Anabella - Rozdział LXXII (cz. 1) - De te fabula narratur

Anabella działała w normalnym trybie klubo-restauracji z dyskoteką przewidzianą na sobotni wieczór, co ściągało w jej podwoje coraz gęstsze tłumy żądnych zabawy klientów. Ekipa kelnerek pod wodzą Oli dwoiła się i troiła, zbierając zamówienia w okrojonym składzie, gdyż Klaudia i Lidia oraz mała Zuzia zostały dziś oddelegowane do obsługi urodzinowego stołu przyjaciół szefa. Nadzorująca wszystko Iza, która tego wieczoru namówiła Majka, by w jak największym zakresie przekazał jej tę rolę, biegała po sali przepasana w biodrach białym kelnerskim fartuszkiem, nie dając sobie ani sekundy wytchnienia.

– Izunia, usiądź wreszcie z nami – poprosiła Ania, chwytając ją za rękę, gdy dziewczyna przelotem pojawiła się przy urodzinowym stole. – Vic jest niepocieszony, że ciągle nam uciekasz. Ja wiem, że masz dużo zadań, rzeczywiście gości macie dzisiaj mnóstwo, ale przecież Majk ma do dyspozycji całą resztę ekipy! Zaraz poproszę go, żeby zwolnił cię chociaż na pół godzinki!

Oderwała się od pół polskiego, pół francuskiego towarzystwa, z którym brylowała od początku imprezy, siłą usadzając Izę na swoim miejscu obok zachwyconego tym manewrem Victora, sama zaś przeszła na drugi kraniec stołu i nachyliła się nad siedzącym tam Majkiem, szepcząc mu coś konspiracyjnie do ucha. Ten natychmiast przeniósł ponad stołem wzrok na Izę i z uśmiechem pokiwał głową.

Victor, ubrany dziś w elegancką granatową koszulę i takież dżinsy, prezentował się nad wyraz przystojnie, czego nie omieszkali zauważyć lubelscy przyjaciele Pabla, Ani i Majka. Doceniając jego całkiem już niezłą znajomość polskiego, uczestnicy przyjęcia co chwila zaczepiali go pod nieobecność Izy, zasypując wesołymi aluzjami i żarcikami na jej temat, przy czym, jak nie omieszkano zauważyć, docinki te nie tylko go nie denerwowały, ale wręcz sprawiały mu przyjemność.

– Napijesz się wina, Isabelle? – zagadnął, sięgając po czysty kieliszek i ustawiając go przed Izą. – To czerwone jest wyjątkowo dobre.

– Dziękuję – zgodziła się z nieco wymuszonym uśmiechem Iza. – Możesz mi nalać, Vic, ale tylko odrobinę, dobrze? Jestem w pracy.

– Dziś ciągle jesteś w pracy – zauważył z wyrzutem. – A przecież to nasz ostatni wieczór w Lublinie. Nie zapominaj, że obiecałaś mi taniec i nocną włóczęgę!

– Obiecałam i słowa dotrzymam – zapewniła go spokojnie Iza.

Sięgnęła po swój kieliszek i w zamyśleniu zamoczyła usta w winie. Był to w istocie ostatni wieczór przed wyjazdem Belgów, którzy w Lublinie i okolicach spędzili już cztery pełne dni, a nazajutrz mieli wracać samolotem do Liège. Choć Iza starała się tego po sobie nie pokazywać, w głębi duszy czekała na ten wyjazd jak na zbawienie. Po całym piątku spędzonym na wycieczce do Kazimierza, podczas której Victor nie odstępował jej nawet na krok, a także po wieczornej wizycie w mieszkaniu na Bernardyńskiej, które już dawno obiecała mu pokazać, jego nieustanne towarzystwo nie tylko ją przytłaczało, ale wręcz zaczynało ją irytować. Czy wpływ na to miały ciągłe aluzje otoczenia dotyczące ich rzekomego związku, czy raczej działał tak na nią on sam… nie umiała do końca tego określić. Jednak faktem było, że po raz pierwszy od roku, czyli od czasu, kiedy poznała belgijskie towarzystwo, zajmowanie się Victorem nie tylko nie sprawiało jej przyjemności, ale wręcz stało się synonimem psychicznej mordęgi. Musiała jednak wypełnić swoją rolę do końca.

„Wytrzymam” – pomyślała stanowczo. – „Muszę wytrzymać… jeszcze tylko ten jeden ostatni wieczór, a potem… ach, sama nie wiem, co potem!”

– Zamówiliśmy już z Jean-Pierrem walca u tego waszego didżeja – oznajmił jej Victor, ruchem głowy wskazując na Antka siedzącego w głębi sali za konsolą. – Ale wcześniej, przed dwudziestą, będzie jeszcze jedna mała niespodzianka… – zawiesił głos i zerknął na nią figlarnie.

– Jaka niespodzianka? – zdziwiła się uprzejmie, powoli sącząc wino z kieliszka.

– Zobaczysz – odparł tajemniczo.

(c.d.n.)