Anabella - Rozdział LXXII (cz. 13) - De te fabula narratur

– Ah, la vadrouille! – zaśmiał się Jean-Pierre, podnosząc w górę kieliszek z czerwonym winem i spoglądając znacząco na Victora. – Le clou de la soirée!*

– Très bien, Vic, on tient les pouces pour toi!** – dodał wesoło Lucas.

Victor zaśmiał się, sięgając po swą sztruksową marynarkę odłożoną na oparcie krzesła i zerkając na Izę, która kilka kroków dalej rozmawiała z Zuzią.

– Jakby szef o mnie pytał, to powiedz mu, że dzisiaj już nie wracam – instruowała pośpiesznie dziewczynę, narzucając sobie na ramiona długi ażurowy sweter. – Idę na miasto z Victorem i pewnie pospacerujemy sobie do północy. Szef o tym wie, ale przypomnij mu, jakby wrócił i mnie szukał, okej?… Aha, i nie zapomnijcie z Olą i Klaudią wpisać mi na kartkę preferencji co do grafika na przyszły weekend! Jutro do tego siadam i na czternastą chciałabym mieć pełne dane.

– Tak jest, proszę pani – pokiwała głową Zuzia. – Przekażę wszystko tak, jak pani mówi.

– Świetnie – uśmiechnęła się Iza, na chwilę kładąc jej dłoń na ramieniu. – A teraz wracaj na salę i pomagaj dziewczynom, ile tylko możesz, bo beze mnie będzie im ciężej.

– Oczywiście, proszę pani! – odparła skwapliwie dziewczyna i dygnąwszy przed nią grzecznie, bez chwili zwłoki ruszyła w głąb sali.

Iza przez chwilę śledziła ją wzrokiem, po czym westchnęła cicho i odwróciła się w stronę pustoszejącego już stołu urodzinowego. Nawiązawszy kontakt wzrokowy z Lodzią, z którą już wcześniej zdążyła się pożegnać podobnie jak z Anią, Lucasem i Jean-Pierrem, wymieniła z nią uśmiechy i skinęła lekko dłonią na Victora. Ten natychmiast porzucił swoje towarzystwo i dołączył do niej, pozdrawiany z sympatią przez resztę przyjaciół.

– Do jutra, Vic! – zawołała za nim Ania. – Tylko nie zgub się w tym Lublinie, bo jutro nie mamy czasu cię szukać, spóźnimy się na samolot!

– Iza, pilnuj go tam! – dodała ze śmiechem Lodzia.

Iza odwróciła się na chwilę i z uśmiechem pokiwała głową, po czym oboje z Victorem ruszyli w stronę wyjścia. Siedzący pod ścianą zakapturzony klient, który już kilka minut wcześniej wezwał do siebie Zuzię, by uregulować rachunek za piwo, podniósł się teraz ze swojego miejsca i podążył w ich ślady. Ponieważ większość gości szalała na parkiecie przy dudniącej z głośników muzyce dyskotekowej i stoliki były prawie puste, mężczyzna starał się iść za opuszczającą lokal parą tak, by nie zwracać na siebie uwagi, utrzymując bezpieczny, kilkunastometrowy dystans.

– Pójdziemy na stare miasto, dobrze, Isabelle? – poprosił Victor, kiedy przechodzili między ostatnimi stolikami przy drzwiach. – Wiem, że ciągle tam chodzimy, ale to moje ulubione miejsce na włóczęgę.

– Oczywiście, Vic – odparła mechanicznie Iza. – Jesteś moim gościem, więc pójdziemy tam, gdzie sobie zażyczysz.

„Zniknął jak kamfora” – myślała jednocześnie z wyrzutem pod adresem Majka. – „Ja rozumiem, że stara się z tym walczyć, że ucieka przed nią i robi co może, żeby się wyleczyć, ale jednak… dzisiaj mógłby pomyśleć i o mnie. Terapia działa przecież w dwie strony, a mnie akurat teraz jest tak ciężko i źle!”

Oboje z Victorem wspięli się po schodach i wyszli na ulicę, minąwszy w bramie kilka grupek gości, którzy rozmawiali tutaj, paląc papierosy, gdyż na sali Anabelli było to zabronione. Świeże powietrze późnego kwietniowego wieczoru owionęło zmęczoną twarz Izy, orzeźwiając ją przyjemnym podmuchem wiatru. Przed nią było już tylko to jedno, ostatnie zadanie na dziś – nocna włóczęga z Victorem po Lublinie. Zadanie, po którym będzie mogła wrócić do domu i wreszcie odpocząć po kilku ciężkich, stresujących dniówkach.

(c.d.n.)

* Ah, la vadrouille! Le clou de la soirée! (fr.) – Ach, włóczęga! Gwóźdź programu na dzisiejszy wieczór!

**Très bien, Vic, on tient les pouces pour toi! (fr.) – Bardzo dobrze, Vic, trzymamy za ciebie kciuki!