Anabella - Rozdział LXX (cz. 8) - De te fabula narratur

Stopniowo myśli o Izie opanowały jego umysł i podświadomość do tego stopnia, że sam był na siebie o to zły, instynktownie wyczuwając, że oto niepostrzeżenie traci wolność, którą zawsze tak bardzo sobie cenił. A jednak nie miał na to wpływu… Im większy dystans trzymała względem niego ta dziewczyna, tym większe rodziło się w nim pragnienie odbudowania spalonego mostu, zbliżenia się do niej na nowo i odzyskania jej względów, o które nigdy wcześniej nie musiał zabiegać, mając je za darmo, i które, jak dopiero teraz zaczynał rozumieć, chyba zbyt pochopnie zlekceważył.

Po zaledwie kilku tygodniach od ostatniego spotkania z Izą na uczelni Michał doszedł do etapu, kiedy myśli o niej stały się rodzajem obsesji. W przeszłości zdarzało mu się już popadać w takie stany ducha z powodu kobiet, które chciał zdobyć, a które stawiały mu opór, jednak po pierwsze nigdy nie trwało to długo, a po drugie obsesja ta zawsze była powiązana z pierwszym etapem znajomości i naturalną aurą tajemniczości osoby jeszcze nieznanej, fascynującej swoją nowością, podczas gdy Izę znał od dzieciństwa i nawet przez jakiś czas był z nią w związku. W związku, który sam zakończył, i to w dość nieelegancki sposób – jak zresztą wiele innych.

Zważywszy, że Michał nie miał w zwyczaju odświeżać zakończonych relacji, po rozstaniu uznając ich potencjał za definitywnie wyczerpany, obecnie miał pełną świadomość, że ów mentalny powrót Izy w sferę jego pragnień był co najmniej dziwny, a na pewno znaczący. Jednak po raz pierwszy w życiu nie miał nad tym żadnej kontroli. Z dnia na dzień coraz wyraźniej uświadamiał sobie, jak bardzo zależało mu na kontakcie z nią, i coraz mocniej pragnął znowu ją zobaczyć, choćby na krótką chwilę i z daleka. Przelotne spotkanie w Wielkanoc pod korytkowskim kościołem, kiedy dziewczyna nawet nie zauważyła go w tłumie, było dla niego jak cios maczugą między oczy.

Przez kolejnych parę dni zaniepokojona matka obserwowała u ukochanego jedynaka dziwne objawy wyłączenia uwagi i rozkojarzenia, a także narastającego podenerwowania, które wreszcie osiągnęło taki stopień natężenia, że nie tylko ona, ale i jej mąż na wszelki wypadek schodzili mu z drogi. Nie chcieli zrażać go do siebie na kolejne tygodnie i miesiące, tym bardziej że w poświąteczny piątek, kiedy mechanik z Małowoli miał wreszcie oddać mu jego naprawione BMW, Michał planował wrócić do Lublina. Wściekły, że awaria auta na kilka dni uziemiła go w Korytkowie, czekał na ten wyjazd z takim zniecierpliwieniem, że rodzice nie posiadali się ze zdumienia, kiedy w piątkowy poranek nagle i niespodziewanie oświadczył im, że jednak zostaje w domu aż do niedzieli.

Powód? Nikt nie mógłby się go domyślić. Któż bowiem byłby w stanie skojarzyć owo dziwne przesunięcie daty wyjazdu z czwartkową wizytą Maliniakowej, która przyszła poplotkować z Krzemińską przy popołudniowej kawie? Albowiem to właśnie Maliniakowa wspomniała mimochodem, że „ta mała bezczelna Wodnicka” nadal jest w Korytkowie i podobno zostaje do niedzieli. Michał, dotąd pewien, że Iza bezpośrednio po świętach wróciła do Lublina, usłyszał to przypadkowo, przechodząc obok otwartych drzwi salonu, i od tamtej chwili w jego głowie tkwiła tylko jedna myśl – zobaczyć ją! Zobaczyć ją właśnie tutaj, w Korytkowie… w rodzinnych stronach, z którymi wiązało się tyle wspólnych wspomnień… wyczekać na odpowiedni moment i w kontrolowany sposób doprowadzić do spotkania… porozmawiać z nią… naprawić choć jeden zawalony most…

I oto stała przed nim, dumna i wyniosła, z oczami ciskającymi gromy, tak urzekająca w zapadającym zmroku, że jej widok aż zapierał mu dech. Jakże chętnie chwyciłby ją w ramiona! Przytuliłby ją do siebie, wpiłby się ustami w jej usta… na nowo poczułby ich smak, którego kiedyś tak bezmyślnie nie doceniał… Chyba jeszcze nigdy nie pragnął tego tak bardzo jak dziś!… Lecz niestety musiał pozostawić to tylko w sferze pragnień. Ryzyko, że dostanie za to w twarz, było zbyt duże, nie mógł też abstrahować od jej słów, którymi miażdżyła go już po raz kolejny, w stanowczych terminach oznajmiając mu, że między nimi wszystko skończone. Co prawda Michał nie dowierzał jej, po drobnych sygnałach w jej zachowaniu odgadywał bowiem, że przynajmniej do pewnego stopnia grała, jednak nie zmieniało to faktu, że od dwóch miesięcy rzeczywiście unikała kontaktu z nim jak ognia… do tego stopnia, że wcale nie mógł mieć pewności, czy nawet przy największym zaangażowaniu uda mu się odzyskać to, co tak nieopatrznie i głupio utracił.

(c.d.n.)