabella - Rozdział LXX (cz. 10) - De te fabula narratur

– Dziękuję, Iza – podjął cicho. – Zobaczysz, że tym razem cię nie zawiodę. Już nigdy cię nie zawiodę… przekonasz się. Powiedz, pewnie niedługo wracasz do Lublina? – zagadnął ostrożnie. – Masz już chyba zajęcia?

– Tak, wracam jutro – przyznała neutralnym tonem. – Zajęcia mam od środy, ale ostatnie trzy dni z konieczności zawaliłam, musiałam zostać w Korytkowie i uregulować kilka spraw. Ale jutro rano już jadę do Lublina, zajęcia mam dopiero na czternastą, więc zdążę dojechać. Wieczorem zresztą muszę już być w pracy.

– Zasiedziałaś się u tego Błaszczaka – zauważył Michał, zadowolony, że podjęła z nim normalną rozmowę. – Musi ci się nieźle tam pracować?

– Pracuje mi się cudownie – potwierdziła Iza, a jej twarz natychmiast rozświetlił delikatny uśmiech. – Anabella to jedno z moich najważniejszych miejsc na ziemi… mój drugi dom.

– Aż tak? – zdziwił się, krzywiąc się nieznacznie. – Widziałem, że super sobie radzisz jako kelnerka, masz wprawę i w ogóle… ale na dłuższą metę to chyba nie jest robota dla ciebie? Zasługujesz na coś więcej, na własny biznes, jak mówiłaś…

Urwał, przypomniawszy sobie, że w ten sposób pośrednio wchodzi na drażliwy temat działki, o której lepiej było nie wspominać. Mina Izy, która natychmiast spoważniała, również wskazywała na to jednoznacznie.

– Ale mniejsza o to – podjął szybko, niezadowolony z własnej gafy. – Cieszę się, że dobrze ci się pracuje u Błaszczaka, w sumie w czasie studiów najważniejsze jest mieć wolność finansową, nie? Więc jeśli typo w miarę dobrze ci płaci… – zawiesił głos, oczekując, że Iza podejmie temat.

Ona jednak nie odpowiedziała, a tylko znowu nieznacznie przyśpieszyła kroku. Zbliżali się już do jej domu, mijając oświetloną licznymi światłami bryłę hotelu Krzemińskich.

– A jak ci leci na studiach? – zmienił temat Michał. – Jesteś na drugim roku, dobrze zapamiętałem?

– Tak, na drugim – skinęła grzecznie głową.

– Nadal tak cię jara ten francuski?

– Aha. W tym względzie nic się u mnie nie zmieniło.

– A powiedz mi… byłaś już pewnie na jakiejś wymianie międzynarodowej? – zapytał ostrożnie. – We Francji… albo w Belgii?

Iza uśmiechnęła się z mimowolnym rozbawieniem, w lot chwytając aluzję, która odnosiła się do krążących po Korytkowie plotek na temat jej rzekomego związku z Victorem. A zatem owe pogłoski, niefortunnie puszczone w obieg przez Amelię, dotarły aż do Michała. To jasno pokazywało, jaką moc miała plotka w małej społeczności Korytkowa. Lecz skoro tak, to czy to nie była dobra okazja do pogłębienia dystansu, jaki chciała utrzymać względem Michała? Wystarczyło tylko nie zaprzeczyć.

– Nie – pokręciła głową. – Na Sylwestra byłam tylko parę dni w Liège, we wschodniej Belgii. Ale to nie była wymiana studencka, tylko prywatne zaproszenie od przyjaciół.

– Aha… – szepnął Michał i na kilka długich chwil znów zapadła niewygodna cisza.

Do jej domu zostało już tylko kilkadziesiąt metrów, z daleka widziała światło palące się w oknie kuchni. Amelia i Robert uwijali się tam już zapewne, zajęci przygotowywaniem kolacji. Nagle Iza z całego serca zapragnęła być już tam, w domu, z nimi. Zakończyć tę niewygodną rozmowę z Michałem, rozluźnić spięte nerwy, znaleźć się w bezpiecznym zaciszu rodzinnego salonu w towarzystwie ukochanych osób. Najzwyczajniej w świecie zjeść kolację i napić się kakao.

(c.d.n.)