Anabella – Rozdział LXXI (cz. 7) - De te fabula narratur

Sprawna organizacja przyniosła natychmiastowy efekt i trzy czteroosobowe składy wsiadły wreszcie do samochodów według konfiguracji częściowo wymuszonej przez Tosię. Iza, coraz bardziej niezadowolona z tego, że znów tak jawnie i publicznie skojarzono ją z Victorem, usiadła na tylnym siedzeniu obok fotelika Tosi, zostawiając swemu towarzyszowi miejsce z przodu.

– Cieszę się, że jadę z tobą, ciociu – powiedziała do niej konspiracyjnym tonem Tosia, przechylając się w foteliku w jej stronę. – Nie mogłam się doczekać! Dlaczego tak mało z nami jesteś? – dodała ze smutnym wyrzutem. – Wczoraj przyjechaliśmy, a ja prawie cię nie widziałam… i wujka Majka też…

Iza uśmiechnęła się i spontanicznym gestem ujęła rączkę Tosi, z podziwem przyglądając się jej kwitnącej urodzie w większości odziedziczonej po matce. Dziewczynka skończyła już obecnie cztery lata, była więc coraz bardziej świadoma i rezolutna, a do tego rosła jak na drożdżach, co Iza mogła zaobserwować nawet w porównaniu do tego, jak dziecko wyglądało podczas jej niedawnego zimowego pobytu w Bressoux.

– Już jestem, Tosieńko – odpowiedziała ciepło. – Wczoraj nie widziałyśmy się, bo musiałam pokazać miasto Lucasowi i Victorowi, prosiła mnie o to ciocia Lea. Ale dzisiaj już jestem i pojedziemy sobie razem pooglądać nowy domek wujka i cioci. Byłaś tam już?

– Nie – pokręciła głową dziewczynka, chętnie ściskając jej dłoń. – I chcę go zobaczyć! Ciocia Lea obiecała, że pokaże mi pokoik Edzia! Tylko że tam jeszcze nic nie ma.

– Jak tam, dziewczyny? – rzucił wesołym tonem Majk, odwracając się przez ramię z miejsca kierowcy. – Gotowe?

– Gotowe! – zameldowała z uśmiechem Iza. – Możemy jechać, szefie.

– Jedżjemy, Michel! – zaanonsował po polsku Victor ze swoim zabawnym miękkim akcentem. – W drogę!

Wszyscy, łącznie z Tosią, roześmiali się na tle dźwięku uruchamianego silnika. Po chwili trzy auta po kolei wycofały z miejsc parkingowych i wyjechały z parkingu na ulicę.

– Lubię jeździć twoim samochodem, wujku! – oznajmiła Majkowi Tosia, gładząc rączką zamszowy pokrowiec fotela kierowcy, za którym siedziała. – Ma takie fajne, mięciutkie siedzenia!

– Cieszę się, princesse! – zaśmiał się, zerkając przez ramię do tyłu. – Jako szofer twojej karety czuję się zaszczycony! Wiesz co, mała? Musimy kiedyś przejechać się na jakąś dłuższą wycieczkę. Hmm… A co byś powiedziała, gdym jutro po południu zabrał ciebie i Edka na godzinkę do mnie? Oczywiście jeśli mama pozwoli.

– Ach, naprawdę?! – ucieszyła się Tosia i aż podskoczyła w foteliku. – Do ciebie? Tak, wujku, chcę! Chcę!

Majk i Victor roześmiali się serdecznie. Iza uśmiechnęła się, lecz jednocześnie z podskórnym niepokojem przyglądała się Majkowi, którego dobrze widziała z profilu, siedząc na tylnym siedzeniu po przekątnej od kierowcy. Wydawał się tryskać energią i jak najlepszym humorem, lecz na ile to była prawda, a na ile gra? Nazajutrz miała się odbyć całodniowa wycieczka do Kazimierza nad Wisłą – wycieczka, z której zrezygnował dobrowolnie, pod byle pretekstem, mimo że bez problemu mógłby na nią jechać, by choć przez kilka godzin pobyć blisko tej, którą kochał od lat. Zrezygnował z takiej okazji, a w zamian proponował Tosi kinder party z Edziem?

– Jeśli mama się zgodzi – podkreślił Majk. – Porozmawiamy z nią o tym, dobrze? Dalibyśmy odpocząć babci. Ja mam rano kilka spraw do załatwienia, ale po południu możemy pojechać na godzinkę albo dwie do mnie do domu. Jeszcze nigdy u mnie nie byłaś. Zrobimy sobie małe przyjęcie i pokażę ci magiczną szufladę z moimi skarbami. Co ty na to? – zagadnął, znów zerkając przez ramię.

Ponieważ Tosia siedziała za nim, nie mógł aż tak odwrócić głowy, żeby na nią spojrzeć, w związku z czym jego wzrok napotkał oczy siedzącej obok Izy. Mrugnął do niej wesoło, na co ona odruchowo odpowiedziała mu uśmiechem.

– Tak! – wykrzyknęła zachwycona Tosia. – Chcę! Chcę! A jakie masz skarby, wujku?

– Zobaczysz – odparł tajemniczo. – To niespodzianka.

– Ach… – dziewczynka na chwilę z wrażenia aż zachłysnęła się powietrzem. – Chcę je zobaczyć, wujku! Muszę je zobaczyć!

– Skarby? – powtórzył niepewnie Victor, odwracając się do Izy. – Le trésor *?

– Oui – skinęła głową Iza, obdarzając go pełnym uznania uśmiechem.

– A Edzio pojedzie z nami? – upewniła się Tosia.

– Jeśli jego mama pozwoli i babcia puści go z nami, to tak – odparł oględnie Majk. – Porozmawiam z nimi o tym, mam nadzieję, że się zgodzą. Ciocia Lea dobrze wie, że umiem zajmować się Edziem, a jak dowie się, że jeszcze Tosia mi w tym pomoże… – zawiesił znacząco głos.

– Tak! – zawołała radośnie dziewczynka. – Tak! Powiedz jej to, wujku! Ja też umiem karmić Edzia i zmieniać mu pieluszki! Widziałam dobrze, jak to się robi!

(c.d.n.)

* Trésor (fr.) – skarb.