Anabella - Rozdział LXX (cz. 4) - De te fabula narratur

– Wtedy u Błaszczaka zachowałem się jak idiota – podjął ostrożnie Michał po kolejnych kilkudziesięciu sekundach ciężkiej ciszy. – Dopiero potem to do mnie dotarło. W tym sensie, że to ty miałaś rację, bo miałaś prawo mi nie wierzyć, a ja nie powinienem reagować w taki sposób. Przepraszam cię za to, Iza – dodał ciszej. – Wybacz mi, że byłem takim chamem. Postaram się jakoś to naprawić.

Iza zwolniła na chwilę kroku i pokręciła głową.

– To nie ma znaczenia, Misiu – odparła smutno. – Tu już niczego nie da się naprawić.

– Ale dlaczego? – podchwycił żywo, jakby ucieszony faktem, że w ogóle się do niego odezwała. – Powiedz mi, dlaczego nie, Iza? Chodzi ci o tę aferę z moim starym?

– Też – przyznała lakonicznie, znów przyśpieszając kroku.

– Bzdura! – prychnął Michał, ruszając za nią, by dotrzymać jej tempa. – Moim starym się nie przejmuj, to w ogóle nie jest temat, Iza. Wiem, że naświrował jak zwykle, ale przecież wszystko da się ogarnąć. Zobaczysz, jedno twoje słowo i ustawię go tak, że będzie chodził jak w zegarku. Dopilnuję, żeby nigdy więcej nie zrobił ci przykrości.

Iza uśmiechnęła się z politowaniem. Czy Michał żartował sobie z niej, świadomie chciał zamydlić jej oczy, czy naprawdę był taki niedoinformowany? Nie wiedział, że jego ojciec knuje z lubelskim milionerem przeciwko niej i jej rodzinie? Naprawdę nie miał pojęcia o tym, jak daleko zaszedł ten konflikt? Wszak od dziesięciu dni zarówno ona, jak i kilka innych osób, w tym głównie Pablo i jego kolega z Radzynia, prowadzili intensywne działania w celu odparcia spodziewanego ataku Krawczyka, który sam otwarcie przyznał, że współpracuje z Romanem Krzemińskim. I dla Michała to w ogóle nie był temat? Kpił sobie z niej? Przecież niemożliwe, żeby ojciec nie wtajemniczył go choć trochę w swoje ciemne sprawki!

„Kłamiesz, Misiu, znowu kłamiesz” – pomyślała smutno. – „Jeszcze nigdy w życiu nie powiedziałeś mi ani słowa prawdy…”

– Iza, posłuchaj – podjął poważnym tonem Michał, po jej minie widząc, że nie będzie mu łatwo ją przekonać. – Ja wiem, że ty mi nie wierzysz, nie ufasz i że moje słowo jest dla ciebie gównem. Rozumiem to, sam sobie na to zasłużyłem. Ale chciałbym jakoś to naprawić… zacząć od nowa… Bo widzisz… każdemu zdarza się, że w pewnym momencie dochodzi do ściany, dostaje bejsbolem po łbie i zmienia myślenie. Otwierają mu się oczy i mózg zaczyna pracować, dochodzi do wniosku, jaki był ślepy i głupi. Miałaś tak kiedyś? Bo ja to mam teraz. Dzięki tobie – dodał miękkim, łagodnym tonem. – Właśnie dzięki tobie, Izulka…

Choć ton ów oraz dawne zdrobnienie jej imienia sprawiły, że po ciele przebiegły jej znajome ciarki, Iza w mgnieniu oka opanowała się i znów pokręciła głową. Tylko tego brakowało, żeby teraz mu uległa! Jakże tanie były te jego standardowe chwyty i bajery! Czyż nie tych samych lub podobnych słów używał przed niespełna rokiem w pubie na lubelskiej starówce? Pamiętała przecież każde z nich, tak wyraźnie, jakby na wieki wyryło się w jej mózgu niczym na kamiennej tablicy. Ech, głupi jestem!… dopiero teraz widzę, ile straciłem… Będziemy w stałym kontakcie, a jak wrócę z Korytkowa, to nadrobimy sobie stracony czas… Tak… Czas bardzo szybko pokazał, co zostało z tamtych słodkich obietnic.

– Dzięki mnie? – zdziwiła się uprzejmie. – A co ja mam tutaj do powiedzenia? Chyba nic. Jeśli już, to do takiej refleksji skłonił cię raczej ktoś inny… ktoś o imieniu Sylwia, o ile dobrze pamiętam.

Imię swojej dawnej konkurentki wymówiła z lekkim przekąsem, lecz spokojnie i bez niechęci, w formie stwierdzenia faktu. Czym zresztą miałaby się ekscytować? Postać Sylwii nie budziła już w niej emocji, wręcz czuła względem niej coś w rodzaju podziwu, Sylwia bowiem nie dała się omamić pustym obietnicom Michała i wiedziała, jak się zachować – wszak ona pierwsza rozmawiała z nim tak, jak na to zasługiwał. W pewnym sensie nawet jej tym zaimponowała.

(c.d.n.)