Anabella – Rozdział LXXI (cz. 13)

Iza natychmiast przypomniała sobie rozmowę z Anią w Bressoux na temat Majka i skrzywiła się nieznacznie.

– I nie chodzi mi o to, żeby o nim plotkować ani nic takiego – zaznaczyła czym prędzej pani Lewicka. – Nie myśl tak, dziecko, po prostu martwię się o niego. Przyjaźniłam się przez lata z Helenką, jego mamą, do tej pory często ze sobą rozmawiamy, chociaż tylko przez telefon, bo ona nie mieszka już w Lublinie. Czasami spotykam się też z jej mamą, a jego babcią, starszą panią Irenką… Helenka prosi mnie, żebym o niej nie zapominała, to i nie zapominam, zawsze bardzo ją lubiłam i szanowałam, więc i teraz chętnie się spotykamy.

Iza pokiwała głową z uśmiechem, jaki zawsze mimowolnie wybiegał jej na wargi, gdy ktoś wspominał babcię Majka – osobę dla niej całkowicie nieznajomą, lecz dziwnie jej bliską, choćby z racji faktu, że już kilka razy nosiła na sobie jej seledynową koszulę nocną, co samo w sobie było okolicznością równie osobistą co zabawną.

– I żebyś ty widziała, jak ona się modli za tego chłopca! – westchnęła pani Lewicka, znów wskazując głową w stronę Majka. – To jej ukochany wnuk. Dobry chłopiec, pracowity i zaradny, tylko w życiu osobistym poszedł nie tą drogą, co trzeba. Ale pani Irenka nie poddaje się, ciągle ma nadzieję, że on się jeszcze opamięta, byle tylko dużo się za niego modlić. Więc i ja jej w tym pomagam, tak jak ona kiedyś pomagała mnie, kiedy i mój Paweł takie głupoty wyprawiał. No wiesz… dziewczyny… jedna za drugą, coraz to nowe, bez żadnych poważnych zamiarów. A Helenka tak przez to cierpi! I jej mama też, bo wiadomo, że wszystkie chciałybyśmy, żeby i Michał trafił na jakąś dobrą dziewczynę, taką jak nasza kochana Lea… i żeby w końcu się ustatkował, zaczął żyć jak człowiek. Helenka czeka na to od lat. Jej jedyne dziecko! Kiedyś to nawet miałam taką cichą nadzieję, że on i moja Ania… zdawało mi się, że mieli się ku sobie i z serca im błogosławiłam…

Urwała, jakby zawstydzona własnymi słowami, po czym pokręciła głową i machnęła ręką. Iza poczuła, że serce zaczyna jej mocno bić, po czym ściska się… ściska się mocno… coraz mocniej i boleśniej…

– Ale nieważne – podjęła kobieta. – Teraz to już po nic tak mówić, a zresztą tak mi się pewnie tylko wydawało. W każdym razie nieraz rozmawiamy sobie z panią Irenką – zmieniła szybko temat – i razem się za niego modlimy. I ona od lat ciągle zafrasowana, że nic te modlitwy nie dają, bo chłopak nic a nic do serca sobie tego nie bierze. Tyle razy go prosiła, tłumaczyła… to się tylko śmiał. I dopiero ostatnio tak jakby pojawiło się światełko w tunelu – zniżyła głos. – Tylko że to nadal takie niewiadome i niepewne…

Iza milczała, starając się nie pokazać po sobie, jak doskonale czyta między liniami tej mętnej opowieści. Myśl o tym, że cała bojówka starszych pań modli się za Majka w intencji tego, by ułożył sobie życie, z jednej strony była wzruszająca, a z drugiej zabawna, łatwo bowiem można było sobie wyobrazić, z jakim poczuciem humoru on sam podszedłby do tej informacji.

– Ale już chodźmy, chodźmy, dziecinko, bo będą się tam o nas martwili – dodała ciepło pani Lewicka, ujmując ją pod ramię i prowadząc w stronę drzwi. – Będę czekać na twój telefon, bardzo bym się ucieszyła, gdybyś czasami do mnie zajrzała. A co do Victorka – dodała poufnie, kiedy schodziły już powoli po schodach – to nie przejmuj się tym, że wszyscy tak ci go stręczą i wmawiają. To wszystko dlatego, że on sam ciągle o tym mówi, ale przecież ty masz swój rozum i swoje serce, a serce zawsze w takich sprawach najlepiej podpowie.