Anabella - Rozdział LXXI (cz. 4) - De te fabula narratur

Nadal nie wierząc w ani jedno słowo Michała, zastanawiała się właściwie tylko i wyłącznie nad tym, czy dobrze zrobiła, dając mu szansę na udowodnienie jej, że jego intencje są czyste. Czy nie lepiej byłoby radykalnie uciąć kontakt i raz na zawsze zakończyć te kłamstwa? Jaki był sens przedłużać tę agonię? Wszak i tak nic nigdy z tego nie wyniknie, a jedynie może przysporzyć jej dodatkowego, niepotrzebnego cierpienia. Tym bardziej, że do kwestii jej osobistej relacji z Michałem dochodziła jeszcze sprawa jego ojca, a pośrednio i Krawczyka… Rozważając te okoliczności, Iza momentami szczerze żałowała, że była wobec niego zbyt miękka, wręcz miała sobie za złe ową niefortunną słabość, która wynikła po części z jej sentymentalnych wspomnień z przeszłości, a po części z atmosfery chwili. Prawda bowiem była taka, że uległa prośbom Michała nie tylko po to, by dać sobie czas na głębsze przemyślenie sytuacji, ale też poniekąd z przyzwyczajenia, nie umiejąc odmówić temu, który od kilkunastu lat stanowił dla niej epicentrum wszechświata.

I tu zaczynała się prawdziwa refleksja, która od kilku dni szarpała jej duszę. Tym razem, wbrew słowom i prośbom Michała, Iza zupełnie nie brała pod uwagę odbudowy ich relacji, gdyż w to już nie wierzyła i świadomie zamykała się na taką możliwość, nie pozwalając sobie na niebezpieczne wskrzeszanie płonnych nadziei. To zresztą było wykluczone również z przyczyn obiektywnych, z racji współpracy jego ojca z Krawczykiem, która przesądzała o tym, iż ich rodziny były teraz otwartymi wrogami. Jednak na sercu ciążyło jej coś znacznie gorszego, a mianowicie niepewność związana z własnym stanem uczuć. Uczucia te bowiem coraz bardziej przypominały gęstą mgłę, niemożliwą do objęcia umysłem i mącącą zmysły do tego stopnia, że chwilami Iza sama nie była w stanie określić, czy nadal kocha Michała, czy raczej nienawidzi go do szpiku kości za tę kolejną próbę kłamstwa i manipulacji.

Momentami łapała się na myśli, że zdecydowanie wolałaby tę drugą opcję i że chyba nawet jest na prostej drodze do jej osiągnięcia – że wystarczyłby niewielki wysiłek woli, by definitywnie wyrzucić go z serca. Jednak wtedy natychmiast na pamięć wracał jej hipnotyzujący blask jego błękitnych oczu… jego twarz… usta, za którymi tęskniła przez tyle długich lat… zarys jego ramion i całej sylwetki… zapach jego korzennych perfum niesionych wiatrem po korytkowskiej łące… I wtedy zdezorientowana Iza znów wracała do punktu wyjścia, szarpana niepewnością co do własnych uczuć i pragnień, z nieprzyjemnym poczuciem, że oto znajduje się w pułapce, a do tego sama nie wie, czy na pewno chce z niej wyjść.

Stan ten był tak męczący, że dziewczyna z ulgą przyjmowała na siebie każdy obowiązek, który tylko pozwalał jej skupić myśli na czymś innym. Tak było na uczelni, w pracy, a teraz też w rozmowie z Lodzią, bowiem perspektywa wizyty Belgów napinała do granic możliwości jej plan działania od jutra aż do niedzieli. Okoliczność ta pozwalała jej na ten czas metodycznie odsunąć od siebie myśli o Michale, zatem Iza byłaby dziś w pełni usatysfakcjonowana, gdyby nie myśl o Majku, którego tak bardzo zrobiło się jej żal…

„Ale to nic, Michasiu” – mówiła do niego w myślach, zamykając drzwi mieszkania i schodząc po zniszczonych schodach na parter z dwoma workami śmieci w rękach. – „To wszystko minie jak sen, zobaczysz. Poradzimy sobie z tym oboje, i ty, i ja. W końcu nie po to mamy naszą terapię, żeby nie przebrnąć obronną ręką przez najgorsze pola minowe. Fakt, że w najbliższych dniach i tygodniach będzie nam bardzo ciężko… tobie z powodu Ani, mnie z powodu Misia… ale nie poddamy się tak łatwo, bo to przecież nie w naszym stylu. Prawda, szefie?” – uśmiechnęła się. – „Oboje jesteśmy ludźmi czynu, którzy walczą do końca i nigdy się nie poddają. Więc nie poddamy się. Przejdziemy przez to razem… jak zawsze.”