Anabella - Rozdział LXXII (cz. 2) - De te fabula narratur

Tymczasem w dalszej części stołu, gdzie obecnie przesiadła się Ania, nie ustawały żarty i docinki, które, jak to zazwyczaj bywało, gdy w jednym miejscu spotkały się Justyna, Dominika, Anita i Asia, wzięły sobie za cel Majka i jego słynny zakład matrymonialny.

– No i patrzcie, dziewczyny, nadal żadnej perspektywy! – pokręciła głową Asia, dolewając sobie soku pomarańczowego. – A za miesiąc stuknie mu już trzydzieści cztery!

– Na razie możemy być spokojne, zostało jeszcze sześć lat – zauważyła wesoło Justyna. – Tak na poważnie zaczniemy się martwić za trzy lata, bo wtedy szanse na wygraną zaczną nam radykalnie spadać. Ale póki co bądźmy dobrej myśli!

– No nie wiem – odparła sceptycznie Anita. – On jest jednak oporniejszy, niż myślałyśmy. A jeśli naprawdę się uprze i postawi na swoim?

– Majk, nie możesz nam tego zrobić! – zaprotestowała Dominika. – Od tylu lat trzymamy za ciebie kciuki, a ty co, fujaro jedna?

Rozbawiony Majk rozłożył ręce w geście bezradności.

– Widocznie słabo trzymacie – wzruszył ramionami Kajtek. – Spoko, stary, nie daj się! Każdy rok wolności to zysk nie do przecenienia. A jakie oszczędności!

Towarzystwo roześmiało się.

– A ty cicho siedź, tłuściochu! – oburzyła się Dominika. – Bez nas ładnie byście wyglądali!

– Majk jakoś radzi sobie od lat i nie narzeka – zauważył stoicko Wojtek, mrugając ponad stołem do kolegi. – Poza tym młody jest, ma jeszcze czas.

– No… tego to bym nie powiedziała! – wtrąciła się stanowczo Ania,. – Czasu ma coraz mniej, bo jednak zakładanie rodziny pod pięćdziesiątkę, to tak trochę średnio. Taki staruszek to potem nawet z dzieckiem w piłkę porządnie nie pogra.

– Spokojna głowa, Aniu, Amor niedługo go dopadnie! – zapewniła ją Asia, zerkając z podstępną miną na Majka. – A może nawet już go dopadł, tylko my o tym nie wiemy? Zauważyłyście, że dzisiaj jakoś nie protestuje, kiedy obrabiamy mu skórę? Ani słowem! To już samo w sobie jest podejrzane!

– Ach, prawda! – podchwyciły naraz Justyna, Anita i Dominika. – Masz rację! Nic nie mówi, tylko głupio się uśmiecha! Ha, cwaniaku! Mamy cię!

Majk roześmiał się i spokojnie sięgnął po swój kufel z piwem. Iza, która słuchała tej dyskusji, sącząc wino z kieliszka, nagle zorientowała się, że jest on pusty, i nerwowym gestem odsunęła go od ust. Choć starała się nie patrzeć otwarcie na Majka, bolało ją każde słowo wypowiadane pod jego adresem i całym sercem współczuła mu tej przeprawy psychicznej, kolejnej już od lat, a tym razem jeszcze smutniejszej z racji faktu, że docinki miały miejsce w obecności Ani.

„Trzymaj się!” – pomyślała, starając się na odległość przekazać mu jak największy ładunek pozytywnej energii. – „Tak niestety wygląda twoja terapia. Wiem, że nie jest łatwo, ale dasz radę, już i tak tyle wytrzymałeś!”

– Teraz musimy tylko wykryć, o kogo chodzi! – dodała z entuzjazmem Asia. – Oczywiście sam z siebie nic nam nie powie, ale jeśli ktoś może mieć na ten temat jakieś bliższe informacje, to na pewno jest to Pablo! No, kolego! – zwróciła się wesoło do popijającego spokojnie piwo Pabla. – Gadaj, kim ona jest!

– Ona? – zdziwił się Pablo, wzruszając ramionami. – Jaka ona? Nie mam pojęcia.

– Dodaj, że nie możesz mieć pojęcia, bo ona nie istnieje! – zaśmiał się kpiąco Kajtek. – Nie, Majk? – dodał podpuszczającym tonem do kolegi. – Nie będziesz przecież pakował się w teściową, już my cię znamy! No… powiedz im to jasno, żeby się odczepiły!

– Nie będę pakował się w teściową – przyznał spokojnie Majk, odstawiając kufel na stół. – Ani mi się śni.

– Nooo! – roześmiali się panowie, a Kajtek wyciągnął rękę i poklepał go przyjaźnie po ramieniu. – I co powiecie, drogie panie? Wasza teoria po raz kolejny upada!

– Do czasu! – zapewniła go zdecydowanym tonem Dominika. – Zobaczycie, że finalnie i tak wyjdzie na nasze!

W tym momencie do stołu podeszła Karolina i nachyliwszy się nad krzesłem Majka, powiedziała coś do niego, dyskretnym ruchem głowy wskazując na stojącą przy barze dziewczynę. Iza zerknęła w tamtą stronę i natychmiast rozpoznała znajomą Wercię, której sama dawno już nie widziała w Anabelli, lecz o której regularnych wizytach ostatnio kilka razy wspominała Wiktoria. Serce nagle zabiło jej mocno, nieprzyjemnie…

Majk rzucił okiem w stronę baru i na jego twarzy pojawił się wyraz lekkiego zdziwienia, który jednak chwilę potem zniknął pod jego standardowym uśmiechem. Podniósł się z krzesła, przeciągając dłonią po włosach, po czym, podziękowawszy Karolinie, ruszył w tamtym kierunku. Ania z zaciekawieniem powiodła za nim wzrokiem.

– Aha! – rzuciła konspiracyjnie do reszty towarzystwa. – Patrzcie! Chyba jednak nie wszystko stracone!

(c.d.n.)