Anabella - Rozdział LXXII (cz. 14) - De te fabula narratur

Na ulicy nie było dużo ludzi, dlatego idący za nimi młody człowiek w kapturze na głowie zwolnił kroku, by jeszcze bardziej zwiększyć dzielący ich dystans. Lecz oto, kiedy Iza z Victorem zbliżali się już do rogu ulicy, nagle tuż przed nim, nie wiadomo skąd, wyrosła jakaś ciemna postać i zastąpiła mu drogę. Zatrzymał się zaskoczony na widok nieznajomej kobiety w średnim wieku, ubranej na czarno, z głową i ramionami zakutanymi w wielką, kolorową chustę z długimi frędzlami.

– Przepraszam – mruknął niechętnie, próbując ją wyminąć, ona jednak natychmiast skręciła w tę samą stronę, znów zastępując mu drogę. – No przepraszam, mówię! Chcę przejść.

– A gdzie to się pan tak śpieszy, kochanieńki? – zagadnęła go kobiecina niskim, dźwięcznym głosem, w którym zabrzmiał śpiewny wschodni akcent. – Spokojnie, powoli… może o przyszłości coś by się chciał dowiedzieć, co? Dzisiaj to nawet za darmo.

Mężczyzna z niecierpliwością zerknął w stronę oddalających się sylwetek Izy i Victora, po czym, chcąc lepiej ich widzieć, zrzucił z głowy opadający mu na oczy kaptur, spod którego natychmiast wysypała się lśniąca fala pięknych blond włosów.

– A dajże mi spokój, kobieto! – rzucił ze złością, próbując wyminąć intruzkę. – Nie mam czasu na twoje pogaduszki! Śpieszę się jak diabli!

Kobieta jednak znów zablokowała mu drogę i podniósłszy głowę, popatrzyła na niego czarnymi jak węgiel oczami, które zalśniły hipnotyzująco w ulicznym półmroku.

– Poczekaj! – odpowiedziała stanowczo, na chwilę dotykając jego dłoni swoją dłonią.

Młody człowiek drgnął, dłoń ta bowiem, pomimo pogodnego i ciepłego wiosennego wieczoru, była zimna jak podbiegunowy lód.

– Odczep się! – podniósł głos, odruchowo cofając rękę. – Daj mi spokój, cyganicho, i puszczaj! Mówię ci przecież, że się śpieszę!

– Nie idź tam! – rzuciła rozkazującym tonem kobieta, nadal nie pozwalając mu przejść. – To nie jest twoja droga.

– Odwal się, do cholery! – krzyknął z irytacją, widząc, że Iza z Victorem właśnie zniknęli za rogiem ulicy. – Kumasz, że nie mam czasu?! No już, spadaj stąd!

To mówiąc, wyciągnął rękę, by chwycić ją za ramię i odsunąć na bok, jednak, ku jego niebotycznemu zaskoczeniu, ręka ta napotkała pustkę i bez oporu zatoczyła łuk w powietrzu. Mężczyzna w mgnieniu oka pobladł jak płótno i cofnął się o krok, ze zdumieniem i przestrachem wpatrując się w ukrytą w cieniu chusty twarz kobiety, w której wciąż płomiennym blaskiem lśniły jej czarne oczy.

– O co tu chodzi? – wyszeptał niepewnie. – Kim ty jesteś, do diabła?

– To nie jest twoja droga – powtórzyła stanowczym, dobitnym tonem kobieta, grożąc mu przy tym ostrzegawczo palcem. – Rozumiesz mnie, syneczku? Zapamiętaj to sobie… nie twoja droga!

Po czym, nim zdołał się zorientować, co ma zamiar zrobić, minęła go i przeszła obok, nagle tracąc wszelkie zainteresowanie jego osobą. Pozostawiony na środku chodnika młody człowiek potrząsnął głową, jakby chciał przebudzić się z koszmarnego snu, a następnie odwrócił się, by jeszcze raz spojrzeć za swą tajemniczą rozmówczynią. Ulica była już jednak całkowicie pusta. Mężczyzna wzdrygnął się, czując, jak po karku przebiega mu zimny, nieprzyjemny dreszcz. Przez jakiś czas stał nieruchomo, po czym nagle, jak rażony gromem, złapał się za głowę i biegiem rzucił się w stronę rogu ulicy, za którym zniknęli Iza z Victorem. Niestety… Od momentu, gdy minęli przecznicę, musiało upłynąć już kilka dobrych minut, bowiem nigdzie nie było widać ich sylwetek. Czy poszli w stronę placu? W kierunku starówki? A może ulicą w dół? To było już nie do ustalenia.

Młody człowiek przez chwilę miotał się w tę i z powrotem po chodniku, jakby nie mógł się zdecydować, w którą stronę pójść, po czym, w przypływie wściekłości kopnąwszy walający się przy ścianie kamienicy kawałek czerwonej cegły, pośpiesznym krokiem, niemal biegiem ruszył w stronę jasno oświetlonego placu, gorączkowo rozglądając się po wyposażonych w ławki bocznych alejkach.