Anabella – Rozdział LXXI (cz. 8) - De te fabula narratur

Majk, Iza i Victor wybuchli śmiechem. Iza doceniała przy tym nie tylko rezolutne zachowanie Tosi, z której, na wzór jej matki, rosła inteligentna, stanowcza i pełna energii dziewczynka, ale również fakt, że Victor zdawał się rozumieć każde słowo z rozmowy prowadzonej w całości po polsku. Dla niej, jako osoby, która od prawie roku przy każdej rozmowie telefonicznej uczyła go polskich zwrotów i słówek, była to wielka satysfakcja, chociaż wiedziała, że jest to głównie zasługa samego Victora, który musiał intensywnie uczyć się języka również na własną rękę.

– Powinna pojechać z nami też ciocia Isabelle! – zauważyła Tosia, zerkając na Izę i wyciągając do niej rączkę. – Wtedy ciocia Lea na pewno by się zgodziła dać nam Edzia! Bo samemu wujkowi to może go nie dać – skrzywiła się lekko.

– Ależ dlaczego, Tosiu? – zapytała z rozbawieniem Iza, ujmując jej rączkę w obie swoje. – Wujek Majk dobrze zna Edzia i wie, jak się nim opiekować, jest jego tatą chrzestnym.

– Ale ja sama słyszałam, jak babcia i ciocia mówiły, że mężczyźni nie umieją zajmować się małymi dziećmi! – oznajmiła jej z powagą Tosia. – A potem przyszła mama i ona też powiedziała, że to prawda! I że mogą tylko pomagać swoim żonom, bo sami sobie nie poradzą. A wujek Majk przecież nie ma żony!

Słowa te zostały skwitowane kolejnym zbiorowym wybuchem śmiechu.

– Na ten argument nie ma odpowiedzi! – przyznał wesoło Majk.

– Więc jak nie ma żony, to powinna mu pomóc jakaś inna pani – rezonowała niestrudzenie Tosia. – A ja bym chciała, żebyś to była ty, ciociu Isabelle. Ja wiem, że to nie pasuje, bo ty niedługo będziesz żoną Victora, ale to byłby przecież tylko jeden raz! Dis, Victor, tu le lui permettrais, non? *

Jej ostatnie, francuskie słowa wybrzmiały na tle idealnej ciszy, jaka nagle zapadła w aucie. Victor poruszył się niespokojnie.

– Bah… oui, Antoinette – odpowiedział zmieszany.

– Tosiu… – szepnęła z wyrzutem zmrożona Iza.

– No bo tak powiedziała moja mama! – oznajmiła jej Tosia w duchu samoobrony. – I ciocia Lea też! Słyszałam, jak wczoraj mówiły to babci!

– Tak czy inaczej, jutro nie będę mogła pojechać z wami – podjęła wymijająco Iza, by jak najszybciej zmienić niewygodny temat. – Wiesz chyba, że jutro…

– Tak, ciociu, wiem, jutro jedziesz na wycieczkę! – podchwyciła Tosia, przybierając naburmuszoną minkę. – Z mamą i z tatą, z ciocią Leą i z wujkiem Pawłem, z Victorem i z Lucasem. Ja też chciałam jechać, ale mamusia powiedziała, że to będzie dla mnie za bardzo męczące – wydęła małe usteczka. – A to nieprawda, bo ja przecież mam bardzo dużo siły!

– Mama wie lepjej, Antoinette – pouczył ją po polsku Victor. – Cieba słuchać mamę.

Iza uśmiechnęła się mimo woli, jak zawsze rozbawiona jego nieporadną wymową. Majk z nieprzeniknioną miną wpatrywał się w drogę, całą uwagę skupiając na prowadzeniu samochodu.

– Ale już się nie martwię – ciągnęła Tosia, a jej śliczna, śniada buzia rozpogodziła się jak słońce. – Bo pojadę z Edziem do wujka Majka i zobaczę jego skarby z magicznej szuflady! To jest o wiele lepsze niż jakaś tam wycieczka!

– Tak jest, księżniczko – zapewnił ją Majk. – W dodatku magiczna szuflada to nie będzie jedyna niespodzianka, więc na pewno nie pożałujesz!

Jednak wesoły ton jego głosu nie współgrał z poważnym wyrazem jego twarzy, który nie umknął uwadze Izy obserwującej go ukradkiem w środkowym lusterku wstecznym.

* Dis, Victor, tu le lui permettrais, non? (fr.) – Powiedz, Victor, pozwoliłbyś jej, prawda?