Anabella - Rozdział LXXII (cz. 12) - De te fabula narratur

Również Ola, która dziś na zmianę z Izą nadzorowała pracę kelnerek, zarejestrowała ten fakt, na chwilę odrywając się od obserwowania walca, i dyskretnie wycofała się w stronę konsoli, gdzie swe stanowisko miał zajęty obsługą reflektora Antek. Towarzysząca mu Karolina, obecnie zapatrzona z uznaniem w tańczącą Izę, aż podskoczyła, gdy Ola znienacka chwyciła ją za ramię.

– Karola, co jest, do cholery, z tym światłem? – zapytała, przysuwając usta do jej ucha, by Karolina mogła ją usłyszeć przez dudniącą muzykę. – Ciemno jak nie powiem gdzie, przecież ludzie się pozabijają, jak zaczną wracać do stolików. Dlaczego Antek powygaszał całą salę?

– Szef mu kazał – wzruszyła ramionami Karolina. – Przecież nie będzie z nim dyskutował, nie? Ale spokojnie, Olciu, to tylko na walca. Jak się skończy, mamy włączyć wszystko z powrotem.

– No dobra, okej – pokiwała głową uspokojona Ola. – Skoro szef kazał, to nie mam uwag. Super tańczą, nie? – dodała, ruchem podbródka wskazując w stronę parkietu. – Iza jak zwykle godnie reprezentuje Anabellę!

– Jest rewelacyjna – przyznała Karolina, po czym obydwie przysunęły się bliżej skraju parkietu, by móc lepiej obserwować wirujące w tańcu pary.

– A gdzie jest teraz szef? – zapytała jeszcze mimochodem Ola.

– Nie mam pojęcia – odparła Karolina, nie odrywając oczu od tańczącej Izy. – Gdzieś tu łaził, ale potem zniknął… Pewnie poszedł do siebie.

Ani żadna z nich, ani Antek, ani nikt ze znajdujących się na sali gości nie zauważyli stojącego od kilku minut nieruchomo Majka, ukrytego nieopodal w najgłębszym cieniu w kącie za konsolą i częściowo za jednym z wielkich głośników. Po wydaniu polecenia wygaszenia świateł na sali, korzystając z trwającego zamieszania, mężczyzna swoim zwyczajem na czas tradycyjnego walca swych przyjaciół zaszył się w jak najmroczniejszym miejscu, z którego mógł bez przeszkód obserwować to, co działo się na parkiecie.

Kiedy pary ruszyły i uwaga tłumu skupiła się na solenizantach oraz na państwu Magnon, jak zawsze prezentujących mistrzowską formę taneczną, Majk na kilkanaście sekund zatrzymał wzrok na zgrabnej sylwetce Ani ubranej w obcisłą kremową sukienkę, która połyskiwała na złocisto w świetle reflektora. Jednak jego spojrzenie, poważne i skupione, tylko przez chwilę śledziło jej migającą w tańcu postać, po czym, oderwawszy się od niej nieśpiesznie, zwróciło się w stronę słabiej oświetlonej części parkietu, gdzie tańczyli Iza z Victorem. Gdyby ktokolwiek mógł teraz obserwować twarz Majka, dostrzegłby, że na ten widok na jego wargach zaigrał delikatny uśmiech, a jego stalowoszare oczy rozświetliły się wewnętrznym blaskiem.

Choć skromnie ubrana w czarną bluzkę i szarą spódnicę dziewczyna niemal nikła w objęciach swego partnera, ledwo widoczna w słabym oświetleniu na tle stojącego przy parkiecie tłumu, ukryty w najczarniejszym mroku mężczyzna nie spuszczał z niej oczu, bez przeszkód śledząc każdy jej gest i krok. Nie przeszkadzały mu w tym ciemności, bowiem widział ją tak wyraźnie, jakby była tam sama – drobna, zwiewna i delikatna niczym zabłąkany w ludzkim świecie nocny elf tańczący w smudze księżycowego światła.

Kiedy walc był mniej więcej w połowie, Majk znów na chwilę przeniósł wzrok na elegancko ubraną, nieskazitelną postać Ani, na jej rozkołysaną w tańcu sylwetkę i uśmiechniętą twarz… tak idealną, perfekcyjną… tak spektakularnie piękną… Na krótki moment jego oblicze przybrało wyraz zamyślenia i jakby melancholii, a następnie czegoś w rodzaju pobłażliwego rozbawienia. Jednak już w następnej sekundzie jego spojrzenie po raz drugi przeniosło się na szczuplutką, niepozorną sylwetkę Izy i oczy na nowo rozbłysły mu jasnym światłem, a usta zadrżały ze wzruszenia, którego nawet nie starał się ukryć. Na szczęście w ciemnościach nie musiał się go wstydzić. Muzyka grała, świat wirował w tańcu, lecz teraz już na sali ani we wszechświecie nie było nikogo poza nią. Nie było Victora, ani Jean-Pierre’a… nie było nawet Ani… Ach, tak, była tylko ona… ona jedna, jedyna! Tańczący elf… księżycowa rusałka o anielsko dobrym sercu, pracowitych dłoniach i najpiękniejszych oczach w całej galaktyce.

Muzyka zaczęła zwalniać, jasno sygnalizując, że utwór dobiega końca. Jeszcze kilka ostatnich taktów i głośniki umilkły, a tańczące pary zatrzymały się, nagrodzone gromką owacją publiczności. Nim reflektor zgasł, na sali zaczęły się zapalać inne światła, rozpraszając panujące ciemności, również te, które skrywały kąt za głośnikiem i konsolą Antka. Kąt ten był już teraz pusty, to jednak nikogo nie dziwiło, nikt bowiem nie zauważył, jak tuż przed końcem walca ostrożnie wysunęła się z niego ciemna sylwetka szefa, który, odgarniając ręką w tył swą bujną czuprynę, pośpiesznie przemknął w stronę baru i zniknął w tonących w mroku drzwiach prowadzących na zaplecze.