Anabella – Rozdział LXXI (cz. 10)

– Tak, Edek, to jest Nana – pokiwał głową Majk. – Księżniczka Nana na swoim zaczarowanym rumaku pełnej krwi arabskiej. Chodźmy, pokażesz jej swoją komnatę – dodał, skręcając za Lodzią do pokoiku Edzia z przytupem naśladującym chód konia, co dzieci przyjęły wybuchami radosnego śmiechu. – Wasz koń zawsze do usług! Ooo… Edek, ale masz tu fajnie!

Ania wymieniła niezadowolone spojrzenia z matką.

– Tośka jest niegrzeczna – oznajmiła, kręcąc głową. – W ogóle się mnie nie słucha!

– Prawda! – westchnęła pani Lewicka. – I czepiła się tego Michasia, że aż mi go szkoda.

– Spokojnie, on to lubi – machnęła ręką Ania. – Sam ją nauczył, że jest jej koniem, więc ma za swoje. Ale ona nie może się tak zachowywać. Wieczorem poważnie sobie z nią porozmawiam! A tamci gdzie znowu wyłażą? – zdumiała się, zerkając w przeciwległą stronę holu, gdzie Pablo, Jean-Pierre i Lucas wspinali się właśnie kolejno po drewnianej drabince i wyłazem w suficie wychodzili na dach. – Jeszcze stamtąd pospadają, wariaci!

Iza i Victor, którzy weszli na piętro na końcu, w milczeniu przysłuchiwali się tym rozmowom, jednocześnie rozglądając się po wnętrzu poddasza.

– Podoba ci się taki dom, Isabelle? – zagadnął Victor.

– Bardzo – uśmiechnęła się. – Mnóstwo miejsca, wszystko ładnie rozplanowane, a do tego ten elegancki dobór kolorów… Widać tu i damską, i męską rękę, tak powinno być.

– Chciałabyś podobnie urządzić swój własny dom?

– Podobnie? – zastanowiła się Iza. – Nie wiem, Vic… Na razie mój dom to małe, jednopokojowe mieszkanko w starej kamienicy, z oknami wychodzącymi na ciemne podwórze, więc na pewno będę musiała urządzić je na jasno, nie mogę pozwolić sobie na takie odważne zestawienia kolorów. Poza tym chciałabym, żeby było w ciepłych barwach. Błękit jest piękny, ale jednak chłodny, a ja w moim domu chciałabym widzieć namiastkę słońca.

– Twój dom zawsze będzie pełen słońca – odparł cicho Victor, zatrzymując się tuż przed progiem pokoju Edzia i spoglądając jej w oczy. – Ponieważ ty sama nim jesteś, Isabelle…

Iza szybko odwróciła oczy i nie komentując tych słów, weszła do pokoju, w którym trwała ożywiona wymiana uwag i żartów.

– My już to wszystko widzieliśmy, prawda, Stasiu? – perorowała matka Ani i Pabla, zwracając się do milczącego stoicko męża. – Pawełek już raz nas tu przywiózł, żeby się pochwalić. Ale pokoik Edzia wtedy jeszcze był przed malowaniem!

– Bardzo mi się podoba, Lea – oznajmiła Ania, rozglądając się po przytulnej przestrzeni. – Widać, że zagospodarowane z głową. Chociaż ostateczny werdykt wydam dopiero, jak będą meble, bo od nich jednak dużo zależy, jeśli chodzi o końcowy efekt!

– A gdzie będzie stało jego łóżeczko, ciociu? – dopytywała Tosia, przechylając się do tyłu przez ramię Majka.

– Tu, pod ścianą – wskazała z uśmiechem Lodzia. – Zawiesimy mu na niej obrazki z samolotami, które dostał od wujka Majka. Przez niego chyba kiedyś naprawdę zostanie pilotem!

– Pracujemy nad tym, proszę pani – przyznał wesoło Majk. – Co nie, Edek?

– Nana! – zaśmiał się Edzio, nie odrywając rozpromienionych oczu od Tosi.

– Nie zaczepiaj starszych kobiet, mały łapserdaku! – zgromił go żartobliwie Majk, na co Edzio wybuchnął jeszcze głośniejszym śmiechem i wczepiwszy rączkę w jego bujną czuprynę, pociągnął ją z całej siły. – Auu! Ty bandziorze! Puszczaj! Nie wolno ciągnąć konia za grzywę!

– Edi, puść! – zawołała Lodzia, podbiegając do nich i próbując wyplątać zaciśniętą piąstkę synka z włosów Majka. – Chcesz oskalpować wujka?

Do ratowania czupryny Majka z rąk łobuzersko roześmianego Edzia włączyła się po chwili również Ania, co sprawiło, że cała grupka ze śmiechem i tumultem stłoczyła się w jednym kącie pokoju. Rozbawiony Victor również podszedł do nich, z zaciekawieniem obserwując scenę poskramiania chłopca, który teraz dla zabawy oburącz chwycił włosy Majka i zacisnąwszy na nich piąstki, szarpał je z całych sił, piszcząc z frajdy i radości.

– Ty hultaju! – śmiał się Majk. – Puszczaj! Czekaj no, zapłacisz mi za to!

Stojąca pod oknem Iza przyglądała im się ukradkiem, zwłaszcza w chwili, gdy Lodzia wreszcie zdołała skutecznie przytrzymać rączki Edzia, zaś Ania wsunęła dłoń w potargane włosy Majka i ze śmiechem zabrała się za doprowadzanie ich do ładu.

– No, pokaż, rumaku, poprawię ci tę grzywę! – wołała wesoło, wygładzając mu na głowie kolejne zmierzwione kosmyki. – Tośka, pomóż mi! Trzeba ogarnąć fryzurę twojego wujka wariata!

(c.d.n.)