Anabella – Rozdział LXXI (cz. 6) - De te fabula narratur

– Ja chcę jechać z wujkiem Majkiem! – oznajmiła stanowczo Tosia, tupiąc nóżką obutą w czerwony lakierowany półbucik. – Mamusiu, proszę! Z wujkiem Majkiem!

Towarzystwo zebrane przy trzech samochodach zaparkowanych pod blokiem Lodzi i Pabla zgodnie roześmiało się na widok jej komicznie naburmuszonej minki. Wzruszony tym publicznym wyróżnieniem i dowodem sympatii Majk przykucnął przed dziewczynką i zapraszającym gestem wyciągnął ku niej ramiona, na co ona natychmiast podskoczyła, obłapiając go za szyję. Gest ten jeszcze bardziej rozbawił zebranych, którzy nagrodzili go kolejną salwą śmiechu połączoną z brawami.

– Widzicie? Moja księżniczka życzy sobie jechać ze mną! – oznajmił wesoło Majk, podnosząc się do pionu z Tosią na rękach. – Dołączam do jej wniosku i uniżenie proszę Jej Wysokość Mamę o pozwolenie na ten zaszczyt!

W tym miejscu zwrócił się do Ani, schylając się przed nią w teatralnym ukłonie, który wszyscy skwitowali jeszcze większym śmiechem. Rozbawiona Ania wyciągnęła rękę i przyjacielskim gestem poczochrała go po włosach.

– Ech, łobuzy! – zaśmiała się, żartobliwie grożąc palcem Tosi. – Jedno warte drugiego! No i jak tu się nie zgodzić? Chéri, il faudra installer son siège enfant dans la voiture de Michel * – dodała, zwracając się do męża i wskazując mu ciemnozielonego opla Majka. – Widzieliście, jaka mała terrorystka? Tylko wujek Majk i wujek Majk! Od dwóch lat zachodzę w głowę, czym on ją przekupił!

– Urokiem osobistym! – zapewnił ją wesoło Pablo, który właśnie zakończył montowanie w błękitnym samochodzie Lodzi fotelika dla Edzia. – To nic nowego pod słońcem, Majk od zawsze tak działa na kobiety!

– Raczej lodami z truskawkami, balonikami i innymi bajerami – pokiwała pobłażliwie głową Ania. – Przepraszam cię bardzo, braciszku, ale na działanie męskiego uroku osobistego w przypadku Tosi jest jeszcze za wcześnie. Przynajmniej taką mam nadzieję… Tosieńko, zgoda, pojedziesz z wujkiem Majkiem – zwróciła się do córki – ale pod warunkiem, że będziesz grzeczna, dobrze? Żeby mama i tata nie musieli się za ciebie wstydzić!

– Będę grzeczna, mamusiu – obiecała z powagą Tosia, jeszcze mocniej oplatając małymi ramionkami szyję Majka.

– Aniu, to może ty byś pojechała z nimi? – zaproponowała matka Ani i Pabla trzymająca na rękach małego Edzia, który rozglądał się wokół z ciekawością. – Gdyby Tosi czegoś było trzeba, to Michał sam sobie nie poradzi, musi przecież prowadzić samochód.

– Jeszcze dwie osoby powinny jechać z Majkiem – przyznał Pablo. – Taka była umowa, po cztery na samochód. To co, jedziesz z nimi, młoda? – zagadnął do siostry. – Ja zabieram Jean-Pierre’a, musimy pociągnąć nasz zaczęty temat – tu mrugnął porozumiewawczo do szwagra, który zaśmiał się na to i pokiwał głową. – Mama i tata jadą z Edim i z Leą, fotelik już gotowy… Decydujcie się szybko, bo czas leci, to przecież tylko piętnaście minut drogi.

– Okej – skinęła głową Ania. – Pojadę z Majkiem i z Tosią. Kto jeszcze z nami? Lucas?

– Nie! Ja chcę jechać z ciocią Isabelle! – oznajmiła nagle stanowczym głosikiem Tosia, wskazując paluszkiem na Izę stojącą skromnie z boku w towarzystwie Victora i Lucasa. – Z wujkiem Majkiem i z ciocią Isabelle!

Majk uśmiechnął się leciutko, przechylił głowę i ucałował Tosię w ciemne loczki.

– Ach! – roześmiała się Ania. – No i sami popatrzcie, jaka łobuziara! Rządzi nami, jak chce! No dobrze, chodź, Iza! – dodała, podbiegając do Izy i pociągając ją za rękę. – Zostałaś wytypowana do towarzyszenia w aucie mojej nieznośnej córce! Ale, Tosiu, skoro ciocia Isabelle jedzie z wami, to i Victor! – zastrzegła, na co dziewczynka pokiwała głową na znak łaskawej zgody. – Nie możemy ich rozdzielić nawet na pięć minut!

Iza, choć pozwoliła Ani pociągnąć się w stronę opla, zerknęła z niepokojem na Majka i bez przekonania pokręciła głową.

– Tosiu, a może jednak mamusia pojedzie z wami? – zapytała łagodnie, zwracając się do dziewczynki.

Tosia stanowczo pokręciła główką.

– Nie – oznajmiła z uporem. – Ja chcę z tobą!

– No dobrze – szepnęła.

– Nie ma czasu na negocjacje, ładujcie się! – zarządziła energicznie Ania. – Lucas jedzie z nami. Viens, Victor, tu vas avec Isabelle! Allez, vite!**

(c.d.n.)

* Chéri, il faudra installer son siège enfant dans la voiture de Michel (fr.) – Kochanie, trzeba będzie zamontować jej fotelik w samochodzie Michela.

** Viens, Victor, tu vas avec eux! Allez, vite! (fr.) Chodź, Victor, jedziesz z Isabelle! No już, szybko!