Anabella - Rozdział LXX (cz. 3) - De te fabula narratur

– Pogadaj ze mną, Iza – ciągnął Michał, pochylając się ku niej, by odszukać wzrokiem jej oczy, lecz nie próbując jej dotykać. – Tylko kilka minut… proszę.

– O czym mielibyśmy rozmawiać? – zapytała chłodno, skrupulatnie unikając jego wzroku.

– O wszystkim po kolei – odparł żywo. – O tych wszystkich nieporozumieniach i niedomówieniach… o tym, co było, co się stało… i po prostu tak ogólnie… o nas.

Iza uśmiechnęła się leciutko.

– O nas? – powtórzyła z nutką drwiny w głosie.

– Tak, o nas – podchwycił z poważną miną. – Nie chcę, żeby to wisiało między nami w jakimś głupim niedomówieniu, muszę z tobą porozmawiać, wreszcie to wyjaśnić. Muszę, Izka – dodał z naciskiem, zbliżając twarz do jej twarzy, aż poczuła na niej ciepło jego oddechu. – Muszę, bo inaczej oszaleję!

Iza nie cofnęła się tym razem, lecz stała nieruchomo, bez słowa, wpatrzona w trawiasty brzeg drogi wiodącej na cmentarz. Źdźbła poruszały się delikatnie przy podmuchach ciepłego wiaterku, a w niektórych z nich odbijały się ostatnie promyki słońca, barwiąc je na dziwny, pomarańczowo-brunatny kolor. Do jej nozdrzy doleciała ulotna mgiełka zapachu korzennych perfum…

– Przyszedłem tu specjalnie za tobą – ciągnął przyciszonym głosem. – Widziałem z okna w hotelu, że idziesz z kwiatkami na cmentarz, i poszedłem twoim śladem. Ale nie chciałem ci przeszkadzać, kiedy byłaś na grobach, dlatego poczekałem tutaj. Bardzo mi zależy na chwili rozmowy. Od dwóch miesięcy właściwie myślę tylko o tym.

Iza pokręciła głową przecząco.

– Wybacz – odparła spokojnie, na chwilę podnosząc na niego oczy i obojętnym wzrokiem omiatając jego twarz. – Miło cię widzieć, ale ja… muszę już wracać, na dwudziestą obiecałam być w domu na kolację.

– Jasne – zgodził się natychmiast i odsunął się nieco na bok, odsłaniając jej drogę. – Ja przecież też idę w tamtą stronę. Odprowadzę cię na chatę i pogadamy po drodze, okej?

Iza nie znalazła dyplomatycznej odpowiedzi na tę propozycję, dlatego, nie chcąc wykazać się skrajną niegrzecznością, przemilczała ją i po prostu ruszyła przez pola w stronę zabudowań Korytkowa. Michał towarzyszył jej jak cień, dotrzymując jej dość pośpiesznego ale spokojnego i równego kroku. Przez pierwszych piętnaście lub dwadzieścia metrów panowało niewygodne, ciężkie jak ołów milczenie, a pustka w głowie Izy pogłębiła się jeszcze bardziej, aż do granic absurdu.

Czy naprawdę Michał szedł tuż przy niej? A może to był tylko figiel jej wyobraźni? Gdyby nie szelest piasku pod stopami, byłaby skłonna w to uwierzyć. W tej trudnej chwili, w przedziwnym, czerwonawym oświetleniu ostatnich promieni zachodzącego słońca, na pustej, piaszczystej drodze wijącej się wśród korytkowskich pól i łąk, wszystko było takie nierealne… do tego stopnia nierealne, że Iza nie potrafiła w żaden sposób zebrać myśli. Zdawało jej się, że oto znajduje się w jakiejś nieokreślonej, niemożliwej do zdefiniowania przestrzeni… jakby nie była sobą, lecz istniała gdzieś obok… obok siebie i obok niego… gdzieś daleko stąd…

– Jesteś na mnie zła, prawda? – zagadnął w końcu Michał cichym, nieswoim głosem.

Iza drgnęła i odruchowo przyśpieszyła kroku, znów nie umiejąc ad hoc znaleźć odpowiedzi na tak postawione pytanie. Czy była na niego zła? Chyba nie… po prostu nie chciała z nim rozmawiać. Nie chciała już dłużej rozdrapywać ran i angażować myśli w coś, co nie miało sensu ani racji bytu. A przede wszystkim nie chciała mieć nic wspólnego z rodziną Romana Krzemińskiego. Tak, to był w tej chwili najważniejszy argument. Nie chciała znać ani tego człowieka, ani nikogo, kto był z nim związany, a Michał niestety był jego rodzonym synem.

– Wiem, że jesteś – podjął, z jej reakcji wnioskując, że nie doczeka się odpowiedzi. – Widzę przecież. Ale proszę cię, Iza, daj mi to wyjaśnić. Wiem, że wtedy, w Lublinie, zachowałem się wobec ciebie po chamsku… w ogóle już nieraz tak było… wiem. Ale przemyślałem to i bardzo źle się z tym czuję. Tak naprawdę to od tamtego czasu nie mogę przestać o tym myśleć… nie mogę się od tego uwolnić…

Umilkł, jakby nie wiedział, co ma dalej mówić, i znów szli w milczeniu, mijając po obu stronach drogi rozległe pola rozświetlone krwistym blaskiem zachodzącego słońca. Iza szła jak automat, nie próbując analizować jego słów, a jedynie mechanicznie zapisując je w pamięci. Teraz nie miała siły ani odwagi, żeby się nad nimi zastanawiać… pomyśli o tym później… jak już będzie w domu.

(c.d.n.)