Anabella – Rozdział LXX (cz. 11) - De te fabula narratur

– Nie wiedziałem, że masz przyjaciół w Belgii – podjął z najwyższą ostrożnością Michał. – To chyba jakaś świeża znajomość?

– Tak, dosyć świeża – przyznała beztrosko, z zadowoleniem obserwując coraz bardziej zmniejszającą się odległość do furtki jej domu. – Poznałam ich rok temu w Anabelli i od tamtej pory trzymamy regularny kontakt. A u ciebie jak idzie interes? – zmieniła zgrabnie temat, ruchem ręki wskazując w tył na jasno oświetlony budynek hotelu, który właśnie minęli. – Widzę, że macie całkiem spory ruch?

Michał, który słuchał jej z chmurną i niezadowoloną miną, ocknął się na ostatnie słowa i również zerknął w tamtą stronę.

– A tak, biznes idzie całkiem nieźle – przyznał szybko. – Na weekend majowy mamy już osiemdziesiąt procent rezerwacji, a na wakacje prawie pięćdziesiąt. Ludziom podoba się wizja odpoczynku na świeżym powietrzu, w dziczy na zadupiastym Podlasiu. Ojciec miał rację, muszę mu przyznać, że to był niegłupi strzał. Ale trzeba będzie pójść w tym jeszcze dalej, dlatego myślę o rozreklamowaniu naszej oferty hotelowej za granicą – spojrzał na nią znacząco. – A gdyby do tego dołączyć jeszcze jakąś francuską ofertę gastronomiczną…

Iza pokiwała głową.

– Masz rację, to chyba dobra droga rozwoju – przyznała uprzejmym, obojętnym tonem, zatrzymując się przy furtce swego domu, do której właśnie dotarli. – W ogóle akcenty z różnych kuchni świata to zawsze ciekawy chwyt reklamowy. A teraz wybacz, Misiu, ale muszę już iść. Wolałabym nie spóźnić się na kolację, to ostatni wieczór przed moim wyjazdem i chciałabym w całości spędzić go z rodziną.

– Jasne – pokiwał skwapliwie głową Michał, wyciągając do niej rękę. – Dzięki za rozmowę, Iza. Nie będę cię już dłużej zatrzymywał… Dasz mi łapkę na pożegnanie?

Iza zawahała się na ułamek sekundy, ale podała mu rękę. Ku jej zaskoczeniu Michał natychmiast chwycił ją w obie swoje, po czym schylił się i namiętnie przylgnął do niej ustami. Ciepły i miękki dotyk jego warg sprawił, że po karku dziewczyny przebiegł delikatny dreszcz… Szybko wycofała dłoń i położyła ją na żelaznej klamce furtki.

– Muszę już iść – powtórzyła szeptem.

– Spotkamy się w Lublinie? – zapytał również szeptem Michał. – Nie mówię, że od razu… ale za jakiś czas? Będę mógł do ciebie zadzwonić?

– Okej – skinęła głową. – Za jakiś czas.

– Dobrze, Iza – zgodził się natychmiast, a jego błękitne oczy błysnęły hipnotyzującym blaskiem w zapadłym już mroku. – Dziękuję ci, kochanie. Dobrej nocy.

– Dobranoc, Misiu – wyszeptała, po czym, nie oglądając się za siebie, weszła na swoje podwórko, zamknęła za sobą furtkę i spokojnym krokiem ruszyła w stronę domu.

Michał śledził ją wzrokiem, dopóki nie zniknęła we wnętrzu ganku i nie zatrzasnęły się za nią drzwi. Wtedy on również odwrócił się i odszedł w stronę jaśniejącego światłami hotelu, po drodze w zamyśleniu kopiąc przed sobą butem mały kamyk, który zawieruszył mu się pod nogami i który dopiero nieopodal hotelu odskoczył mu w trawę. Wówczas wytrącony z rytmu Michał zatrzymał się i zawahał, a następnie odwrócił się powoli i na powrót wbił wzrok w oświetlone, widoczne już teraz z daleka okna domu Izy.

Obserwujący go z okna recepcji ojciec, który czekał tu na niego od dobrej godziny, jeszcze przez kolejny kwadrans podejrzliwym wzrokiem patrzył na odwróconego do niego plecami, stojącego nieruchomo na skraju przedhotelowego placu syna, który, zapatrzony gdzieś przed siebie, od czasu do czasu odgarniał sobie dłonią falę włosów z czoła. Wreszcie Michał przecknął się nagle jak wyrwany z głębokiego snu, po czym, nie rozglądając się już na boki, szybkim, energicznym krokiem przemierzył zastawiony samochodami hotelowych gości plac i głównymi drzwiami wszedł do budynku.